ΤΑΝΙΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΙΔΟΥ, Και για την Μαρία έρχονται τα Χριστούγεννα

Και για την Μαρία έρχονται τα Χριστούγεννα.Ενα δέντρο στολισμένο και στην κορυφή ένας σταυρός, δώρα κάτω από το δέντρο τα οποία κι αυτά έχουν στον κορυφή τους ένα σταυρό.Αυτο γίνεται κάθε χρόνο μπορεί και όλο το χρόνο.Δεν ξέρω αν η Μαρία ξέρει τι συμβολίζει ο Σταυρός ή γεννήθηκε να το ξέρει. Με τη Μαρία μοιράζομαι τον ίδιο κόσμο.Και εννοώ τον υλικό,αυτός που είναι κοινός για όλους λίγο πολύ.Ομως η ιδιοσυγκρασία της Μαρίας  είναι για μένα αντικείμενο μελέτης.Δηλαδη πέρα από το ότι έχει ένα επιπλέον χρωμόσωμα στο 21, ωστόσο παρατηρώ ότι επιτελεί τους νόμους του σύμπαντος με απόλυτη αρμονία.Επειτα ζει για το Όλον, ξέρει να αγαπάει και να φροντίζει, διαθέτει συμπόνια σε αυτούς που τη χρειάζονται πραγματικά , είναι υγιής τρώει σωστά, σκέφτεται σωστά, έτσι πιστεύω τουλάχιστον και χρησιμοποιεί την ελάχιστη των τριβών.Δηλαδη δεν ξοδεύει ενέργεια άσκοπα επειδή αγαπάει τη φύση και ξέρει ότι η φύση είναι οικονόμα.Πιστευω ότι είναι το αγαπημένο παιδί του σύμπαντος.Μηπως είναι ξωτικό;

Αεικίνητη σαν μέλισσα, αδιάκριτη σαν γατάκι και παιχνιδιαρα σαν κουτάβι;

Όλα τα παιδιά έχουν κάτι μαγικό.Κι εμείς που δημιουργήσαμε τόσες άμυνες στα χρόνια της ζωής μας είναι σκληρό να αφήσουμε την ψυχή μας να βγει στο φως της ημέρας, να ζήσουμε τη μαγεία,δεν θα νιώθαμε ασφαλείς.

Δηλαδή ποια ακριβώς είναι η σχέση μας με τα παιδιά μας;Τι θέλουμε από τα παιδιά μας; Εννοώ ότι από τη Μαρία δεν έχω προσδοκίες επειδή η Μαρία δεν έχει στόχους δεν έχει όνειρα.Θελει μόνο ασφάλεια και αγάπη.Δεν έχω να απαντήσω ένα πολυμυριο ερωτήσεις που θέτουν τα παιδιά στους γονείς και ανατινάζουν τα αυτιά τους.Που παρά την αθωότητα τους ακονίζουν τα νυστέρια,τα πριόνια και ζυγιαζουν τη λαβή της βαριοπουλας για το μέλλον τους.

Η Μαρία είναι αθώα σαν ένα καλοκαιριατικο πρωινό.Δεν είναι μια δραματική θαλάσσια διάσωση με 21 μέρες στη θάλασσα.

Η αγκαλιά της δεν είναι σαν αμαξοστοιχία που τυλίγεται γύρω από το λαιμό μου και κοντεύει να με πνίξει,δεν έχει προσδοκίες από κανέναν.Ειναι ένα εκατομμύριο έτη φωτός μακριά από τις λέξεις.

υγ.: αναρτήθηκε από την Τάνια Καραγιαννίδου την 1η του Δεκέμβρη στον χώρο της στο fb

ζήτησα και μού δόθηκε η άδεια της αναδημοσίευσης 

το αναρτώ πρώτα εδώ, στο blog, όπου, ελπίζω, να μείνει

διατήρησα τα στοιχεία της αρχικής γραφής 

ζήτησα την άδεια να το αναδημοσιεύσω γιατί πίστεψα σε αυτό το κείμενο

μέσα από αυτό "είδα" την αγάπη στον εαυτό και ταυτόχρονα την αγάπη στον Άλλον

είναι σα να γέννησε ξανά η μάνα την κόρη της ή, η κόρη να βοήθησε τη μητέρα να ξαναγεννηθεί

όσοι το διαβάσετε, έχω την πεποίθηση ότι θα σεβαστείτε το περιεχόμενο και πιο πριν, τη στιγμή των δύο γυναικών / ευχαριστώ (α.λ.)

