στην οδό αλαμάνας ξημέρωνε επίσης

Η Αλαμάνας είναι δρόμος στην Καλογρέζα. Είχε εκεί ο Απόστολος το μαγαζί του, πήγαινα και μου έφτιαχνε ό,τι χαλούσε, συναντούσα και τη Μαρίνα και μάθαινα του σχολείου κι αν ήταν Ιούλιος με καύσωνα, καθόμασταν με τον Απόστολο στο καφέ και αυτό που μας κοίταγε από απέναντι ήταν θάλασσα.
Τα δυο πρώτα ποιήματα "μιλημένα" με αυτόν τον τρόπο.
Σαν σήμερα πριν ένα χρόνο.
Μεσημέρι έπαιρνα στα χέρια μου τη συλλογή, απόγευμα μάθαινα πως ο Απόστολος είχε πεθάνει ήσυχα και συντροφευμένος, το ίδιο πρωί
Η συλλογή, έτσι κι αλλιώς, στη μνήμη εκείνου του γενναίου ανθρώπου.




γαλανό
          ένα κομμάτι θρακιώτικου ουρανού

φως από το γαλανό του Ντε Κίρικο καθισμένο
στις ίριδες των ματιών και τις δυο ρίγες από το
γλειφιτζούρι της Ηρούς· στρογγυλό όπως αρχίζει
η μέρα ενός που έχει χρόνο να κάνει τίποτα και
γλιστρά στις πλευρές της· κι ένα ζευγάρι βλέφαρα
βεργωτά σπαθίζουν τους τροχούς των ματιών όπως
στο παιδικό παιχνίδι σε δρόμους έρημης πόλης
μέχρι νάβρει το παιδί θάλασσα· και βρίσκει·
βράχια απλωμένα στην ακτή ορίζοντας θαλάσσης
από τη μεριά των πεύκων που γυαλίζουν τη σκιά
τους στα βότσαλα πλυμένα από το κύμα που
σήκωσε ο καιρός· παιδικές φωνές και άνεμος που
πετάει το κίτρινο του ήλιου στο ποτήρι· οξύρρυγχο
το πλαστικό το ανακυκλώνει άνοιξη μέσα στο νερό
και το τραπέζι στρογγυλό όπως ξαχνίζει η μέρα των
ανθρώπων που καθιστοί στο πεζοδρόμιο φτιάχνουν
βράχια τα παρκαρισμένα και θάλασσα το δρόμο·
ορίζοντάς τους τα πεύκα που κέρναγαν σκιά τα
κεφαλάκια των παιδιών στο πάρκο· κυνηγημένη από
τον άνεμο εκείνη την κυνηγούσαν κι αυτά μέχρι το
τέλος της θάλασσας να φτάσουν και στην άλλη ακτή
να περάσουν με το γαλανό από πίνακα του Ντε
Κίρικο στα μάτια και τις δυο ρίγες
                                    στο γλειφιτζούρι της Ηρούς ._




[πρώτος τίτλος: το γλειφιτζούρι της Ηρούς
στη συλλογή επέλεξα, με κάποια λογική, να αλλάξω τους τίτλους σε χρώματα]



© Assimina