στην οδό αλαμάνας ξημέρωνε επίσης

Η Αλαμάνας είναι δρόμος στην Καλογρέζα. Είχε εκεί ο Απόστολος το μαγαζί του, πήγαινα και μου έφτιαχνε ό,τι χαλούσε, συναντούσα και τη Μαρίνα και μάθαινα του σχολείου κι αν ήταν Ιούλιος με καύσωνα, καθόμασταν με τον Απόστολο στο καφέ και αυτό που μας κοίταγε από απέναντι ήταν θάλασσα.
Τα δυο πρώτα ποιήματα "μιλημένα" με αυτόν τον τρόπο.
Σαν σήμερα πριν ένα χρόνο.
Μεσημέρι έπαιρνα στα χέρια μου τη συλλογή, απόγευμα μάθαινα πως ο Απόστολος είχε πεθάνει ήσυχα και συντροφευμένος, το ίδιο πρωί
Η συλλογή, έτσι κι αλλιώς, στη μνήμη εκείνου του γενναίου ανθρώπου.




γαλανό
          ένα κομμάτι θρακιώτικου ουρανού

φως από το γαλανό του Ντε Κίρικο καθισμένο
στις ίριδες των ματιών και τις δυο ρίγες από το
γλειφιτζούρι της Ηρούς· στρογγυλό όπως αρχίζει
η μέρα ενός που έχει χρόνο να κάνει τίποτα και
γλιστρά στις πλευρές της· κι ένα ζευγάρι βλέφαρα
βεργωτά σπαθίζουν τους τροχούς των ματιών όπως
στο παιδικό παιχνίδι σε δρόμους έρημης πόλης
μέχρι νάβρει το παιδί θάλασσα· και βρίσκει·
βράχια απλωμένα στην ακτή ορίζοντας θαλάσσης
από τη μεριά των πεύκων που γυαλίζουν τη σκιά
τους στα βότσαλα πλυμένα από το κύμα που
σήκωσε ο καιρός· παιδικές φωνές και άνεμος που
πετάει το κίτρινο του ήλιου στο ποτήρι· οξύρρυγχο
το πλαστικό το ανακυκλώνει άνοιξη μέσα στο νερό
και το τραπέζι στρογγυλό όπως ξαχνίζει η μέρα των
ανθρώπων που καθιστοί στο πεζοδρόμιο φτιάχνουν
βράχια τα παρκαρισμένα και θάλασσα το δρόμο·
ορίζοντάς τους τα πεύκα που κέρναγαν σκιά τα
κεφαλάκια των παιδιών στο πάρκο· κυνηγημένη από
τον άνεμο εκείνη την κυνηγούσαν κι αυτά μέχρι το
τέλος της θάλασσας να φτάσουν και στην άλλη ακτή
να περάσουν με το γαλανό από πίνακα του Ντε
Κίρικο στα μάτια και τις δυο ρίγες
                                    στο γλειφιτζούρι της Ηρούς ._




[πρώτος τίτλος: το γλειφιτζούρι της Ηρούς
στη συλλογή επέλεξα, με κάποια λογική, να αλλάξω τους τίτλους σε χρώματα]



© Assimina

δοκιμές...

...ελληνικά σε αγγλικά


ποίηση Βασίλη Λαλιώτη

As of child in the poem
they punished me to bring the bitter of the actual
up to the tongue
with a shadow of underworld's vocabulary
And I was streching my neck to the angels at middays
shoesless in the courtyards
to extend something less of blood
with an unwritten workbook on my knees
and the distant feasts of children
The beautiful girl along by me crosswise
two summers dead by now.

already dead off two summers 



off two summers dead already

*******

 and thus it happened
that I began to fill all her space: leaving

*******

and shall happen to cry again, like then
when hanging by the legs from the midwife's plies
and with the grease of paradise still stuck on the skin
a brown mosaic- the first heaven  and the first air
the centre of mind irritaded by dioxide
World, world, through the forst mobility of crying, the fate


*******

there will be tears to wash away
the marbles of all the names
and even the little boy's anger
 will be softened under the shadow
of a good-natured father
there will be love's endings for him to remember
the wild animal's pain which been caught
under the trap and planes its leg to get free
he will realize the meaning of the empty husk
of the snail // but you know
there is no way to one to unload the pain
belonging to him in the world except talking
and joyance has a bitter root of spoken pain
thus I wish you words of truth
until this point that anger is far away
from "anything's gonna be allright" and as fragile we bend
by way of fortitude of death towards life.

[ thus I wish you words of truth
until this point that anger is far away
from "everything's gonna be alright" and  as fragile we bend
as and by way of fortitude of death towards life.]


All the ways are full of fathers
according the way women love them.



απόδοση ασημίνα λαμπράκου
το 2017



© Assimina

ο Brendan Gill για την Dorothy Parker και το έργο της

αποσπάσματα από τα κείμενα όπως δημοσιεύτηκαν στο e-περιοδικό Staxtes

Υπάρχουν συγγραφείς που ξεχνιούνται από τον κόσμο πολύ πριν πεθάνουν, και αν αυτό κάποιες φορές πρόκειται για επιλογή, πιο συχνά είναι ένας «θάνατος» που επιβάλλεται από άλλους και δεν είναι εύκολο να το αντιμετωπίσεις. Ένας συγγραφέας απολαμβάνει μια δημοτικότητα, και, όταν αυτή περάσει, είτε συναινεί να υπομείνει την αφάνεια στην οποία αναγκάστηκε, είτε προσπαθεί σκληρά κόντρα σε αυτό επί ματαίω, με μια πικρία που τείνει να αυξάνει όσο οι δυνάμεις του ελαττώνονται. Άσχετα με το πόσο καλά ή άσχημα συμπεριφέρεται, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Εάν το έργο έχει κάποια ποιότητα, διασώζεται και μετά το πέρασμα της δημοσιότητας, αλλά ο δημιουργός δεν απολαμβάνει πλέον αναγνώριση. Ακόμη κι αν συνεχίζει να γράφει, αντιμετωπίζει την κόλαση ενός μισοξεχασμένου, και οι σημειώσεις της  «αναγγελίας τού θανάτου του», διαβάζονται με μια επιπόλαια, απερίσκεπτη δυσπιστία: ποιός θα μάντευε πώς ο κουρελιάρης γερολογάς παραμυθιών το έκρυβε μέσα του να εμμένει τόσο άγρια; τι στον κόσμο περιμένει; ελπίζοντας σε τι; τρέμοντας;