© Assimina

ΣΠΥΡΟΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ, Κατάστηθος ανέμων

Α Π Ο Μ Α Χ Ο Σ   Χ Ο Ρ Ο Σ
 
 
Σηκώθηκε βαρύς,
άπλωσε τα χέρια του σε σταυρό
 
κι ούτε ένας μες στο μαγαζί
δεν κοίταξε τη μεγάλη του κοιλιά
κι ούτε ένας δεν κόλλησε τα μάτια στο πουκάμισο,
που δεν τα κατάφερνε να χωθεί ατσαλάκωτο στο παντελόνι.
 
Όρθωσε το αφρόντιστο σώμα του,
χαρακιές στο μέτωπο τα χρόνια,
φλεβίτσες κόκκινες στα μάγουλα οι φίλοι
κι όλοι του οι έρωτες,
βερνίκι αστραφτερό στα μαύρα του λουστρίνια.
 
Ούτε μια φορά, σε όλο το χορό, δεν χαμογέλασε.
Ούτε μια φορά δεν σπίθισαν τα θολά του μάτια.
 
Χόρευε αργά,
είχε ψηλά το κεφάλι ,
απλωμένα τα χέρια·
ένα βουβό,
περιστρεφόμενο
εν τούτω νίκα
νικημένο.
 
 

******* 

 
Με τον χορό μου,
χρόνια τώρα,
δεν κατάφερα κανέναν να συναρπάσω.
Έτσι, έμαθα να μη ζητάω,
κι αν με δείτε να κουτσαίνω ξαφνικά όταν περπατάω,
είναι που βγαίνει ακάλεστο το τσαλακωμένο ώπα μου
σε κάποιο αναπάντεχο γύρισμα της μουσικής
που σιγοβράζει μέσα μου παρατημένη
και προσπαθώ να το ημερέψω.

 
 

ΣΠΥΡΟΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ, Κατάστηθος ανέμων:

 

 

Σαν αρχή και αναγκαίο:

«όταν απολαμβάνεις ένα ποίημα του Mo Jie⁽¹⁾, στο κέντρο του εμφανίζεται η ζωγραφική· όταν αποθαυμάζεις τη ζωγραφική του Mo Jie, στο κέντρο της εμφανίζεται το ποίημα»⁽²⁾. Μια διατύπωση την οποία ο Guo Xi, που λογικά πρέπει να ήταν  σύγχρονός του, θα γενικεύσει υποστηρίζοντας ότι « Το ποίημα είναι μια ζωγραφιά όπου τα σχήματα είναι αφανή· η ζωγραφιά είναι ένα ποίημα όπου τα σχήματα είναι εμφανή». Από εκεί επίσης θα γεννηθούν οι συνήθεις τρόποι με τους οποίους ορίζονται η ζωγραφική και η ποίηση: « ποίημα με ορατά σχήματα » και « ζωγραφιά με αόρατα σχήματα ».

Η στενή συγγένεια ανάμεσα στις δύο αυτές τέχνες δείχνει σαφώς ότι πηγάζουν από μία και την αυτή τέχνη. Και η τέχνη αυτή φέρει το όνομα καλλιγραφία, η οποία αποτελεί εξέλιξη των χαρακτήρων του παραστατικού τύπου που θεωρείται ότι αναπαρήγαν, σχηματοποιημένες, τις μυριάδες των πλασμάτων και των πραγμάτων.

