στην οδό αλαμάνας ξημέρωνε επίσης

Η Αλαμάνας είναι δρόμος στην Καλογρέζα. Είχε εκεί ο Απόστολος το μαγαζί του, πήγαινα και μου έφτιαχνε ό,τι χαλούσε, συναντούσα και τη Μαρίνα και μάθαινα του σχολείου κι αν ήταν Ιούλιος με καύσωνα, καθόμασταν με τον Απόστολο στο καφέ και αυτό που μας κοίταγε από απέναντι ήταν θάλασσα.
Τα δυο πρώτα ποιήματα "μιλημένα" με αυτόν τον τρόπο.
Σαν σήμερα πριν ένα χρόνο.
Μεσημέρι έπαιρνα στα χέρια μου τη συλλογή, απόγευμα μάθαινα πως ο Απόστολος είχε πεθάνει ήσυχα και συντροφευμένος, το ίδιο πρωί
Η συλλογή, έτσι κι αλλιώς, στη μνήμη εκείνου του γενναίου ανθρώπου.




γαλανό
          ένα κομμάτι θρακιώτικου ουρανού

φως από το γαλανό του Ντε Κίρικο καθισμένο
στις ίριδες των ματιών και τις δυο ρίγες από το
γλειφιτζούρι της Ηρούς· στρογγυλό όπως αρχίζει
η μέρα ενός που έχει χρόνο να κάνει τίποτα και
γλιστρά στις πλευρές της· κι ένα ζευγάρι βλέφαρα
βεργωτά σπαθίζουν τους τροχούς των ματιών όπως
στο παιδικό παιχνίδι σε δρόμους έρημης πόλης
μέχρι νάβρει το παιδί θάλασσα· και βρίσκει·
βράχια απλωμένα στην ακτή ορίζοντας θαλάσσης
από τη μεριά των πεύκων που γυαλίζουν τη σκιά
τους στα βότσαλα πλυμένα από το κύμα που
σήκωσε ο καιρός· παιδικές φωνές και άνεμος που
πετάει το κίτρινο του ήλιου στο ποτήρι· οξύρρυγχο
το πλαστικό το ανακυκλώνει άνοιξη μέσα στο νερό
και το τραπέζι στρογγυλό όπως ξαχνίζει η μέρα των
ανθρώπων που καθιστοί στο πεζοδρόμιο φτιάχνουν
βράχια τα παρκαρισμένα και θάλασσα το δρόμο·
ορίζοντάς τους τα πεύκα που κέρναγαν σκιά τα
κεφαλάκια των παιδιών στο πάρκο· κυνηγημένη από
τον άνεμο εκείνη την κυνηγούσαν κι αυτά μέχρι το
τέλος της θάλασσας να φτάσουν και στην άλλη ακτή
να περάσουν με το γαλανό από πίνακα του Ντε
Κίρικο στα μάτια και τις δυο ρίγες
                                    στο γλειφιτζούρι της Ηρούς ._




[πρώτος τίτλος: το γλειφιτζούρι της Ηρούς
στη συλλογή επέλεξα, με κάποια λογική, να αλλάξω τους τίτλους σε χρώματα]



© Assimina

δοκιμές...

...ελληνικά σε αγγλικά


ποίηση Βασίλη Λαλιώτη

As of child in the poem
they punished me to bring the bitter of the actual
up to the tongue
with a shadow of underworld's vocabulary
And I was streching my neck to the angels at middays
shoesless in the courtyards
to extend something less of blood
with an unwritten workbook on my knees
and the distant feasts of children
The beautiful girl along by me crosswise
two summers dead by now.

already dead off two summers 



off two summers dead already

*******

 and thus it happened
that I began to fill all her space: leaving

*******

and shall happen to cry again, like then
when hanging by the legs from the midwife's plies
and with the grease of paradise still stuck on the skin
a brown mosaic- the first heaven  and the first air
the centre of mind irritaded by dioxide
World, world, through the forst mobility of crying, the fate


*******

there will be tears to wash away
the marbles of all the names
and even the little boy's anger
 will be softened under the shadow
of a good-natured father
there will be love's endings for him to remember
the wild animal's pain which been caught
under the trap and planes its leg to get free
he will realize the meaning of the empty husk
of the snail // but you know
there is no way to one to unload the pain
belonging to him in the world except talking
and joyance has a bitter root of spoken pain
thus I wish you words of truth
until this point that anger is far away
from "anything's gonna be allright" and as fragile we bend
by way of fortitude of death towards life.

