είχα εμπρός μου ένα από τα βιβλία του Ε Χ Γονατά σε δεύτερη ανάγνωση (συχνά ακόμη καταφεύγω σ' αυτόν από τότε που πρωτοδιάβασα το έργο του), και στο παράθυρο, πέρα, τα γλαστράκια της φωτογραφίας
το μυαλό μου ταξίδεψε μέσα από θάλασσα και δρόμο πλατύ και στάθηκε στα γλαστράκια γνωστού μεγάλου συγκροτήματος που πουλάει διάφορα
εκείνα τα άνθη, αλλά όχι αυτά που είχα εμπρός μου, μου φαινόντουσαν πάντα πλαστικά
"είδα" λοιπόν τις ρίζες των ανθέων να "σπάζουν" το πλαστικό υλικό, γλάστρας και δικό τους, να γιγαντώνονται και...
και έγραψα το πιο κάτω ποίημα, που στην πρώτη του εκδοχή απευθυνόταν στον Ε Χ Γ:
Κάποτε θα λάβουμε εκδίκηση από τα γιασεμιά, κύριε Επαμεινώνδα
***
Κάποτε θα λάβουμε εκδίκηση από τα γιασεμιά
Οι γλάστρες θα επαναστατήσουν
κι οι ρίζες θα δώσουν φρέσκο ήλιο
τομάτα και ρίγανη
Το νάιλον θα βουβαθεί προς νέους αιώνες
κι η έλξη θα
αναστραφεί
Εδώ που είμαι Παράδεισος είναι, που βλέπω τον ουρανό του
Έτσι, ποντάρω με κάποια σιγουριά σ’ έναν θάνατο
που θα έρθει από
την αρχή
***
Μιλάς και στους νεκρούς;, θα μου πεις
Ναι, μιλάω και στους νεκρούς. Και όλη η συλλογή των κειμένων με τίτλο: γόνιμες καμπύλες χρόνου, είναι συνομιλίες με στιγμές από κείμενα του Γονατά σε συνάφεια με γεγονότα της δικής μου καθημερινότητας.
Το δε έργο του Γονατά το έχω αγοράσει όλο και το μελετώ αργά ένα χρόνο τώρα.
Μήνες μετά, μια φίλη ανεβάζει στον χώρο της στο φβ, το πιο κάτω ποίημα του Αργύρη Χιόνη, το οποίο αμέσως κατέβασε, ίσως γιατί σκέφτηκε πως τον είχα αντιγράψει και δε θέλησε να προσβάλει
Να έχω διαβάσει και να γνωρίζω την ποίηση του Αργύρη Χιόνη επειδή, σε κάθε ευκαιρία που μου δίνεται, διαβάζω στο διαδίκτυο και κυρίως στο fb, ποιήματα του, δεν θα το ισχυριστώ.
Το όλον όμως, αποτελεί μια σύμπτωση που καταδεικνύει πως είναι δυνατό να συνομιλήσουν άνθρωποι έχοντας διαφορετικές αφετηρίες και πώς το μυαλό μας έχει ανάγκη από σκληρή και διαρκή επεξεργασία για να αποφεύγει τις αρνητικές σκέψεις.
***
Θα ’ρθει μια μέρα που τα δέντρα θα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων και θα σταματήσουν να παράγουν ίσκιο, θροΐσματα κι οξυγόνο. Θα πάρουνε τις ρίζες τους και θα φύγουν. Μεγάλες τρύπες θα μείνουνε στη γη εκεί που ήταν πριν τα δέντρα. Όταν οι άνθρωποι καταλάβουνε τι έχασαν, θα πάνε και θα κλάψουνε πικρά πάνω απ’ αυτές τις τρύπες. Πολλοί θα πέσουν μέσα. Τα χώματα θα τους σκεπάσουν. Κανείς δεν θα φυτρώσει.
Αργύρης Χιόνης
© Assimina