***

Αναγνώστες που έρχονται σε επαφή με το έργο της κυρίας Πάρκερ για πρώτη φορά, ενδεχομένως βρουν τόση δυσκολία να κατανοήσουν την  υψηλή θέση που κρατούσε η Ντόροθι Πάρκερ στον κόσμο της λογοτεχνίας σαράντα ή πενήντα χρόνια πριν, όση να αντιληφθούν την περιφρόνηση των κριτικών στην οποία αργότερα περιήλθε. Η πρώτη προφύλαξη στην περίπτωση τέτοιων αναγνωστών, είναι να θυμούνται το γεγονός πώς, ο επονομαζόμενος «κόσμος» που της έδωσε τη φήμη, ήταν στην πραγματικότητα, ένας στενός κύκλος (ανθρώπων) και, σαν όλους τους κύκλους, θεωρούσε τον εαυτό του πολύ πιο μεγάλο και πιο σπουδαίο από ότι ήταν. Οι κριτές του έπραξαν ορθά να εγκωμιάσουν την κ. Πάρκερ, αλλά εκείνη ήταν καλύτερη συγγραφέας από ότι οι ίδιοι αυτοί θεώρησαν, και η διαφορά ανάμεσα στο ποια ήταν και στο ποια εκείνοι υπέθεσαν πως ήταν, ενείχε αρκετούς κινδύνους για την ίδια. Όχι ο πιο ασήμαντος από αυτούς, ήταν η πιθανότητα ότι, όταν οι πρωταγωνιστές της θα έφταναν να πεταχτούν στον σκουπιδοτενεκέ, εκείνη θα περνούσε στη λήθη επίσης.

***

Η πιο δημοφιλής ποιήτρια του 20^ου αιώνα, πριν από την Πάρκερ, ήταν η Edna St. Vincent Millay, η οποία συχνά εθεωρείτο να έχει χρησιμεύσει ως φιλολογικό μοντέλο γι’ αυτήν (Πάρκερ). Δεν ήταν καθόλου έτσι· για έναν λόγο: η Millay υπήρξε μια περισσότερο ικανή στιχουργός από την κυρία Πάρκερ, με μια μαεστρία πάνω σε πολλές ποιητικές φόρμες που η κυρία Πάρκερ ποτέ δεν επεχείρησε, και, για έναν ακόμη λόγο: η δεσποινίς Millay έχαιρε ενός πολύ μεγαλύτερου βεληνεκούς εκφραστών συναισθημάτων, για τα οποία ξόδεψε μια ζωή σκληρής διανοητικής προσπάθειας να τα διερευνήσει. Πάλεψε σκληρά για να καταφέρει να φτάσει το τέλειο, και αν η προσπάθεια αποτύγχανε, αυτό παρήγαγε ένα πλήθος αρκούντως αξιοπρόσεκτου όγκου ποιημάτων. Η κυρία Πάρκερ δούλεψε λιγότερο σκληρά και λιγότερο σταθερά και δείλιαζε στην προσεκτική ενδοσκόπηση: τα βάθη ήταν εκεί, και θα έπρεπε από καιρού εις καιρόν να ρίχνει μια ματιά εντός τους, αλλά δεν ήταν προετοιμασμένη να κατέβει και να περπατήσει στις όχθες τους.

Ο πραγματικός λογοτεχνικός μέντοράς της ήταν εκείνη η αυστηρή αρσενική γεροντοκόρη, ο A. E. Housman, που με τη βοήθεια υψηλής ευφυΐας, κλασικών γνώσεων, και ένα εκλεκτό αυτί, κατάφερε να τρέψει το επαναλαμβανόμενο κλαυθύρισμα σε σπουδαία ποίηση. 

***

Τα βασικά στοιχεία της μακρόχρονης, όπως ήταν, ζωής της Ντόροθυ Πάρκερ, αναφέρονται συνοπτικά· και είναι κρίμα, εφόσον λίγες καριέρες, μετά από ένα λαμπρό ξεκίνημα, μπορεί να παρατηρηθεί να έχουν το ίδιο χωρίς διακοπή και λυπηρά εξαλειφθεί.

Γεννήθηκε ως Ντόροθυ Ρότσιλντ, το 1893, στο παραθεριστικό οικογενειακό κατάλυμα στο Γουέστ Έντ του Νιού Τζέρσεϋ. Η μητέρα της, που πέθανε στη νηπιακή ηλικία της Ντόροθυ, ήταν Σκωτσέζα· ο πατέρας της ένας πλούσιος κατασκευαστής ενδυμάτων (εργοστασιάρχης), δεν είχε καμία σύνδεση με την τράπεζα Ρότσιλντ. Μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη, αποστρεφόμενη έντονα τον αυστηρό πατέρα της και την ακόμη πιο αυστηρή μητριά της· παρακολούθησε σχολείο σε ένα καθολικό μοναστήρι γυναικών στο Μανχάταν και το Dana’s School στο Μοριστάουν, στο Νιου Τζέρσεϋ· το 1916, έχοντας πουλήσει μερικά ποιήματα στον Frank Crowninshield, εκδότη της Vogue, κέρδισε μια θέση «κύριου αρθογράφου» στο περιοδικό. Η αποστολή της ήταν να υποτιτλίζει φωτογραφίες και σχέδια μόδας και ο μισθός της ήταν δέκα δολάρια την εβδομάδα. Έγινε μία από τις αναρίθμητες πνευματικές προστατευόμενες του Crowninshield, και, πάνω στον ένα χρόνο, της προσέφερε μια πολύ καλύτερη θέση σε ένα άλλο περιοδικό του οποίου ήταν (επίσης) εκδότης –το γοητευτικό και κομψό Vanity Fair.

