τριανταμία μαρτίου δύο χιλιάδες είκοσι

Αύριο, Απρίλης.



© Assimina

ρίξε μια ματιά

εδώ


να αλλάξουμε το υπερκείμενο
το στοίχημα του μετά την πρώτη μάχη με τον ιό για την υγεία


© Assimina

εικοσιεννιά μαρτίου δύο χιλιάδες είκοσι

[το βρήκα στο φβ του κυριακάτικου σχολείου μεταναστών]


© Assimina

ρίξε μια ματιά

© Assimina

θα το αντιμετωπίσουμε

θα το αντιμετωπίσουμε

αυτή την μικρή φράση συνήθιζα να χρησιμοποιώ για τα δύσκολα  που αφορούσαν οικείους μου ή άλλους γενικά

σήμερα λοιπόν θα έκανα μιαν ανάρτηση με βάση αυτό: θα το αντιμετωπίσουμε, υπακούοντας στην κοσμιότητα που απαιτείται από γυναίκα και εκπαιδευτικό, δεν έχει σημασία το πρώην...

έλα όμως που ξύπνησα με φόρα και μιαν διάθεση που μου υπαγόρευε, ώρες πριν το φανερώσω τώρα δα, το:

θα τον γ@μήσ@@με τον π@@στη

κι έτσι θα κάνουμε...


το σκίτσο το πήρα από το φβ προφάιλ μιας συναδέλφου μου από την Ρουμανία

με δύναμη άνθρωποι!
μας περιμένουν...


δεκαεπτά μαρτίου δύο χιλιάδες είκοσι


© Assimina

δεκαέξι μαρτίου δύο χιλιάδες είκοσι

no baby sitting
 το είχαν πει πρώτο πρώτο απευθυνόμενοι στους παππούδες μιας οικογένειας αλλά και τους γονείς
έχω την εντύπωση πως διέφυγε της απαιτούμενης προσοχής
και δεν είναι μόνον οι ανάγκες που προκύπτουν φύλαξης των παιδιών εφόσον οι γονείς συνεχίζουν στις εργασίες τους... είναι και το γεγονός πως σε αποκόβουν από εκείνο που ξέρεις να κάνεις καλά και σε καθιστά χρήσιμο και ζωντανό αλλά και από την ελπίδα: τα παιδιά φέρουν την ελπίδα

το Σάββατο έγινε πανζουρλισμός και εδώ στην γειτονιά μου, στο διπλανό μπακάλικο
το μόνο που σκέφτηκα να προσφέρω ήταν μια μπουκιά φαγητό και μια πολυβιταμίνη
ακόμη κι αν δεν τα χρησιμοποιούσε φοβούμενος το περιβάλλοντα χώρο του μαγαζιού του στις 2:45μμ, η πράξη θα τον ηρεμούσε

οι ηλικιωμένοι επέστρεψαν στα ωράρια της πλατείας καθισμένοι μακριά ο ένας από τον άλλον

ανάμεσα σε όσα με φοβίζουν, είναι και η υπόθεση πώς μέσα, ή μέσω ή εξ αιτίας, σε τόσο φόβο, θα συνηθίσουμε οι λαοί τον περιορισμό και θα τον διεκδικούμε ως μέτρο...
το μέλλον είναι μεσαίωνας;
κάνε, όχι...



© Assimina

δεκατέσσερις μαρτίου δύο χιλιάδες είκοσι - χρηστικά

Αν θέλουμε να ευαισθητοποιήσουμε τους νέους ας τους πούμε πώς η στάση τους στις συνθήκες που περνάμε, βάζουν, ή όχι, σε κίνδυνο τη ζωή των παππούδων τους.
Εκεί ευαισθητοποιούνται. Σε καμιά στάση που από απέναντί τους τους εμπαίζει, βρίζει, υποτιμά.
Μη ξεχνάμε μπροστά στον κίνδυνο, τη δική μας νιότη... 

κι ένα ακόμη: πώς μπορούμε να φτιάξουμε μάσκες με απλά υλικά

 © Assimina

BOMBO ΟΥΓΚΑΝΤΑ 2020, Ανδριανή Αγγελιδάκη

BOMBO ΟΥΓΚΑΝΤΑ 2020,  Ανδριανή Αγγελιδάκη

Πήρα τη βαλίτσα μου γεμάτη δώρα και τον υπέρμετρο εγωισμό μου και πήγα στην Αφρική να βοηθήσω τα παιδιά που υποφέρουν….Την πρώτη μέρα είχα μια υπερδιέγερση, έναν αχαλίνωτο ενθουσιασμό. Να δω τα μικρά παιδιά, να τα αγκαλιάσω, να παίξω μαζί τους, να τους δώσω τα δώρα μου. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή στο δρόμο για το Bombo, την κοινότητα που θα πηγαίναμε να κάνουμε δράσεις και να βοηθήσουμε με το χτίσιμο μιας αίθουσας, με φάρμακα, με εξετάσεις παιδιών και ενηλίκων από τους γιατρούς μας, με χίλια δυο που είχαμε σκεφτεί ότι θα τους έκαναν τη ζωή καλύτερη.