[…] ⁽³⁾

 

 

Στη συλλογή τώρα:

 

Ένα: ΕΡΩΤΑΣ Δύο: ΧΡΟΝΟΣ Τρία: ΧΟΡΟΣ Τέσσερα: ΕΠΙΜΕΤΡΟ

 

Μια συλλογή ποιημάτων όπου δίνει την εντύπωση του κλεισίματος μιας υποχρέωσης, ή μιας σχέσης, εκείνην του δημιουργού με την ποίηση, το πρώτο του εργαλείο έκφρασης αφού χρονολογείται από τη δεκαετία του ’80 όταν ο ποιητής ήταν ακόμη νεαρός φοιτητής· βήμα αναγκαίο προς την εκπλήρωση του χρέους, ενός χρέους που μοιάζει βαθύ όσο η εκ γενεών καταγωγή του ποιητή Σπύρου Λαζαρίδη
Σε αυτή την συνθήκη ως υπόθεση με οδηγεί η επιλογή του να μαζέψει στο βιβλίο: Κατάστηθος ανέμων, τα τέσσερα θέματά του που μοιάζουν ( είναι όμως; ) δίχως κοινά σημεία μεταξύ τους

 

Ποίηση στέρεη, ποίηση του παντρέματος της ανθοφορίας και της φθοράς σώματος, νου, διάθεσης, ως στοιχεία ενός αναγκαίου, για την ύπαρξη, κύκλου
Μια αποδοχή που κορυφώνεται στον επίλογο του ποιήματος για τον πατέρα: ΥΠΟΔΟΧΗ…

[…]

Καμιά φορά το πιάνω αυτό το βλέμμα, αγκυλωμένο πεισματικά
άκαμπτο, να θέλει να καρφωθεί πάνω μου, ακριβώς μπροστά του, μην
και ξεγελαστεί και κοιτάξει
στα πλάγια. Δεξιά του ο
παππούς και πιο κει ο θείος,
αριστερά του η μάνα μου και
πιο αριστερά, άδειος χώρος,
καπαρωμένος –σιωπηλή
συμφωνία, άγραφος νόμος στο
κοιμητήριο του χωριού– από
μένα.

 

Ο Αταίριαστος του Κόπολα, κατάστηθος ανέμων, στην πλέον εξομολογητική του μορφή. Όσοι έχετε παρακολουθήσει την ταινία θα διαπιστώσατε το ελάχιστο της έκφρασης του Μίκι Ρουρκ, πρωταγωνιστή της. Εδώ, ο ΣπΛ, εραστής της μοτοσυκλέτας, ανοίγει τις κουβέντες του. Τόσο και έτσι, που από τη μια επιβεβαιώνει τίτλους που του είχαν δοθεί από σύγχρονους με αυτόν κριτικούς σε εφημερίδες της εποχής, και από την άλλη, παραδίδει μαθήματα γραφής.

Ποίηση στέρεη, μα και ποίηση εικονογραφημένη. Ποίηση και ζωγραφική. Ζωγραφική και ποίηση. Δυνατόν οι δυναμική των σκίτσων στις σελίδες της συλλογής, να οδηγήσουν κάποιους στην διατύπωση δυσφορίας ως προς την κυρίαρχη τέχνη που προβάλλεται στο εξώφυλλο κι είναι η ποίηση του Σπύρου Λαζαρίδη.

Οι Κινέζοι ζωγράφοι, από μια εποχή κι έπειτα, δεν έπαψαν να συνδέουν τις δυο τέχνες επιφέροντας μιαν ισορροπία στην τάση φυγής της ζωγραφικής προς το κενό με την τάση του ποιήματος προς την πληρότητα.  Ο Su Dong Po αναφερόμενος στο έργο του Mo Jie, διατυπώνει: «όταναπολαμ-βάνεις ένα ποίημα του Mo Jie, στο κέντρο του εμφανίζεται η ζωγραφική· όταν αποθαυμάζεις τη ζωγραφική του Mo Jie, στο κέντρο της εμφανίζεται το ποίημα».

Στην περίπτωση των ποιημάτων του Σπύρου Λαζαρίδη και στη συλλογή Κατάστηθος ανέμων την ζωγραφική παρεμβολή και παραβολή με το ποίημα αναλαμβάνει η περσόνα Bonslie και με αυτόν τον τρόπο ώστε θαρρώ ή θεωρώ ότι θα αστοχούσα αν ζητούσα κάποιας μορφής «ησυχία» ώστε να «ακουστεί» το ποίημα Τα σκίτσα ακολουθούν τη ρυθμική των στίχων και τους εικονοποιούν έτσι που να διαβάζεις το ποίημα και μέσα από αυτά.