***

Ανατέθηκε στην κυρία Πάρκερ να σχολιάζει αδιαφορώντας για τις συνέπειες και ίσως είναι αυτό που στάθηκε η αφορμή να κάνει τόσο ιδιόμορφα ριψοκίνδυνη κριτική σε άλλες στιγμές της ζωής της. Δεν ήταν αληθινό, ή ήταν αληθινό για όσο διάστημα χρειαζόταν η ίδια να είναι. Ήταν ασυζητητί περήφανη για αρκετά από τα ποιήματα και τις ιστορίες της· ήταν προπάντων υπερήφανη όταν της ζητήθηκε να συναντηθεί για το Viking Portable. Ήταν λιγότερο υπερήφανη για τη συγγραφή σεναρίων που είχε κάνει, και δικαίως έτσι, γιατί σε κάθε σχεδόν περίπτωση χρησιμοποιήθηκαν από άλλους και αλλοιώθηκαν με τον παραδοσιακό τρόπο του Χόλλυγουντ. Έγραψε έναν μεγάλο αριθμό από βιβλιοκριτικές, περισσότερες για το The New Yorker και το Esquire, και, παρότι εκείνη την περίοδο τις είχε πιθανά θεωρήσει σαν ξεθωριασμένα εμπορικά κομμάτια, τις ψείρισε με τόσο μεγάλη προσοχή σαν να ήταν μυθιστόρημα. Δεν είχε, όπως ο Wilson, ένα φυσικό χάρισμα για λογοτεχνική δημοσιογραφία –όπου εκείνος έριχνε το πλατύτερο δυνατό δίχτυ και έσερνε, προς έκπληξη του κόσμου, μια χωρίς προηγούμενο ποικιλία συναρπαστικών θαλάσσιων τεράτων. Η κυρία Πάρκερ ασχολήθηκε με βιβλία και συγγραφείς σε μικρότερη κλίμακα, κάποιες φορές με ένα επιπόλαιο είδος ανησυχίας. Φοβόταν προφανώς πως ο έπαινος που απένεμε με τις κριτικές της, θα προσέφερε στους αναγνώστες μικρότερη ευχαρίστηση από ότι η μιας γραμμής μοχθηρές απορρίψεις της για τις οποίες υπήρξε γνωστή. (“Tonstant Weader fwowed up”).⁽¹⁾

^{σύνδεσμοι: (I) (IIa) (IIb) (III) (IV)}


© Assimina

βίωμα, βιογραφισμός και λογοτεχνία

παράλληλες αναγνώσεις:

στη σελίδα 33, κεφάλαιο 7, του βιβλίου του Σωρείτες ακηδίας (εκδ. Αρμός), ο Βασίλης Λαλιώτης απευθύνεται στο μη_πρόσωπο του βιβλίου, Χαμενοκείμενο, λέγοντας:

Χαμενοκείμενε, πες στους αβακείς του βιογραφισμού, ότι το εγώ είναι ο ούτις, και κυρίως αυτά που αποφεύγει και το βάζει στα πόδια των λέ-ξεων για να συλλογιστεί

ενώ στις σελίδες 20 και 22, πιο νωρίς, καταδεικνύει και κατακρίνει το βιογραφισμό με αποφατικό λόγο, δείχνοντας με ποιο τρόπο το βίωμα έτσι λερώνεται

από την άλλη, ο Αντώνης Νικολής, επιλέγοντας να αναπτύξει μια γνώμη με καταφατικό λόγο, σε κείμενό του στις Staxtes.com του 2015, κάτω απο κείμενό του με τίτλο: Τα λιθαράκια του σπιτιού μας, αναφέρεται στο βίωμα ως κίνητρο και αποθήκη γραφής

Τα λιθαράκια του σπιτιού μας



© Assimina

«τ᾿ ἄνθη ἀνοίγουν τὸ μοναδικὸ παράθυρο»*

I

«τ᾿ ἄνθη ἀνοίγουν τὸ μοναδικὸ παράθυρο»*

Ξεπάρθενη ποίηση, κύριε Νίκο

Δίχως φυλλώματα ρούχα και φτιασίδια

κλίνει το γόνυ ανηλεής στου ποιητή τη μοίρα

Δυο γωνιές κι άλλη μια

μέχρι τη Σανταρόζα

όπου γυμνοί εκάθησαν δυο κάλυκες πορτοκαλανθοί

στη τσιμεντέρημο δεξιά απ’ το σπουργίτι

Κάτοικε του ουρανού

απλώνει η φωνή σου σε κάθε όνειρο

Και το υπόλειμμα αυτής

σινδόνη των δέντρων στον σκουριασμένο βράχο

Θα σου βουτήξω την απελπισία να την ντυθώ φτερά

μια νύχτα του Νοέμβρη

που ψάχνοντας θα χάνομαι μέσ’ στα βαθειά

τα μάτια των κοράκων.

* στίχος από το: Γαλάζια σπλάχνα, του ποιητή Νίκου Καρούζου

Η τρίτη στροφή, συνομιλεί με τους στίχους:

Κάτοικε τοῦ ὀνείρου
μαζεύω τὴ φωνή μου ἀπὸ κάθε ἄκρη
καὶ τὸ ὑπόλειμμά της αὐτὸ στὴ σινδόνη τῶν δέντρων
κ᾿ ἐκεῖνο κεῖ ψηλὰ στὸ σκουριασμένο βράχο

του ίδιου ποιήματος

 ***


ένα από τα ποιήματα που έστειλα στο αφιέρωμα
που διοργάνωσαν οι συντελεστές της σελίδας:
enasynena, στη μνήμη του Νίκου Καρούζου

τα υπόλοιπα εν ευ θέτω χρόνω


© Assimina

άγιων των συνειρμών

 εμβόλιμο πρώτο

Ν’ ανεβαίνεις στην καρέκλα για να φτάνεις

την ωραία γειτόνισσα που ήτανε λέει: Ελεύθερη

και σε τυλιγόταν

και μόνο πια το θρο της οργαντίνας θρυλούσε

μια σθεναρή του στήθους πίεση

και η σκόνη της πεταλούδας στο μάγουλο

απ’ τα κουτιά με το ροζ βελούδο

και το αψύ της μασχάλης μοσχοσάπουνο

ρόδο ή λεβάντα (που τότε δεν ήξερα)

και το κραγιόν φλεγόμενο πάνω από το σαγόνι

Στο άλφα του πόθου και το ’νιωθα

πως ανεβαίνεις στα χείλη

όπως εκείνος στο τρένο, εν κινήσει,

σαν θα φτάσεις τέλος να εμβαθύνεις

στο απερίγραπτο φί των φιλιών

 από το: τα φιλιά του Βασίλη Λαλιώτη



μεγαλωμένη μέσα σε φόδρες κουμπιά υφάσματα κλωστές και τον ήχο της ραπτομηχανής που διέκοπτε, ή συνόδευε, το σιγανό τραγούδισμα της μητέρας, έχω λόγους αυτές τις ημέρες να "βρίσκομαι" σε αυτό το ποίημα στο: το θρο της οργαντίνας

μισό του ενός δικού μου αιώνα όπως τον ορίζω με τη γέννησή μου, συν δέκα έτη πλην δύο ημερών
όχι άσχημα, όμως, περίεργα.

