άγιων των συνειρμών

 εμβόλιμο πρώτο

Ν’ ανεβαίνεις στην καρέκλα για να φτάνεις

την ωραία γειτόνισσα που ήτανε λέει: Ελεύθερη

και σε τυλιγόταν

και μόνο πια το θρο της οργαντίνας θρυλούσε

μια σθεναρή του στήθους πίεση

και η σκόνη της πεταλούδας στο μάγουλο

απ’ τα κουτιά με το ροζ βελούδο

και το αψύ της μασχάλης μοσχοσάπουνο

ρόδο ή λεβάντα (που τότε δεν ήξερα)

και το κραγιόν φλεγόμενο πάνω από το σαγόνι

Στο άλφα του πόθου και το ’νιωθα

πως ανεβαίνεις στα χείλη

όπως εκείνος στο τρένο, εν κινήσει,

σαν θα φτάσεις τέλος να εμβαθύνεις

στο απερίγραπτο φί των φιλιών

 από το: τα φιλιά του Βασίλη Λαλιώτη



μεγαλωμένη μέσα σε φόδρες κουμπιά υφάσματα κλωστές και τον ήχο της ραπτομηχανής που διέκοπτε, ή συνόδευε, το σιγανό τραγούδισμα της μητέρας, έχω λόγους αυτές τις ημέρες να "βρίσκομαι" σε αυτό το ποίημα στο: το θρο της οργαντίνας

μισό του ενός δικού μου αιώνα όπως τον ορίζω με τη γέννησή μου, συν δέκα έτη πλην δύο ημερών
όχι άσχημα, όμως, περίεργα.

© Assimina