«τ᾿ ἄνθη ἀνοίγουν τὸ μοναδικὸ παράθυρο»*

I

«τ᾿ ἄνθη ἀνοίγουν τὸ μοναδικὸ παράθυρο»*

Ξεπάρθενη ποίηση, κύριε Νίκο

Δίχως φυλλώματα ρούχα και φτιασίδια

κλίνει το γόνυ ανηλεής στου ποιητή τη μοίρα

Δυο γωνιές κι άλλη μια

μέχρι τη Σανταρόζα

όπου γυμνοί εκάθησαν δυο κάλυκες πορτοκαλανθοί

στη τσιμεντέρημο δεξιά απ’ το σπουργίτι

Κάτοικε του ουρανού

απλώνει η φωνή σου σε κάθε όνειρο

Και το υπόλειμμα αυτής

σινδόνη των δέντρων στον σκουριασμένο βράχο

Θα σου βουτήξω την απελπισία να την ντυθώ φτερά

μια νύχτα του Νοέμβρη

που ψάχνοντας θα χάνομαι μέσ’ στα βαθειά

τα μάτια των κοράκων.

* στίχος από το: Γαλάζια σπλάχνα, του ποιητή Νίκου Καρούζου

Η τρίτη στροφή, συνομιλεί με τους στίχους:

Κάτοικε τοῦ ὀνείρου
μαζεύω τὴ φωνή μου ἀπὸ κάθε ἄκρη
καὶ τὸ ὑπόλειμμά της αὐτὸ στὴ σινδόνη τῶν δέντρων
κ᾿ ἐκεῖνο κεῖ ψηλὰ στὸ σκουριασμένο βράχο

του ίδιου ποιήματος

 ***


ένα από τα ποιήματα που έστειλα στο αφιέρωμα
που διοργάνωσαν οι συντελεστές της σελίδας:
enasynena, στη μνήμη του Νίκου Καρούζου

τα υπόλοιπα εν ευ θέτω χρόνω


© Assimina