© Assimina

απέθαντοι στο διαδίκτυο;

 είναι μήνες που έχω πάρει την ειδοποίηση για το farewell του Wikispaces
έναν διαδραστικό σε πραγματικό ή όχι χρόνο, χώρο, όπου ευχαριστηθήκαμε να δουλεύουμε με τους μαθητές μου, αποθηκεύοντας μεγάλο μέρος των θεμάτων όπου δραστηριοποιηθήκαμε και που άφηνε το ίχνος της ύπαρξης όλων μας και του σχολείου και συνεργατών

πάει καιρός που το Kizoa ειδοποιεί για ανάλογα και ζητά αναβάθμιση με συνδρομή
το Issuu κάτι ανάλογο και είμαι σχεδόν σίγουρη πως αν ανοίξω και το Glogster, θα με περιμένει κάτι παρόμοιο
αναφέρθηκα σε μερικούς από τους χώρους όπου αποθηκεύσαμε τη δουλειά και την ταυτότητά μας, όσοι εργαστήκαμε σε προγράμματα στα έτη 2010 - 2013, από το 1ο Γυμνάσιο Ζεφυρίου, αλλά και κατά μόνας

προχθές έλαβα ειδοποίηση από τον Στράτο Φουντούλη πως ο server που φιλοξενούσε το e-περιοδικό Staxtes.com, "εξαφανίστηκε" και το περιοδικό δεν υπάρχει πια!
μια δουλειά δεκαπέντε χρόνων: 2003-2018


 απέθαντοι στο διαδίκτυο;
φαίνεται πως όχι
όχι, εξ αφορμής του κέρδους
όχι, εξ αφορμής ανήθικων επιλογών και πράξεων των χάκερ


χαρτί μολύβι μνήμη και λόγος
ίσως οι αιώνιες μηχανές αναπαραγωγής "αθανασίας", αλλά κυρίως επικοινωνίας 

06.10.18
ανανέωση

ποιός ξέρει και πόσα ακόμα;

© Assimina

under construction

αφορά τη γλώσσα

υπάρχει κάτι πάνω από τις σπουδές (αν υπάρξουν ως επιλογή του ατόμου και δυνατότητα εξεταστικού συστήματος και άλλων συγκυριών), και πάνω από τα σινάφια 

κι αυτό είναι ο ανθρώπινος εγκέφαλος και το γύμνασμά του ώστε το άτομο να αναπτύξει όλες ή όσες δεξιότητες μπορέσει και στο βαθμό που δύναται, με σκοπό την ένταξή του στο  κοινωνικό σύστημα που το αναθρέφει

αυτό και μόνο, κατά τη γνώμη μου, είναι ο λόγος που θα έπρεπε, εντός ενός εκπαιδευτικού συστήματος που χτίστηκε ή χτίζεται να εξυπηρετεί το παραπάνω (ένταξη), να διδάσκονται όλα τα πεδία που θα εξυπηρετούσαν τον στόχο

από τα σχολικά μου χρόνια στο γυμνάσιο της εποχής, θυμάμαι λίγα γεγονότα, κυρίως εκείνα που μου προκάλεσαν γέλιο ή άγχος, και την καθηγήτρια της οικιακής οικονομίας να λέει γιατί οφείλει να υπάρχει ένα παράθυρο στο ύψος της ματιάς μας πάνω από τον νεροχύτη...

© Assimina

hothouse earth

όπως διάβαζα για το Λα Νίνια, θυμήθηκα:

το έδαφος της Σιβηρίας λιώνει
είναι χώμα με παγωμένο νερό και η άνοδος της θερμοκρασίας λιώνει τον εγκλωβισμένο πάγο με αποτέλεσμα την αποσταθεροποίηση του εδάφους επηρεάζοντας και την στατικότητα των κτηρίων
(πληροφορία χρόνων πριν από σήμερα)

ο πληθυσμός της Τούνδρας αναπτύσσεται και τρώει εδάφη που ανήκουν στην Στέπα
αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ζώα που εκτρέφονται με υλικά από τις στέπες να μετοικούν
μαζί τους μεταναστεύουν και οι άνθρωποι που οι ασχολίες τους συνδέονται με τα ζώα της στέπας
μιλάμε δηλαδή και για οικολογικούς μετανάστες, πλέον
(ντοκιμαντέρ: από τις λίμνες της Μογγολίας στην Μόσχα)

στην Μογγολία είδαν το έδαφος να ρέει, για πρώτη φορά, πρόσφατα

εγκλωβισμένο ένα υψηλό βαρομετρικό πάνω από την Σκανδιναβία, προκαλεί ρεύματα θερμού αέρα στα οποία οφείλονται οι υψηλές θερμοκρασίες στην Ευρώπη αυτήν την εποχή, μαζί με το φαινόμενο Λα Νίνια του Ειρηνικού

αναλογιζόμενη το φαινόμενο της "ζυγοστάθμισης" της Γης στην περίπτωση των πολύ μεγάλων σεισμών [προκαλείται ένας αναλόγου μεγέθους σεισμός σε διαμετρική και συμμετρική θέση ώστε να επανέλθει ο άξονας της στην αρχική του γωνία στρέψης από την οποία παρέκκλινε μετά τον σεισμό - μιλώντας για σεισμούς 8+ R], σκεφτόμουν πως, ένας τρόπος να αντιμετωπιστεί εκείνο το υψηλό βαρομετρικό, είναι να προκαλέσουν οι επιστήμονες ένα χαμηλό βαρομετρικό στο νότιο ημισφαίριο, πχ Αφρική, θυσιάζοντας "κάτι"

σήμερα διάβασα: χιόνισε στην Σαουδική Αραβία (αν δεν είναι χόακς)