 

 

*******

 

έναν περίπου χρόνο πριν, έγραφα: 

Διάβαζα, θυμάμαι, Φιτζέραλντ· "Τρυφερή είναι η νύχτα", οπότε, κάποια στιγμή, η παρουσία μιας Ροζαλίας στο σώμα του κειμένου, με αιφνιδίασε· ποια ήταν; πότε άνοιξε και μπήκε στις σελίδες; πώς;

Χρειάστηκα να γυρίσω πίσω τόσα κεφάλαια για να αιτιολογήσω την παρουσία της στο βιβλίο, που, δεν είχα πλέον αμφιβολία· τα γεγονότα των τελευταίων ετών, είχαν επηρεάσει άγονα την δυνατότητα συγκέντρωσης και πρόσληψης.  

Ήταν εκείνο το διάστημα που, κάποτε, έφτασε στο σπίτι, "Κατάστηθος ανέμων", ο Σπύρος. 

Στην Ασημίνα Λαμπράκου!
Στην Άση της νιότης!
Στην φίλη!
Με όλη μου την αγάπη!
Θεσσαλονίκη, 02/12/2021
υπογραφή

Η Αθηνά θυμάται την ίδια με τον Σπύρο, Άση, στο ταβερνάκι της Άνω πόλης, να τραγουδά σεγόντο με τον Τσεφαλά "αγάπη που γινες δίκοπο μαχαίρι". Γελάγαμε. 
Εγώ πάλι, την έχω ξεχάσει.
Η Ασημίνα, λοιπόν, που υπήρξε Άση στη νιότη του Σπύρου, της Αθηνάς και άλλων, ένα μεσημέρι άνοιξε την ποιητική συλλογή του Σπύρου και, διαβάζοντας και πλέοντας, ξανάβρισκε τις χαμένες της ικανότητες συγκέντρωσης και πρόσληψης. Ακούμπησε, τότε, το βιβλίο ανοικτό στο στέρνο κι αποκοιμήθηκε ύπνον ελαφρύ, νεανικό· ευμενής, ξεδιψασμένη.
Ποιαν, αναρωτιέμαι, πρέπει να απογυμνώσω για να μιλήσω για το βιβλίο του Σπύρου αποφεύγοντας τους συναισθηματισμούς που με διακατέχουν ως εκ της επιρροής των ποιημάτων [ως θεματολογία, μήνυμα, ύφος, γλώσσα γραφής], αλλά και της φιλίας χρόνων; 
Δεν θα αργήσω να απαντήσω, πιστεύω.

 

 

*******

 

Απάντησα άραγε;

 

 

 

 

 

Σπύρο, Χρόνια Πολλά!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

⁽¹⁾ Mo Jie: το προσωπικό όνομα του Wang Wei, εξέχουσα προσωπικότητα της ποίησης Tang

⁽²⁾ σκέψεις του Su Dong Po σχετικά με το έργο του Mo Jie

⁽³⁾ απόσπασμα από το επίμετρο J.-Fr. ROLLIN στο βιβλίο: WANG WEI, ΚΕΙΜΕΝΑ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

© Assimina

καρυοθραύστις τεύχος 12-13

η ανάρτηση γίνεται για να θυμάμαι, να χαίρομαι και να ε υ χ α ρ ι σ τ ώ

© Assimina

γιατί δεν μπορώ να γράψω για το "Κατάστηθος ανέμων" του Σπύρου Λαζαρίδη

Διάβαζα, θυμάμαι, Φιτζέραλντ· "Τρυφερή είναι η νύχτα", οπότε, κάποια στιγμή, η παρουσία μιας Ροζαλίας στο σώμα του κειμένου, με αιφνιδίασε· ποια ήταν; πότε άνοιξε και μπήκε στις σελίδες; πώς;

     Χρειάστηκα να γυρίσω πίσω τόσα κεφάλαια για να αιτιολογήσω την παρουσία της στο βιβλίο, που, δεν είχα πλέον αμφιβολία· τα γεγονότα των τελευταίων ετών, είχαν επηρεάσει άγονα την δυνατότητα συγκέντρωσης και πρόσληψης. 