[ thus I wish you words of truth
until this point that anger is far away
from "everything's gonna be alright" and  as fragile we bend
as and by way of fortitude of death towards life.]


All the ways are full of fathers
according the way women love them.



απόδοση ασημίνα λαμπράκου
το 2017



© Assimina

ο Brendan Gill για την Dorothy Parker και το έργο της

αποσπάσματα από τα κείμενα όπως δημοσιεύτηκαν στο e-περιοδικό Staxtes

Υπάρχουν συγγραφείς που ξεχνιούνται από τον κόσμο πολύ πριν πεθάνουν, και αν αυτό κάποιες φορές πρόκειται για επιλογή, πιο συχνά είναι ένας «θάνατος» που επιβάλλεται από άλλους και δεν είναι εύκολο να το αντιμετωπίσεις. Ένας συγγραφέας απολαμβάνει μια δημοτικότητα, και, όταν αυτή περάσει, είτε συναινεί να υπομείνει την αφάνεια στην οποία αναγκάστηκε, είτε προσπαθεί σκληρά κόντρα σε αυτό επί ματαίω, με μια πικρία που τείνει να αυξάνει όσο οι δυνάμεις του ελαττώνονται. Άσχετα με το πόσο καλά ή άσχημα συμπεριφέρεται, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Εάν το έργο έχει κάποια ποιότητα, διασώζεται και μετά το πέρασμα της δημοσιότητας, αλλά ο δημιουργός δεν απολαμβάνει πλέον αναγνώριση. Ακόμη κι αν συνεχίζει να γράφει, αντιμετωπίζει την κόλαση ενός μισοξεχασμένου, και οι σημειώσεις της  «αναγγελίας τού θανάτου του», διαβάζονται με μια επιπόλαια, απερίσκεπτη δυσπιστία: ποιός θα μάντευε πώς ο κουρελιάρης γερολογάς παραμυθιών το έκρυβε μέσα του να εμμένει τόσο άγρια; τι στον κόσμο περιμένει; ελπίζοντας σε τι; τρέμοντας;

***

Αναγνώστες που έρχονται σε επαφή με το έργο της κυρίας Πάρκερ για πρώτη φορά, ενδεχομένως βρουν τόση δυσκολία να κατανοήσουν την  υψηλή θέση που κρατούσε η Ντόροθι Πάρκερ στον κόσμο της λογοτεχνίας σαράντα ή πενήντα χρόνια πριν, όση να αντιληφθούν την περιφρόνηση των κριτικών στην οποία αργότερα περιήλθε. Η πρώτη προφύλαξη στην περίπτωση τέτοιων αναγνωστών, είναι να θυμούνται το γεγονός πώς, ο επονομαζόμενος «κόσμος» που της έδωσε τη φήμη, ήταν στην πραγματικότητα, ένας στενός κύκλος (ανθρώπων) και, σαν όλους τους κύκλους, θεωρούσε τον εαυτό του πολύ πιο μεγάλο και πιο σπουδαίο από ότι ήταν. Οι κριτές του έπραξαν ορθά να εγκωμιάσουν την κ. Πάρκερ, αλλά εκείνη ήταν καλύτερη συγγραφέας από ότι οι ίδιοι αυτοί θεώρησαν, και η διαφορά ανάμεσα στο ποια ήταν και στο ποια εκείνοι υπέθεσαν πως ήταν, ενείχε αρκετούς κινδύνους για την ίδια. Όχι ο πιο ασήμαντος από αυτούς, ήταν η πιθανότητα ότι, όταν οι πρωταγωνιστές της θα έφταναν να πεταχτούν στον σκουπιδοτενεκέ, εκείνη θα περνούσε στη λήθη επίσης.