να που η φύση γίνεται ρυθμιστής του εαυτού της
γίνεται;
αρκεί;
θα δείξει

---



© Assimina

"δεν γνωρίζουμε ένα ιώτα" (*)

πρώτη αυγούστου 2018 την ημέρα που τελείωναν τα αποθέματα της γης (αλήθεια! πώς γίνεται αυτή η μέτρηση, αναρωτιέμαι καθώς διαβάζω κι άλλες ημερομηνίες με το ίδιο θέμα πριν από αυτήν...) και θα έπρεπε να εφεύρουμε τρόπους παραγωγής νέων ή υπερεκμετάλλευσης όσων έμειναν(!), την ίδια εκείνη ημέρα διάβασα ξανά εφημερίδα χάρτινη, μετά από καιρό και χάριν του άρθρου για το Λα Νινια (ποιος δεν ξέχασε το Ελ Νίνιο;) και πλήκτρισα το ονοματεπώνυμό μου στο ψαχτήρι της google, μετά από καιρό επίσης

δεν θυμάμαι αν το είχα δεί τότε, το είδα όμως την πρώτη αυτού του μήνα

ένα ποστ στο μπλογκ του poetix όπου υπάρχουν αναρτημένες επιλογές από τη βραχεία λίστα του διαγωνισμού Κάτιας Γρηγορίου - Θεοχαράκη εκείνης της χρονιάς πριν έξι από σήμερα έτη, σελίδα πέντε

αυτή λοιπόν είναι η "πηγή" άντλησης και των δικών μου δύο από τα μικρά ποιήματα του "οι απέναντι": το ομότιτλο "οι απέναντι" και το "post it"

από εδώ λοιπόν, ενδεχομένως αντιγράφουν κι επικολλούν οι ανθολόγοι του fb ψευδίζοντας μια κάποια αρέσκεια να προσελκύσουν ενδιαφέρον, ευγνωμοσύνη και τα συνεπακόλουθα, σκέφτηκα μπορεί κακεντρεχώς αλλά πώς αλλιώς αφού είμαι από τους τελευταίους μετρημένους στα δάχτυλα (υπερβολή συναισθηματικής συμφόρησης), που αγοράζουν τα βιβλία των άλλων και ...

Η επιλογή του Ντ. Σιώτη λοιπόν, και εκείνη του Β. Λαλιώτη αργότερα, με το: "στιγμιότυπο στη Σόλωνος", θα καθορίσουν την αναγνωρισιμότητά μου (ίσως) από μεταφορά στίχων στον αναγνώστη μεταεκδοτικά Ίσως 

Επίσης, αναμενόμενο αλλά πάντα εντυπωσιακό όταν το ξαναβλέπεις και το  μετράς, γεγονός είναι πως η εικόνα που έχεις στους ανθρώπους, είναι εκείνη που αναγνώρισαν σε σένα ευθύς εξ αρχής και την διαφοροποίησή της δεν αποδέχονται ούτε καν στην στιχουργική σου: οι δικοί μου φίλοι, όσοι με γνώρισαν καλά, με θέλουν πολιτικό πρόσωπο και στην ποίησή μου 

(*) Έκφραση που βρήκα ξαναδιαβάζοντας τον Άμλετ σε μετάφραση Βασίλη Ρώτα και πιο πρόσφατα σε κάποιο ακόμη κείμενο, μυθιστορήματος αυτό, και που δεν γνωρίζει κανείς να μου μεταφέρει την προέλευση Καθώς εντυπωσιάστηκα και δεν έπαψα να θυμάμαι την έκφραση, της δίνω τη δική μου έννοια να με αντιπροσωπεύει σε μερικές σκέψεις Η μεταφορά της έκφρασης έγινε από μνήμης γι αυτό ίσως και να παραποιήθηκε κάπως

© Assimina

ο φίλος μου Σωτήρης Κανελλόπουλος για το "νοτιοανατολικό βλέμμα"...

...κι η κουβέντα μας στο facebook

(θέλω να το θυμάμαι και να υπάρχει σαν αρχείο εδώ)

Σε ε υ χ α ρ ι σ τ ώ όχι (μόνο) για την προβολή του βιβλίου, αλλά για εκείνα που ξεχώρισες (μπαίνοντας στη ψυχή και το νου μου)
Σε ευχαριστώ γιατί ξέρω πως βρίσκεσαι σε μια φάση η οποία ελάχιστα περιθώρια αφήνει για περαιτέρω ασχολίες κι ειδικά να συγκεντρωθείς σε ανάγνωση και λόγο στο ανάγνωσμα
το περίμενα απο εσένα, αλλά όχι τώρα
όχι μέσα στη ...φάση
Σε ευχαριστώ και γιατί ήσουν πάντα εκεί όσο κι αν ψήλωνα κι όταν σε χρειαζόμουν
[άλλωστε, είσαι από τους ελάχιστους που με τραβάνε να ψηλώσω χρόνους δέκα τώρα... :) :) :)]

Ο καλός μου φίλος Σωτήρης , τότε, Ιούλιος του 2014, για το "νοτιοανατολικό βλέμμα":

Το βιβλίο της Assiminas έφτασε εγκαίρως στα χέρια μου και ήμουν μια από τις λίγες, καθώς ξέρω, επιλογές της ποιήτριας, να μου το εμπιστευθεί.
ΕΓΩ όμως - με τα γνωστά εγωκεντρικά μου, γι αυτό και τα κεφαλαία- έβαλα άλλες προτεραιρότητες.
Κακώς.
Κι εδώ λοιπόν μπαίνει η συγγνώμη, που αισθάνομαι ότι πρέπει να ζητήσω.
Και την εννοώ.

Μετά, ήρθαν άλλα· να μην κουράζω με τα προσωπικά. Έμεινε η πρόθεσή μου να γράψω τις σκέψεις, όμορφες σκέψεις για τις πολύ δυνατές εικόνες που φτιάχνει η ποιήτρια -και φίλη μου- με τη γραφίδα της.
Για την καταγραφή των συναισθημάτων που γεννούν οι λέξεις που προσεκτικά επιλέγει, ακόμα κι όταν αυτές δείχνουν την άλλη της ιδιότητα· την επιστημονική.
Φυσικός είναι η Ασημίνα!