Ήταν εκείνο το διάστημα που, κάποτε, έφτασε στο σπίτι, "Κατάστηθος ανέμων", ο Σπύρος. 

Στην Ασημίνα Λαμπράκου!

Στην Άση της νιότης!

Στην φίλη!

Με όλη μου την αγάπη!

Θεσσαλονίκη, 02/12/2021

υπογραφή

 

Η Αθηνά θυμάται την ίδια με τον Σπύρο, Άση, στο ταβερνάκι της Άνω πόλης, να τραγουδά σεγόντο με τον Τσεφαλά "αγάπη που γινες δίκοπο μαχαίρι". Γελάγαμε. 
Εγώ πάλι, την έχω ξεχάσει. 

Η Ασημίνα, λοιπόν, που υπήρξε Άση στη νιότη του Σπύρου, της Αθηνάς και άλλων, ένα μεσημέρι άνοιξε την ποιητική συλλογή του Σπύρου και· διαβάζοντας και πλέοντας, ξαναβρήκε τις χαμένες της ικανότητες συγκέντρωσης και πρόσληψης. Ακούμπησε, τότε, το βιβλίο ανοικτό στο στέρνο κι αποκοιμήθηκε ύπνον ελαφρύ, νεανικό· ξεδιψασμένη.

Ποιαν, αναρωτιέμαι, πρέπει να απογυμνώσω για να μιλήσω για το βιβλίο του Σπύρου αποφεύγοντας τους συναισθηματισμούς που με διακατέχουν ως εκ της επιρροής των ποιημάτων [ως θεματολογία, μήνυμα, ύφος, γλώσσα γραφής], αλλά και της φιλίας χρόνων; 

Δεν θα αργήσω να απαντήσω, πιστεύω.

© Assimina

ο "τόπος μου" στο facebook

                    ή αλλιώς, η ειλικρίνεια που κοστίζει

-μια δόση μοναξιάς-

[θέμα: οθονάνθρωποι]

            Ὅσον περισσότερους φίλους, φίλους;, κάνω στο φβ, τόσο πιο πολύ μόνη αισθάνομαι

το είδος της μοναξιάς που ποτέ δεν αισθάνθηκα σε καμία σχολική αίθουσα

ούτε καν στην αποθήκη, προσωρινή αίθουσα διδασκαλίας, τότε, που πήγε το τότε τόσα χρόνια πριν το σήμερα;, όπου 43 παιδιά της πρώτης ηλικίας στο γυμνάσιο θα με υποδέχονταν με όλη τους την αντάρα, καθήμενα και όρθια, σε δυο παράλληλες σειρές ξύλινων παλιών θρανίων

τότε που, αρνήθηκα την πρόταση του διευθυντή να με παρουσιάσει ο ίδιος στα παιδιά, ακριβώς για να μην κατακλυστώ από την παραλυτική αίσθηση μοναξιάς του ξένου

© Assimina

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Γ. ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ, ΟΛΑ ΣΤΟ ΜΑΥΡΟ

{  δημοσιεύτηκε στο e-περιοδικό staxtes2003.com, εκ των υστέρων, εδώ  }

~~***~~

– μια ακτινογραφία –

 

 

Σαν το γιασεμί και συ

τις νύχτες τραγουδάς τις ευωδιές σου,

λουλούδι μου,

τσουρέκι μου,

αμυγδαλάκι μου καραμελωμένο.

 

Τους στίχους αυτούς θα έβαζα σε όποια ανάρτηση έκανα την ημέρα της γυναίκας αν δεν έτεινα, όλο και πιο πολύ, να ενστερνιστώ την άποψη ότι να κόβεις αποσπάσματα από ένα σύνολο έργο είναι ακρωτηριασμός ιδεών, μηνυμάτων, κόπου.

Η συλλογή «ΟΛΑ ΣΤΟ ΜΑΥΡΟ» του Δημήτρη Γ. Παπαστεργίου αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, ένα ολοκληρωμένο εκδοτικό αριστούργημα, από κάθε άποψη.