***

Η πιο δημοφιλής ποιήτρια του 20^ου αιώνα, πριν από την Πάρκερ, ήταν η Edna St. Vincent Millay, η οποία συχνά εθεωρείτο να έχει χρησιμεύσει ως φιλολογικό μοντέλο γι’ αυτήν (Πάρκερ). Δεν ήταν καθόλου έτσι· για έναν λόγο: η Millay υπήρξε μια περισσότερο ικανή στιχουργός από την κυρία Πάρκερ, με μια μαεστρία πάνω σε πολλές ποιητικές φόρμες που η κυρία Πάρκερ ποτέ δεν επεχείρησε, και, για έναν ακόμη λόγο: η δεσποινίς Millay έχαιρε ενός πολύ μεγαλύτερου βεληνεκούς εκφραστών συναισθημάτων, για τα οποία ξόδεψε μια ζωή σκληρής διανοητικής προσπάθειας να τα διερευνήσει. Πάλεψε σκληρά για να καταφέρει να φτάσει το τέλειο, και αν η προσπάθεια αποτύγχανε, αυτό παρήγαγε ένα πλήθος αρκούντως αξιοπρόσεκτου όγκου ποιημάτων. Η κυρία Πάρκερ δούλεψε λιγότερο σκληρά και λιγότερο σταθερά και δείλιαζε στην προσεκτική ενδοσκόπηση: τα βάθη ήταν εκεί, και θα έπρεπε από καιρού εις καιρόν να ρίχνει μια ματιά εντός τους, αλλά δεν ήταν προετοιμασμένη να κατέβει και να περπατήσει στις όχθες τους.

Ο πραγματικός λογοτεχνικός μέντοράς της ήταν εκείνη η αυστηρή αρσενική γεροντοκόρη, ο A. E. Housman, που με τη βοήθεια υψηλής ευφυΐας, κλασικών γνώσεων, και ένα εκλεκτό αυτί, κατάφερε να τρέψει το επαναλαμβανόμενο κλαυθύρισμα σε σπουδαία ποίηση. 

***

Τα βασικά στοιχεία της μακρόχρονης, όπως ήταν, ζωής της Ντόροθυ Πάρκερ, αναφέρονται συνοπτικά· και είναι κρίμα, εφόσον λίγες καριέρες, μετά από ένα λαμπρό ξεκίνημα, μπορεί να παρατηρηθεί να έχουν το ίδιο χωρίς διακοπή και λυπηρά εξαλειφθεί.

Γεννήθηκε ως Ντόροθυ Ρότσιλντ, το 1893, στο παραθεριστικό οικογενειακό κατάλυμα στο Γουέστ Έντ του Νιού Τζέρσεϋ. Η μητέρα της, που πέθανε στη νηπιακή ηλικία της Ντόροθυ, ήταν Σκωτσέζα· ο πατέρας της ένας πλούσιος κατασκευαστής ενδυμάτων (εργοστασιάρχης), δεν είχε καμία σύνδεση με την τράπεζα Ρότσιλντ. Μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη, αποστρεφόμενη έντονα τον αυστηρό πατέρα της και την ακόμη πιο αυστηρή μητριά της· παρακολούθησε σχολείο σε ένα καθολικό μοναστήρι γυναικών στο Μανχάταν και το Dana’s School στο Μοριστάουν, στο Νιου Τζέρσεϋ· το 1916, έχοντας πουλήσει μερικά ποιήματα στον Frank Crowninshield, εκδότη της Vogue, κέρδισε μια θέση «κύριου αρθογράφου» στο περιοδικό. Η αποστολή της ήταν να υποτιτλίζει φωτογραφίες και σχέδια μόδας και ο μισθός της ήταν δέκα δολάρια την εβδομάδα. Έγινε μία από τις αναρίθμητες πνευματικές προστατευόμενες του Crowninshield, και, πάνω στον ένα χρόνο, της προσέφερε μια πολύ καλύτερη θέση σε ένα άλλο περιοδικό του οποίου ήταν (επίσης) εκδότης –το γοητευτικό και κομψό Vanity Fair.