Μου πήρε λίγες ώρες μέχρι να καταλάβω ότι λειτούργησα πολύ, μα παρα πολύ εγωιστικά. Πήγα σε έναν τόπο, με άλλη κουλτούρα, άλλη καθημερινότητα, κουβαλώντας όσα ξέρω από τη δική μου κουλτούρα. Λάθος, μεγάλο λάθος. Αυτά έπρεπε να τα είχα αφήσει πίσω μου, σπίτι μου, πριν καν μπω στο αεροπλάνο και φύγω από την Ελλάδα. Η διαίσθηση μου, μου έλεγε ότι κάπου σε όλο αυτό υπάρχει ένα λάθος. Μα την ίδια στιγμή σκεφτόμουν ότι ήρθα σε αυτό τον τόπο με πολύ αγάπη μέσα μου, που θέλω να τη μοιράσω, να τη σκορπίσω απλόχερα σε όλους γύρω μου.

Και όμως…. Τον εγωισμό να προσφέρω, να νοιώσω σημαντική, είχα ανάγκη τελικά να τροφοδοτήσω.

Δεν ήμουν όμως μόνη. Στην Ουγκάντα είχα την ευλογία να πάω με άλλους 12 ανθρώπους που μέχρι πριν επιβιβαστούμε στο αεροπλάνο είμασταν εντελώς άγνωστοι. Και όμως συντονιστήκαμε. Όλοι κάναμε αυτή την κοινή συνειδητοποίηση. Όλοι αποφασίσαμε από το πρώτο μόλις 24ώρο ότι οφείλουμε αν θέλουμε να είμαστε τίμιοι να αλλάξουμε προσέγγιση στον τρόπο που βλέπαμε ότι θα βοηθήσουμε τα παιδιά και τους ενήλικες στην πανέμορφη αυτή χώρα. Όλοι πολύ νωρίς καταλάβαμε ότι τα  χρήματα και τα υλικά αγαθά δεν θα τους προσέφεραν επι της ουσίας τίποτα. Μιλήσαμε, εκφράσαμε απόψεις, συν-λειτουργήσαμε σαν ομάδα, συνεργαστήκαμε και αποφασίσαμε να γίνουμε ουσιαστικοί. Να αφήσουμε στην άκρη τα δεδομένα που είχαμε στο μυαλό μας και να αφουγκραστούμε όσα έχουν πραγματικά ανάγκη οι άνθρωποι που συναντήσαμε.

Και οι άνθρωποι στην Ουγκάντα δεν έχουν ανάγκη από χρήματα και υλικά αγαθά.

Δεν έχουν ανάγκη από τροφή, δεν πεινούν, είναι αγρότες και όλοι έχουν από ένα μικρό ελάχιστο κομμάτι γης να καλλιεργήσουν και να πάρουν τα χρειαζούμενα για να επιβιώσουν.Αυτό που έχουν ανάγκη είναι να τους δώσεις τα εργαλεία να είναι αυτόνομοι. Να τους εκπαιδεύσεις! Αυτή ήταν η απάντηση στο ερώτημα μας, μα τι κάνουμε εδώ; Πως μπορούμε να είμαστε πραγματικά αποτελεσματικοί. Να τους εκπαιδεύσεις στα απλά και καθημερινά – αυτά που εμείς θεωρούμε αυτονόητα- όπως την υγιεινή για παράδειγμα. Να τους μεταφέρεις γνώση πως μπορούν να καλλιεργήσουν τη γη τους πιο αποδοτικά και ποιοτικά. Να τους δώσεις εργαλεία για την εκπαίδευση των παιδιών στα σχολεία. Νέες μεθόδους που να ανταποκρίνονται στην κουλτούρα και τις ανάγκες τους. Δεν θα τους πας τόνους ρύζι, αλλά θα τους βοηθήσεις να καλλιεργήσουν τη γη τους και να παράγουν μόνοι τους την τροφή τους. Θα τους ενημερώσεις για την διατροφή που είναι ωφέλιμη για τις δικές τους ανάγκες. Προσαρμοσμένη στον τρόπο ζωής τους, το κλίμα τους, τις συνήθειες και τις πρώτες ύλες που μπορούν οι ίδιο να παράγουν.