        Υφή, χρώμα, επιλογή πίνακα, στήσιμο εξωφύλλου. Υφή, χρώμα, στήσιμο του σώματος της συλλογής (μία μόνη μικρή ένσταση για τη σελίδα 61, όπου θα πρότεινα να υπάρχει ένα τουλάχιστον κενό από το πάνω περιθώριο και, ίσως, τίτλος-θέμα). Σχήμα, μέγεθος βιβλίου, που αφήνουν τα ποιήματα, σε όποια μορφή αποφασίσει ο δημιουργός τους να δώσει, να αναπνεύσουν. Έξοχες επιλογές, ταιριαστές στο θέμα που αποπειράται, με επιτυχία, ισχυρίζομαι, να πραγματευτεί ο ποιητής.

Το θέμα της συλλογής: ένα τραγούδι· ένα τραγούδι στο οποίο, άλλοτε με χαμηλές, άλλοτε με βαριές, κάπου κουρασμένες κι αλλού πιο σύνθετες ή υψηλές οκτάβες, απεικονίζεται η διάθεση που προκαλεί ο ματαιωμένος έρωτας και που δεν είναι μόνον ο πόνος. «Όλα στο μαύρο», ένα τραγούδι σ’ έναν ματαιωμένο έρωτα ή έναν έρωτα που ποτέ δεν συστήθηκε. Δεύτερο στη σειρά ποιητικό δοκίμιο του Δημήτρη Γ. Παπαστεργίου, που αναφέρεται με τόλμη – όσον αφορά στην φανέρωση αιτιών, συναισθημάτων, διάθεσης και ευθυνών –, στον έρωτα. Το πρώτο, «Τα μεροκάματα ενός έρωτα», πραγματευόταν τον έρωτα σε εργασιακό χώρο και δη, προς ύπανδρη γυναίκα.

 Η συλλογή αναπτύσσεται σε τρεις ενότητες ποιημάτων, με δεκατρία ποιήματα η κάθε μία. Διατρέχοντας τη συλλογή, τέσσερις εν συνόλω φορές από τον Φεβρουάριο που την έχω στα χέρια μου έως τώρα που γράφω, επισημαίνω το γεγονός ότι ο ποιητής επιλέγει να «παίξει» με τα νούμερα τρία και δεκατρία σε διακριτά σημεία της: «Σε δεκατρία χρόνια», ποίημα της σελίδας 27, «Τρείς φορές το δεκατρία»: θέμα της δεύτερης ενότητας, «Τρείς φλέβες», ποίημα της σελίδας 43, « η ευωδιά σου τ’ άγγιγμα τριάντα εννιά αγγέλων», στίχος της σελίδας 53 (το τριάντα εννέα είναι τρεις φορές το δεκατρία, επισημαίνω), «…γνωρίζω την εξαφάνιση των τριών αγγέλων…», στίχος της σελίδας 50. Υπάρχει άραγε λόγος; Απαντιέται;^(*)

Οι τίτλοι γράφονται από τις πρώτες των στίχων λέξεις, με ιδιαίτερη φροντίδα επιλεγμένες ποιες, μοιάζει.

Σε αυτό το σημείο, χαρίζω στον εαυτό μου την άνεση που δίνει η μοναχικότητα της ανάγνωσης, και επιτρέπω στη φαντασία μου να ακολουθήσει τον δρόμο της, και· ισχυρίζομαι πώς οι  τίτλοι συνέχουν έναν θεατρικό διάλογο, ένα είδος ροής συνείδησης, όπου ξεκινάει σκεπτόμενος εκείνος κι ακολουθεί εκείνη· δοκιμάστε το!

Στην σελίδα 37 γίνεται αναφορά στο Νεκρονομικόν και στην 50 στο Ανακριτικόν. Εδώ, στην 50, γίνεται επίσης αναφορά στην, ή μάλλον, σε μια μπαλάντα της φυγής. Ποίημα κάποιου εκ των ποιητών που αναφέρει; Τραγούδι; Έψαξα την δεύτερη εκδοχή: τραγούδι σε ποίηση Δημήτρη Χριστοδούλου με μουσική του Νίκου Μαμαγκάκη για την ταινία «Εκδρομή» και η «Φυγή» των Χαΐνιδων.

Στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου, θέση έχουν οι σημειώσεις από τον ίδιο τον ποιητή, οι οποίες επεξηγώντας βοηθάνε και ωθούν στην αναγνώριση των σημείων και την ανάγνωση των στίχων με βαθύνοια.