Κάθε ημέρα και αναβολή. Αλλά μέχρι εδώ ήταν.
Σήμερα θα γράψω.
Θα γράψω για την ποίηση της Ασημίνας. Για τη ματιά της που βλέπει τα πράγματα, -εικόνες, καταστάσεις, γεγονότα, σκέψεις, πολιτικές- και τα μετρατρέπει σε λέξεις που μπορούν να στοιχηθούν αφού "οι σκέψεις δηλώνουν αδυναμία".
Θα γράψω για την ποίηση της Ασημίνας και την αγωνία τής μοναξιάς που αναδύεται μέσ' απ τις γραμμές της.
Σχεδόν ερωτική αυτή η αγωνία· "οι φίλοι χάνονται όταν ψηλώνεις", αλλά "μόνο .. μη χαθείς τελείως! " Μπορεί κάποια στιγμή να σε χρειαστώ".
Θα γράψω για τον αγώνα της να βρει "μια λέξη που από μόνη της θα περιγράφει τη ζωή"
Θα γράψω για τα ποιήματα και τα πεζά σαν ποιήματα, που περιέχει το μικρό το δέμας, 90 σελίδες με τίτλο αυτό της φωτογραφίας, "νοτιοανατολικό βλέμμα", βιβλίο που έχει εκδοθεί από τις εκδόσεις "Ενδυμίων".

Μα αν όλα αυτά τα γράψω, τι θα μείνει να διαβάσει ο αναγνώστης;
Και πώς μπορώ άραγε να αποδώσω την ομορφιά του δικού της λόγου;
Καλύτερα να μείνω σε αυτά.
Και να ευχηθώ στην ποιήτρια, καλοτάξιδο νάναι ΚΑΙ τούτο το βιβλίο της, αλλά και να προτείνω σε φίλους τε και γνωστούς που κάτι όμορφο -και όχι απλοϊκό- θα ήθελαν για συντροφιά τις ώρες της δικής τους ανάγκης για περισυλλογή, να σπεύσουν να το προμηθευτούν.

© Assimina

φιλοσοφίες, πέντε έτη πλην δώδεκα ημέρες από την συνταξιοδότηση

κάτω από την επήρεια του αναισθητικού για μια μικρή επέμβαση, τη ζέστη από την έξω ατμόσφαιρα και το χουρχουρητό του κλιματιστικού, το ρεπερτόριο του "εν λευκώ", σα φωνή θεού με έφερε σε κατάσταση φιλοσοφικής ύπνωσης με τους εξής δύο προβληματισμούς:

1. δεν μπορείς να αμύνεσαι επιτιθέμενος διαρκώς ως δάσκαλος, στις διαθέσεις του ακροατηρίου σου
   κάποτε, χαλαρώνοντας ας αφεθείς στους κυματισμούς της μάζας που φιλοξενεί η εκάστοτε αίθουσα και τότε μπορώντας να αφουγκραστείς το λόγο, θα δημιουργείς δρόμους
2. αν εφάρμοζα στην τάξη, τις προτροπές ή θέσεις, απόψεις, των επαφών μου στο φβ, σε διάφορα κοινωνικά θέματα ή θέματα συμπεριφοράς, οι ίδιοι εκείνοι οι ...μέντορες, θα ήταν όσοι θα με καταδίκαζαν με κάθε τρόπο σε κάθε τόπο
   δεν ξέρω πόση συνείδηση έχουν των λεγομένων τους ως γενικεύσεις
   πολλές από αυτές, ωθούν, προτρέπουν στην αδιαφορία ή και τον προπηλακισμό ατόμων που στερούνται κοινωνικών και διανοητικών δεξιοτήτων με αρνητικά αποτελέσματα στις προσεγγίσεις θεμάτων, ανθρώπων, λόγου

φιλοσοφίες, πέντε πλην δώδεκα ημερών, έτη από την συνταξιοδότηση και με αφορμή τον διαδικτυακό μου περίγυρο και μνήμες
μια αναγνώριση που θα έρθει στο μέλλον των παιδιών, ακόμη κι εκείνων που σε κορόιδεψαν


© Assimina

ο Κώστας Π. Δάρμος για το Solidago

 Η διεισδυτική ματιά του Κώστα Π. Δάρμου στις Staxtes.com, πατώντας στην εικόνα

Κώστας Π. Δάρμος: To ‘Solidago’, ένα ποιητικό βοτάνι της Ασημίνας Λαμπράκου

 απόσπασμα:
[...]

Από την αρχή λοιπόν ο παρατηρητικός αναγνώστης θα αντιληφθεί πως αυτή η αλληλουχία των ποιημάτων εκφράζει δριμείς ερωτικούς πόθους, άλλους που ικανοποιήθηκαν άλλους ανολοκλήρωτους, μαζί με έναν διάχυτο φόβο για την μοιραία κατάληξη που θα είναι η απώλεια του άλλου, που θα έλθει νομοτελειακά ή που έχει ήδη επέλθει από διάφορες αιτίες «…Τους νεκρούς μου άντρες σέρνω ψάρια έξω από τον πάγο…Στέρξη από απουσία και δέκα σκοτεινές σπηλιές από θάνατο στην καρδιά. Τραγούδι και σκιά του Ευρώτα. Είναι οι νεκροί που γρατζουνάνε….». Παρέθεσα, όχι τυχαία, αυτούς τους στίχους, για να δείξω κάτι ακόμη. Η ποίηση της Λαμπράκου δεν είναι εύκολη, η κατανόησή της απαιτεί από τον αναγνώστη αφοσίωση και δεύτερη και τρίτη μελέτη. Είναι αλήθεια πως διαβάζοντας μια «εκ βαθέων» περιεκτική ποίηση, μπορεί κανείς να δώσει διάφορες ερμηνευτικές αποχρώσεις. Ο κεντρικός νοηματικός άξονας μπορεί να είναι ένας και αναλλοίωτος,  ας πούμε έρωτας-πόθος-ηδονή-απώλεια-ανάμνηση,  οι πτυχές όμως και οι παραφυάδες του, πολλές. Εγώ ας πούμε στο στίχο «Τραγούδι και σκιά του Ευρώτα», διαβάζω δυο πράγματα και πιθανόν το κάνω αυθαίρετα. Αρχικά, έναν υπαινιγμό [...]

