Στέκεται εκεί, μικρή κι εύθραυστη, με τους μίσχους των αγκώνων της να ακουμπάνε στα μπράτσα μιας μωβ καρέκλας για να φτάνει ο λιγοστός αέρας στις μασχάλες της. Ένα ροζ κουφετί φουστανάκι σκεπάζει το λιγνό κορμάκι της και μια ανεπαίσθητη άσπρη ρίγα στολίζει τον πικεδένιο της γιακά. Στο λαιμό της περασμένο με λεπτή ασημένια αλυσιδίτσα, ένα ελάχιστο κόκκινο ρουμπινάκι, ίσα να ταιριάζει στο λακκάκι της βάσης του.
Τα μάτια της, δυσανάλογα μεγάλα στις διαστάσεις του προσώπου της, κάρβουνο να γράφεις. Το στόμα της λεπτό, άχρωμο θα έλεγες, παρέμενε κλειστό όσο τη κουβέντα μονοπωλούσε το μικρότερο αγόρι δίπλα της, ντυμένο, αυτό, σε συνδυασμό αντίστροφο προς το δικό της. Άσπρο κοντό παντελονάκι και μπλουζάκι με μια ανεπαίσθητη ροζ κουφετί ρίγα στα πλάγια.
11 χρονών παιδί και συνεργαζόταν σαν ενήλικας με το γονιό του. Προικισμένη με όλους τους μηχανισμούς της ενσυναίσθησης, υπέμενε καρτερικά μέχρι να τελειώσει η μητέρα της τη δουλειά της πάνω της. Την χρησιμοποιούσε ας πούμε σαν μοντέλο για το έργο της. Η συνεργασία απέδωσε τα μέγιστα και παραπάνω και τότε η Ορσαλία μπόρεσε επιτέλους να χαλαρώσει όσο φυσικά της το επέτρεπαν οι μηχανισμοί της…
Κυρίες και κύριοι.. η Ορσαλία μου!!!!
Της το χρώσταγα από πέρυσι που με εμπιστεύτηκε. Η αλήθεια βέβαια, είναι πως την επέλεξα μετά μεγίστης προσοχής και κατόπιν πολύωρης και σοβαρής έρευνας αγοράς.
Βλέπετε, ότι με εμπόδιζε να μεγαλώσω σαν παιδί ή έφηβη κι αγωνιζόμουν να αποτινάξω, στα ενήλικά μου χρόνια το έχω ενσωματώσει στη προσωπικότητα και συμπεριφορά μου. Έχω γνώμη. Ακριβώς όπως είχε κι η μάνα μου. Και πρωτοβουλία. Ακριβώς όπως κι εκείνη. Με αυτά τα στοιχεία κι ένα χαμόγελο ευαρέσκειας, προσέγγισα γνωστό κατάστημα για να επιλέξω το notebook που μου έδινε δικαίωμα το πιλοτικό πρόγραμμα Υπουργείου – ΕΣΠΑ. Αφού εξήντλησα σε διεξοδική έρευνα περί των χαρακτηριστικών του θυμικού όλων των notebook που πόζαραν στα ράφια του καταστήματος –παράλληλα εξήντλησα και την υπομονή του υπαλλήλου τον οποίο όμως κατόπιν δεν ξέχασα να παινέσω στη διεύθυνση του μαγαζιού- αποφάνθηκα με ένα και μοναδικό κριτήριο, το χρώμα. Άλλωστε, όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά κάπου υπολείπονταν, κάπου περίσσευαν.
Έτσι, βρεθήκαμε η Ορσαλία κι εγώ στον έξω του μαγαζιού κόσμο, να προασπίζεται η καθεμιά μας τον χαρακτήρα και τις ανοχές της. Κάποια στιγμή, επήλθε η ποθητή αποδοχή κι από τις δυο πλευρές, οπότε περάσαμε και στη φάση η μια να υπερασπίζεται την άλλη σε βασικές διαδικασίες. Αρμονική συνύπαρξη με ελαφριές έως τότε ευθύνες.
Τις ημέρες όμως αυτές τις τελευταίες του Αυγούστου, κι όσο η μεγαλύτερή της αδελφή, η Ηλέκτρα, τελεί σε πλήρη χαύνωση στη ραστώνη της μεγάλης ζέστης δίπλα σε μια στέρνα, η Ορσαλία δούλεψε μαζί μου υποδειγματικά σε έργα μεγάλων απαιτήσεων. Αποθηκεύσαμε 116 διαφάνειες με μορφη αρχείων jpg και, χρησιμοποιώντας 77 από αυτές και δυό μουσικά κομμάτια ΜΡ3, φιάξαμε ένα βίντεο δουλεύοντας 4 συνεχόμενες ώρες και με πολλές, πάρα πολλές δοκιμές και παράλληλες εργασίες.
Ε! νομίζω πως της χρώσταγα αυτή και την τέτοια αναφορά…
Ορσαλία, χαλάλι βρε που χαράμισα τις προσφορές του carrefour σε σαλαμάκια κι άλλα τινά προκειμένου να συμπληρωθεί το ποσόν στην αξία του προϊόντος στην τιμή της προσφοράς εκ μέρους των φορέων… όσο θυμάμαι τα ματάκια του Σάκη: ο μπαμπάς μου κυρία μου το πήρε! Και τη τσαντούλα.. με τα υπόλοιπα πήρα αυτά τα αθλητικά… … …. …