        Ο ποιητής διαλέγει να διακοσμήσει ορισμένες από τις σελίδες, στην θέση ενός υποθετικού υποσέλιδου, με σύμβολα αλχημείας· ρούνους. Τα κολάζ είναι του ιδίου.  Αναρωτιέμαι, ναι!, πάλι, αν αυτές οι επιλογές στέλνουν σημάδια· ποια; αν συνομιλούν με τον αναγνώστη· πώς; Μα, κυρίως, γιατί ρούνοι; Μήπως επειδή ο ποιητής παρουσιάζει τον έρωτα, μαγεία; 

 

Έρωτας είναι μια αρχαία κάμαρη με δαίμονες.

 

Αν δεν καταφέρεις να τους γητέψεις,

Σε τρώνε ζωντανό.                                                        (*) (σελ. 12 του βιβλίου)

   

Ομοίως, επιλέγονται σπουδές, έργα και λεπτομέρειες εικαστικών. Αναφέρονται ποια και οι πηγές αυτών.

 

 

 

 

 

Ασημίνα Λαμπράκου

Κοντόπευκο, Αγίας Παρασκευής

Απρίλης του 2022

 

 

 

 

 

 

Δείγμα γραφής:

 

Σαν το γιασεμί και συ

 

Σαν το γιασεμί και συ

τις νύχτες τραγουδάς τις ευωδιές σου,

λουλούδι μου,

τσουρέκι μου,

αμυγδαλάκι μου καραμελωμένο.

 

Νησί της σωτηρίας ή

ψευδαισθήσεις και παραισθήσεις.

 

Ηττήθηκα απ’ το κρασί.

Σαν μυστικό αλώθηκα,

προδόθηκα σαν πατρίδα.                        σελ.: 17

 

 

 

 

Η μοναξιά μου είναι

 

Η μοναξιά μου είναι

ο απέναντι δρόμος,

θλιμμένος και ήσυχος

  στις τρεις την άγρια νύχτα·

γεννητικά όργανα στη φορμόλη·

το δαρμένο σκυλί έξω απ’ την ταβέρνα

με το κορμάκι του γεμάτο αρρώστιες·

ένας ρακοσυλλέκτης –

που όταν τους κάδους ψάχνει,

το χείλος της απόρριψης

τα γένια του σκουπίδουν.

 

Η μοναξιά μου είναι

ένα παιδάκι προς του σχολείου το κυλικείο.

Καθώς πλησιάζει,

η επιστάτισσα κλείνει.

Τη βλέπει κι ανοίγει το βήμα –

η πόρτα, τα παράθυρα, σφαλνούν,

πετά την τσάντα, τρέχει, φωνάζει,

λαχανιασμένο χτυπάει την πόρτα.

 

Τίποτα.

 

Νιώθει το αίμα του

κουνημένο αναψυκτικό.

 

Η απόγνωσή του

τενεκεδάκι στο άδειο προαύλιο.                              Σελ.: 21

 

 

 

Το νιώθεις το κακό

 

 

Το νιώθεις το κακό,

τις ώρες που σε κατακλύζει.

Προχθές

με μίσος σκότωσα στο δώμα μιαν αράχνη,

εχθές

έβρισα άσχημα έναν συνάδελφό μου

και λίγη ώρα πριν

απ’ την Εδέμ σε εξόρισα

 

διότι

ο Παράδεισος

που μέσα μου μεγάλωνες

 

άρχισε να με πνίγει.                                                 Σελ.: 32

 

 

 

 

Δεν είμαι πλέον για τίποτα

 

Δεν είμαι πλέον για τίποτα:

Κουράζομαι, βαριέμαι

και γκρινιάζω

ίδιος κακορίζικο παιδί.

Ήθελα μόνο, να σταθείς μπροστά μου

σαν από μηχανής θεός,

βούληση κάποιας Μοίρας που αποστάτησε,

 

Τα χέρια να σου απλώσω,

παιδί που θέλει να το πάρεις αγκαλιά

 

και να το μεγαλώσεις άλλη μια φορά.                    Σελ.: 55

 

 

 

 

 

© Assimina