(ολόκληρο στις Staxtes.com, πατώντας στην εικόνα)


*******

ενημέρωση 11.09.18
εξ αφορμής του χακαρίσματος του server που φιλοξενούσε το e-περιοδικό Staxtes.com, επικολλώ εδώ ολόκληρη την τοποθέτηση του Κώστα Π. Δάρμου για το Solidago:

Κώστας Π. Δάρμος: To ‘Solidago’, ένα ποιητικό βοτάνι της Ασημίνας Λαμπράκου

Τo Solidago (Solidago virgauria, δηλαδή Σολιδάγο η χρυσόβεργα) είναι βότανο που ενδημεί σε Ευρώπη, Αμερική κάπου στα Βόρεια σύνορα της Ασίας με την Ευρώπη και σπάνια στα ορεινά της χώρας μας. Η λατινική ονομασία του υπονοεί την ενοποιητική του δράση στη θεραπεία πολλών ασθενειών, παραπέμποντας στις πολλές θεραπευτικές ιδιότητες που του αποδίδονται. Αυτά τα λίγα για τον τίτλο, που η εντύπωση που μου δόθηκε είναι πως παραπέμπει διακριτικά στα μαγιοβότανα και στα ερωτικά ελιξίρια

Το βιβλίο ξεκινά με την κατάληξη του σονέτου 73 του Σαίξπηρ «This thou perceivest, which makes thy love more strong, To love that well which thou must leave ere long». Σε αυτό το εμβληματικό για την παροδικότητα των πραγμάτων 14στιχο, ο ομιλητής παροτρύνει το νεαρό να «αγαπάει καλά» αυτό που σύντομα πρέπει να φύγει, αυτό που τα γηρατειά και ο θάνατος θα πάρουν, όπως η φωτιά που σβήνει με το πέρασμα του χρόνου. Αγαπάμε συχνά πιο πολύ,  με αληθινή λαχτάρα, κάτι που ξέρουμε πως είναι μοιραίο να χάσουμε.

Από την αρχή λοιπόν ο παρατηρητικός αναγνώστης θα αντιληφθεί πως αυτή η αλληλουχία των ποιημάτων εκφράζει δριμείς ερωτικούς πόθους, άλλους που ικανοποιήθηκαν άλλους ανολοκλήρωτους, μαζί με έναν διάχυτο φόβο για την μοιραία κατάληξη που θα είναι η απώλεια του άλλου, που θα έλθει νομοτελειακά ή που έχει ήδη επέλθει από διάφορες αιτίες «…Τους νεκρούς μου άντρες σέρνω ψάρια έξω από τον πάγο…Στέρξη από απουσία και δέκα σκοτεινές σπηλιές από θάνατο στην καρδιά. Τραγούδι και σκιά του Ευρώτα. Είναι οι νεκροί που γρατζουνάνε….». Παρέθεσα, όχι τυχαία, αυτούς τους στίχους, για να δείξω κάτι ακόμη. Η ποίηση της Λαμπράκου δεν είναι εύκολη, η κατανόησή της απαιτεί από τον αναγνώστη αφοσίωση και δεύτερη και τρίτη μελέτη. Είναι αλήθεια πως διαβάζοντας μια «εκ βαθέων» περιεκτική ποίηση, μπορεί κανείς να δώσει διάφορες ερμηνευτικές αποχρώσεις. Ο κεντρικός νοηματικός άξονας μπορεί να είναι ένας και αναλλοίωτος,  ας πούμε έρωτας-πόθος-ηδονή-απώλεια-ανάμνηση,  οι πτυχές όμως και οι παραφυάδες του, πολλές. Εγώ ας πούμε στο στίχο «Τραγούδι και σκιά του Ευρώτα», διαβάζω δυο πράγματα και πιθανόν το κάνω αυθαίρετα. Αρχικά, έναν υπαινιγμό για την ατελείωτη σειρά των ποιημάτων Ελλήνων και Λατίνων ποιητών, που γράφτηκαν εμπνευσμένα από το ιστορικό και μυθολογικό χιλιοτραγουδισμένο ποτάμι, που σήμερα κυλάει πραγματική σκιά του παλιού του δοξασμένου και για πάντα χαμένου παρελθόντος. Ταυτόχρονα βλέπω να υφέρπει ένας τέλειος συμβολισμός για τον ερωτικό πόθο, για όποιον τον ανακαλύψει και μάλιστα κάτι πολύ περισσότερο, αν ξέρει πως το πρώτο όνομα του Ευρώτα ήταν  η προσωποποίηση της σφοδρής ερωτικής επιθυμίας, δηλαδή Ίμερος, (Πλούταρχος, «Περί  ποταμών»), όνομα παρμένο από τον ομώνυμο τραγικό γιό του Λακεδαίμονα που έπεσε απελπισμένος να πνιγεί στα νερά του ποταμού, όταν κατάλαβε ότι είχε βιάσει την αδελφή του. Παλιές δόξες και απαγορευμένοι τραγικοί πόθοι λοιπόν, μπορεί να κρύβονται πίσω από το στίχο, γραμμένοι συνειδητά ή από ποιητικό ένστικτο για έναν περίφημο ποταμό, που μπορεί να γοητεύσει κάθε ψυχή που γράφει αληθινή ποίηση.

Το ερωτικό πάθος είναι διάχυτο παντού, αχαλίνωτο, τολμηρό, ειλικρινές και το υγρό στοιχείο εμφανίζεται συχνά κουβαλώντας τους συμβολισμούς του, κυρίως με τη λιμναία μορφή του, είτε μιλάει η υποταγμένη γυναίκα: «Αυτός ο άντρας με καίει, οι λίμνες μου τον ρουφούν, κολυμπάει μέσα τους», είτε μιλάει ο κατακτητής άντρας:  «Αυτό το κορίτσι κυριεύω τη ζωή του και τη χαλάω…είμαι εγώ που κολυμπώ στις λίμνες της…». Αλλού πάλι ξετυλίγεται η ιστορία σε λιμνιακό τοπίο με ύφος που παραπέμπει σε αρχαίο ηρωικό έπος του Βορρά: «η κλαγγή των αλόγων από τη μεριά της λίμνης έσπαζε θύελλες στα όρη κι η σελήνη έφεγγε σκότος», ενώ σε άλλο ποίημα κάνει την εμφάνισή του και το μυθικό τέρας τα λίμνης «είμαι το έκδοχο μιας εκδοχής, είμαι η Λερναία Ύδρα».

