SOLIDAGO

Η Νεφέλη είναι η κόρη του Κώστα. Η κόρη του Αλέκου, του Βασίλη, άλλων
Τη Νεφέλη την έφτιαξαν οι άντρες να αντιπαρέλθουν τη Μήδεια
Η Νεφέλη είναι το solidago
Το Solidago είναι το χρώμα που ντύνεται η άνοιξη να διαβεί τον χειμώνα
Μια συλλογή ποιημάτων και ποιητικών κειμένων, όπου ο εσωτερικός μονόλογος ξεδιπλώνεται σαν διάλογος ανάμεσα σε δυο γυναίκες και κάπου κάποιον άντρα
Χαρισμένη σε τρεις δικές μου αγαπημένες γυναίκες
Μια συλλογή που, ακόμη κι αν κάποτε την συμπληρώσω και διαρθρώσω διαφορετικά, δεν μπορεί να τελειώσει γιατί το θέμα της κλείνει μαζί με τον κόσμο
Καμιά απάντηση δεν μπορεί να περιέχει το πλήρες της πάλης αρσενικού-θηλυκού ως το περίπλοκο της ανθρώπινης υπόστασης


αποσπάσματα:




ΕΊΜΑΙ ΑΠΌ ΥΛΙΚΌ εύκολο να χλευαστεί
από τον άντρα κι από σένα, ξέρω
μα το βλέμμα είχε από ώρα φανεί, Νεφέλη
να ικετεύει την επιθυμία στο ανέφικτο
και να εγκαταλείπει προς την προσποίηση·
ζεστά αφήνει τα σεντόνια
ταξίδι σε όνειρο που δεν πιάνεται·
εδαφόβιο πουλί
αναχωρεί κι απομακρύνεται
στον κόσμο τον αποίητο τον μέτοικο
εκεί που συναντιόμαστε οι δυό
η αχλεύαστη και της κοροϊδίας
δυο ξεγελασμένες από αδυναμία αγάπης
μα πιο πολύ τρυφεράδας που δεν δοκιμάστηκε
πρώτα σε μάνας χάδι κι αγκαλιά στοργική

τόσο αίμα χλοϊσμένο κι η φύτρα άσκαστη



ΜΕ ΜΑΝΊΑ ΌΠΩΣ γλείφαμε το φύλο ο ένας του άλλου
το σβήναμε με μάτια σάλιο και μικρές συμφάσεις
έπειτα: δυο ξεχαρβαλωμένες γαλότσες μέσα στη βροχή
από βλέμματα σκορπιών κι ένα φάντη μπαστούνι–
τρέξαμε σχεδόν έμβρυα άμορφα να παίζουμε κρυφτό
κι όλα τα παιχνίδια που θα μας έκρυβαν από τον άλλον
σε δρόμους που δεν έγραψε κανείς την αρχή τους
και το τέλος θα ανατραφεί από το παρελθόν



ΕΊΣΑΙ Η ΆΛΛΗ ΓΥΝΑΊΚΑ, Ελοΐζ η φορεμένη στον καθρέφτη
ένα σπασμένο βότσαλο στην άκρη του βλεφάρου
Φοράς τη σκοτεινή ύλη των μητέρων και
στα δάχτυλα έχεις φωνές πνιγμένων γατιών
Σκοτεινή γυναίκα μητέρα φορεμένη στο γυαλί
Σ’ αγαπώ.
Θα σε κάνω ύλη από αλμύρα και νερό
Σάρκα από ηλίανθο και φλέμα.
Κι έπειτα
οι γιοι θα κληθούν των ανθρώπων να πιουν κόκκινο
από τα μάτια σου.
Σαρκοβόρα μάτια. Μάτια αλόγου και χταποδιού.
Μάτια μέδουσας στις σκοτεινές του ωκεανού σπηλιές.
Μήδεια.
[...]

© Assimina