κοινωνιοπαθής

εσείς πώς τα καταφέρνατε μ' έναν κοινωνιοπαθή μαθητή στις τάξεις σας;

εμένα μου έκλεβε την προσοχή από όλους τους άλλους

...


© Assimina

στην κοιλάδα με τα σπάρτα και το βαμβάκι

στην κοιλάδα με τα σπάρτα και το βαμβάκι

© Assimina

αγαπάς; πες! αγαπάς;

II.

ένα μικρό λεμόνι ο ήλιος

ο χειμώνας παγώνει και την ορμή και την οσμή των πραγμάτων
και χθες ήταν κάπως χειμώνας

ο άσπεργκερ δεν θα εκδήλωνε διάθεση να λυθεί

πρόβλημα μέσα σε κοινωνικό περιβάλλον

καθώς δίπλωνε στο διάφραγμα, το ίχνος ενός κάδρου αποκαλύφθηκε στον τοίχο που κάποτε κόσμησε αναπαριστώντας την φόβη καλαμιάς στο αδοκίμαστο της σιωπής

πώς κοιμίζει ο χειμώνας τις μαργαρίτες
και πώς ο θάνατος το χιόνι

παγωμένος δρόμος και ένα φεγγάρι κυνηγημένο
όλα ήταν εκεί
τα πεσμένα νεράντζια το καροτσάκι του μάρκετ οι υπόνομοι κι οι άνθρωποι

ένοχο βράδυ σαν πουλί γυμνό μέσα σε σκίνα
η πόλη αυτή γερνάει περισσότερες φορές από ότι ένας άνθρωπος

κάποτε θα μετράμε την απώλεια μόνο σε ότι μας εμπόδισε να επαναλάβουμε τις γνώσεις στο OuLiPo και θα γελάμε όσο μας επιτρέπουν οι φθαρμένες οδοντοστοιχίες κι η χαμένη μνήμη στις έννοιες

γράφω:

η προεξόφληση που προκύπτει από τη χρήση του "θα" στα ποιήματα είναι το εξέχον χρώμα μιας ζωγραφικής σύνθεσης που προκαταλαμβάνει τον παρατηρητή

και περιμένω αντίλογο

οι επιδιώξεις
μάρμαρο -
χλωμό όπως το πρωινό μέσα από ομίχλη
λευκό όπως ο σπόρος από ρόδι που δεν έχει ακόμη ωριμάσει
 - η λευκή σελίδα όπου θα γραφούν τα πάντα

όταν ο θάνατος θα ορίσει το τέλος του ως διώχτης

χάνοντας την εξουσία του τη στιγμή ακριβώς που θα την ασκήσει

αγαπάς; πες! αγαπάς;

*

από το: Ασημίνα Λαμπράκου, τα φύλλα του χειμώνα, Staxtes 2017

© Assimina