«Θέλω να μ’αγαπά», ξεκινά η πρώτη στροφή στο βιβλίο, σηματοδοτώντας τη διάχυτη στα ποιήματα θέληση της γυναίκας να κάνει δικό της τον ερωτικό σύντροφο των επιθυμιών της. Σε μια διάσπαρτη αλυσίδα παρόμοιων ποιημάτων ξετυλίγεται το δράμα της γυναίκας που αυτοταπεινώνεται για χάρη του αχάριστου κατακτητή της. Για τον σκοπό αυτό, πρέπει να του αρέσει και κάνει γι’αυτό μεγάλες θυσίες: «Συνθλίβω τα οστέινα των δοντιών μου Και ο λαιμός ντύνεται μαργαριτάρια». Αλλού η γυναίκα προσπαθεί να ικανοποιήσει τον αχόρταγο άντρα, πιθανόν παντρεμένο αφού συναντιούνται μόνο μεσημέρια,  παίζοντας η ίδια εναλλάξ τους ρόλους πολλών γυναικών: «Γυναίκες που τα βράδια τις κοιμάμαι Και τα μεσημέρια που έρχομαι να σε συναντήσω τις ντύνομαι». Το τίμημα αυτής της αυταπάρνησης: «Τόσες γυναίκες που έγινα με έχασα Και συ συνεχίζεις να με ταπεινώνεις για να τις έχεις».  H ποιήτρια καταπιάνεται και με πιο ταπεινές πτυχές της ερωτικής επικοινωνίας, όπως με αυτή των υποψιών κάποιου συμφέροντος, που μπαίνουν ανάμεσα στο ερωτικό ζευγάρι, όχι μόνο οικονομικού αλλά και οφέλους από τα χαρίσματα του χαρακτήρα που δίνει ο πλούτος του άλλου, μια κατάσταση που συχνά οδηγεί σε αποτυχία:  «…εφοβήθη πως τάχατες το βιος και την αρετή του πλούτου αλλά και των τρόπων της σκοπό είχες να κλέψεις…»  κι αυτό οδήγησε τη γυναίκα να διεκδικήσει με τον τρόπο της «αποδεικτικά πως λόγο είχες και σοβαρό κι εσύ να αγαπηθείς», μα «έτσι που έγινε στην οδό της αμφιβολίας σε έσπρωξε ξανά». Στα ίδια πλαίσια των προκαταρκτικών της προσδοκούμενης ερωτικής συνάφειας, σε ένα ταπεινό αλλά πολύβουο αστικό περιβάλλον, που όμως έχει στεγάσει κι αυτό τα δικά του ερωτικά μυστήρια, θα βρούμε τη σερβιτόρα «σε παράδρομο στην πλατεία Καραϊσκάκη», που δεν βρίσκει τις κατάλληλες λέξεις να τις σερβίρει σε αυτόν που ποθεί και καταλήγει: «πρέπει να εφεύρω άλλον τρόπο για το σ’αγαπώ».

Από τα ταπεινά αθηναϊκά δρομάκια της πρωτεύουσας μεταφερόμαστε στην χλωρίδα και στην πανίδα της ελληνικής φύσης. Όσοι ερωτεύτηκαν πραγματικά και ένιωσαν αισθήματα και πάθη ανώτερα, ξέρουν πως η καλύτερη ερωτική ξαπλώστρα είναι η φύση, που θα τη ζήλευαν και  τα ανάκλιντρα των ρωμαϊκών συμποσίων και πως τα πλάσματά της φτιάχνουν το σκηνικό της πιο ζωογόνας θαλπωρής.  Μπερδεύονται λοιπόν μέσα στις αγωνίες και στα όνειρα της ερωτευμένης,  που αναζητά εκείνον το σκηνικό του έρωτα, που μόνο ο θάνατος θα μπορέσει να τον τερματίσει «Γυρεύω έναν τόπο…κάτω από ίσκιο πεύκου ή συκιάς…θα σέρνω τα πινέλα στο χώμα…οι γραμμές σαν κίτρινα κεφάλια βρώμης θα γέρνουν σε χωράφι της Κωπαϊδας…θα βάλω φωνή στη ζωγραφιά τη δύναμη από το κρώξιμο ενός τσαλαπετεινού…ποτέ μην ακούσεις στη φωνή που θα σε καλεί να επιστρέψεις θέλω να σ’αγαπώ ως το θάνατο».

Εκεί στο τέλος των ποιημάτων εμφανίζεται και το σημαδιακό όνομα της Ελοϊζ, της «άλλης γυναίκας» της «φορεμένης στον καθρέφτη», «σκοτεινής γυναίκας, μητέρας φορεμένης στο γυαλί». Η ποιήτρια δεν μας αφήνει να καταλάβουμε αν πρόκειται για τη διάσημη 15χρονη ηρωίδα Ελοϊζα, αγαπητικιά του διάσημου ελευθερόφρονα Φιλόσοφου και Θεολόγου του Μεσαίωνα, του Αβελάρδου, μητέρα του παιδιού τους του Αστρολάβου, ανιψιά του κακού παπα-Φουλβέρτου, που έβαλε να ευνουχίσουν στο τέλος τον Φιλόσοφο, αναγκάζοντάς τον έτσι να γίνει καλόγερος. Η ποιήτρια αναμιγνύει στο ίδιο ποίημα και τη Μήδεια, που αυτοπαρουσιάζεται «Η έχθρισσα της σελήνης. Φορώ τα παιδιά μου σε νερένιες πτυχές του χιτώνα μου» και μας μπερδεύει. Νομίζω πως με αυτά τα δυο εμβληματικά γυναικεία ονόματα δυο κλασσικών ερωτικών δραμάτων, της μιας ερωμένης ιστορικής της άλλης μυθολογικής, σηματοδοτείται  η τραγικότητα του Έρωτα, που κατά κανόνα ξεκινά μέσα στο μεθύσι της ευτυχίας για να καταλήξει στην τελική φθορά που είναι η κοινή μοίρα όλων των ανθρωπίνων πραγμάτων, που κανένα μαγικό βοτάνι, δεν θα μπορέσει να την αποτρέψει.

Κ. Π. Δάρμος

25.6.18

© Assimina