***

Ανατέθηκε στην κυρία Πάρκερ να σχολιάζει αδιαφορώντας για τις συνέπειες και ίσως είναι αυτό που στάθηκε η αφορμή να κάνει τόσο ιδιόμορφα ριψοκίνδυνη κριτική σε άλλες στιγμές της ζωής της. Δεν ήταν αληθινό, ή ήταν αληθινό για όσο διάστημα χρειαζόταν η ίδια να είναι. Ήταν ασυζητητί περήφανη για αρκετά από τα ποιήματα και τις ιστορίες της· ήταν προπάντων υπερήφανη όταν της ζητήθηκε να συναντηθεί για το Viking Portable. Ήταν λιγότερο υπερήφανη για τη συγγραφή σεναρίων που είχε κάνει, και δικαίως έτσι, γιατί σε κάθε σχεδόν περίπτωση χρησιμοποιήθηκαν από άλλους και αλλοιώθηκαν με τον παραδοσιακό τρόπο του Χόλλυγουντ. Έγραψε έναν μεγάλο αριθμό από βιβλιοκριτικές, περισσότερες για το The New Yorker και το Esquire, και, παρότι εκείνη την περίοδο τις είχε πιθανά θεωρήσει σαν ξεθωριασμένα εμπορικά κομμάτια, τις ψείρισε με τόσο μεγάλη προσοχή σαν να ήταν μυθιστόρημα. Δεν είχε, όπως ο Wilson, ένα φυσικό χάρισμα για λογοτεχνική δημοσιογραφία –όπου εκείνος έριχνε το πλατύτερο δυνατό δίχτυ και έσερνε, προς έκπληξη του κόσμου, μια χωρίς προηγούμενο ποικιλία συναρπαστικών θαλάσσιων τεράτων. Η κυρία Πάρκερ ασχολήθηκε με βιβλία και συγγραφείς σε μικρότερη κλίμακα, κάποιες φορές με ένα επιπόλαιο είδος ανησυχίας. Φοβόταν προφανώς πως ο έπαινος που απένεμε με τις κριτικές της, θα προσέφερε στους αναγνώστες μικρότερη ευχαρίστηση από ότι η μιας γραμμής μοχθηρές απορρίψεις της για τις οποίες υπήρξε γνωστή. (“Tonstant Weader fwowed up”).⁽¹⁾

^{σύνδεσμοι: (I) (IIa) (IIb) (III) (IV)}


© Assimina

βίωμα, βιογραφισμός και λογοτεχνία

παράλληλες αναγνώσεις:

στη σελίδα 33, κεφάλαιο 7, του βιβλίου του Σωρείτες ακηδίας (εκδ. Αρμός), ο Βασίλης Λαλιώτης απευθύνεται στο μη_πρόσωπο του βιβλίου, Χαμενοκείμενο, λέγοντας:

Χαμενοκείμενε, πες στους αβακείς του βιογραφισμού, ότι το εγώ είναι ο ούτις, και κυρίως αυτά που αποφεύγει και το βάζει στα πόδια των λέ-ξεων για να συλλογιστεί

ενώ στις σελίδες 20 και 22, πιο νωρίς, καταδεικνύει και κατακρίνει το βιογραφισμό με αποφατικό λόγο, δείχνοντας με ποιο τρόπο το βίωμα έτσι λερώνεται

από την άλλη, ο Αντώνης Νικολής, επιλέγοντας να αναπτύξει μια γνώμη με καταφατικό λόγο, σε κείμενό του στις Staxtes.com του 2015, κάτω απο κείμενό του με τίτλο: Τα λιθαράκια του σπιτιού μας, αναφέρεται στο βίωμα ως κίνητρο και αποθήκη γραφής

Τα λιθαράκια του σπιτιού μας



© Assimina