Θα τους δείξεις με ποιο τρόπο μπορούν να συλλέγουν και να φιλτράρουν το νερό της βροχής για να το χρησιμοποιούν οι ίδιοι , δεδομένου ότι δεν έχουν όλοι πρόσβαση σε τρεχούμενο νερό. Θα εκπαιδεύσεις τους γιατρούς τους να αντιμετωπίζουν με τις νέες μεθόδους που υπάρχουν, τα προβλήματα που περισσότερο τους απασχολούν. Η λίστα είναι ανεξάντλητη αλλά η προσέγγιση είναι μια και μοναδική. Εκπαίδευση. Να σταθούν στα πόδια τους με τις δυνάμεις τους.

Οτιδήποτε φτάνει σε αυτούς έτοιμο στο πιάτο, απλά ενισχύει την λογική της επαιτείας. Του ανοιχτού χεριού που περιμένει να πάρει. Και εμείς οι δυτικοί τους το έχουμε καλλιεργήσει δεκαετίες τώρα. Είναι βαθιά πολιτικό το ζήτημα. Η Ουγκάντα και οι περισσότερες χώρες της Αφρικής ήταν αποικίες χωρών της Δύσης. Τις απομυζούσαν και τις εκμεταλλεύονταν. Και αυτό δεν έχει πάψει. Συνεχίζει χωρίς τη σφραγίδα του αποικιοκράτη που εισέβαλε στη χώρα, καταλάμβανε και έκανε κουμάντο. Τώρα είναι τα μεγάλα κεφάλαια που κάνουν τη δουλειά. Αθόρυβα και χωρίς πολιτικά αξιώματα. Τώρα είναι τα μεγάλα κεφάλαια που κάνουν business στην ήπειρο, κρατώντας τους λαούς σε μια μόνιμη εξαθλίωση για να μην έχουν δυνάμεις αλλά ούτε και συνείδηση να διεκδικήσουν για τη ζωή τους.

Όσοι θέλουν να βοηθήσουν θα πρέπει να το έχουν αυτό καλά στο μυαλό τους. Λίγα ή πολλά χρήματα δεν θα φέρουν την αλλαγή. Για να βοηθήσεις πρέπει να πας πολύ συνειδητά να καταθέσεις ψυχή. Να είσαι παρών, να έχεις ανοιχτά μάτια και αυτιά. Να κατανοήσεις ποιος είναι λαός που συναντάς. Να αντιληφθείς ποιες είναι οι δικές του ανάγκες και οι δυνατότητες. Και εκεί πάνω να χτίσεις. Ή μάλλον καλύτερα να προμηθεύσει με τα εφόδια να χτίσουν οι ίδιοι το μέλλον τους. Με σεβασμό στην ταυτότητα τους ως λαός και στην αξιοπρέπεια τους ως άνθρωποι.

ΥΓ 1 Στην Ουγκάντα η ομάδα Bombo Kids έφτιαξε μια αίθουσα για 300 παιδιά στο σχολείο του BOMBO, δώρισε φάρμακα, οι γιατροί εξέτασαν παιδιά και ενήλικες, παρείχε εκπαιδευτικό υλικό σε 4 σχολεία, δώρισε  Lap top με εκπαιδευτικό υλικό σε 3 σχολεία, παρείχε τρόφιμα για τα γεύματα εκατοντάδων παιδιών σε σχολεία και διαμεσολάβησε με τη βοήθεια των γιατρών της ομάδας, να έρθουν στην Κρήτη για μετεκπαίδευση γιατροί από τα τοπικά νοσοκομεία. Πέρασε δεκάδες ώρες με τα παιδιά σε Bombo, Monte και Jinja. Τα μέλη της ομάδας μιλήσαμε πολύ, ακούσαμε πολύ περισσότερο τις ανησυχίες, τα όνειρα και τους προβληματισμούς των νέων παιδιών. Πολλοί από την ομάδα βάφτισαν παιδιά με στόχο όχι να τα προσηλυτίσουν, μακριά από εμάς… αλλά να αναλάβουν ως πνευματικοί γονείς την ευθύνη τους. Να φροντίσουν για τα δίδακτρα τους και να τους δώσουν μια ευκαιρία να κυνηγήσουν άλλα πράγματα στη ζωή τους. Στην Ουγκάντα αγκαλιάσαμε και αγκαλιαστήκαμε, φιλήσαμε και φιληθήκαμε. Δώσαμε και πήραμε. Στην Ουγκάντα το μυαλό μας αναγκάστηκε να πάρει άλλες στροφές για να συναντήσει τη συνείδηση μας.

πηγή:  neakriti 


© Assimina