ότι φέρει η χρονιά
η επικαιρότητα της Ιστορίας της Επιστήμης και της Τεχνολογίας
Όχι ίσες συνθήκες απέναντι σε άνισους
Ενισχυμένα κίνητρα απέναντι σε αυτούς που βιώνουν τη στέρησηΣημαίνει πρακτικά:
η εκχώρηση ίσων ευκαιριών σε άνιση κατάσταση, επιτείνει την ανισότητα(βλέπε μαθησιακές δυσκολίες, κοινωνικά ανένταχτες ομάδες, μειονότητες, μετανάστες, τάξεις ένταξης, κλπ)
Στη συνέχεια οι ομιλητές
Ο κύριος Παύλος Χαραμής, μέλος της ΟΛΜΕ-ΚΕΤΕΜΕ
Και ο κύριος Σταύρος Κωνσταντακόπουλος, Πανεπιστημιακός
Αμφότεροι ειδικότητας Κοινωνιολόγου
Εδώ θα ήθελα να σημειώσω την πληρότητα με την οποία ο καθένας ανέπτυξε το θέμα στο μέρος που τον αφορούσε
Ωστόσο, συγκρατώ και μια παρατήρηση
Ο λόγος του εν ενεργεία δασκάλου υπήρξε πολύ περισσότερο ζωντανός… (προς γνώση και υπόμνηση) βοηθώντας έτσι την κουβέντα και την κατανόηση των επί μέρους **
Ισχυρή αναλυτική σκέψη, αμφότεροι
Εντύπωση μου έκανε η παραδοχή εκ μέρους τους του ελλείμματος σε πρόταση, αντι-πρόταση, προκειμένου να αντιπαρέλθουμε το μοντέλο-βαρβαρότητα όπως χαρακτηρίστηκε
Δεν ήταν όμως λίγα και ασήμαντα όσα επισημάνθηκαν σαν προτάσεις
Μέρος, για εμένα κεφαλαιώδες, και το κομμάτι που ανέφερα πιο πάνω
Γνώριζα για τους Αναπληρωτές Μειωμένου Ωραρίου
Ένας θεσμός(;) που ήρθε να διορθώσει (;) το θεσμό των ωρομίσθιων μια και δεν συνάδει η ύπαρξη του με το Δημόσιο ή εντός του Δημοσίου
Εκείνο που δεν γνώριζα ή δεν είχα ακούσει, είναι πως οι άνθρωποι αυτοί πληρώνονται από τα προγράμματα του ΕΣΠΑ και με μπλοκάκι…!!
Στη παράγραφο αυτή, στο ραδιοφωνάκι δίπλα μου «μπήκε» η μουσική του Δ. Παπαδημητρίου, «η ζωή που δεν έζησα»
Υπέροχη σύνθεση
Στη παρέα που σχηματίστηκε την Κυριακή, ανήκα στους μεγαλύτερους ηλικιακά πράγμα που μπορεί και να σήμαινε πως είχα περισσότερες εμπειρίες κι επομένως γνώσεις στα θέματα και που, τιμώντας τη ζωή που έζησα, δεν θα εκχωρούσα σε κανένα το δικαίωμα να αμφισβητήσει ή έστω να μην αποδεχτεί το προβάδισμά μου
Τώρα που το γράφω, νομίζω πως έτσι κάπως γίνεται με όλους τους ..μεγαλύτερους ηλικιακά ή άλλο…
Αστειότητες
Αστειότητες αφού πάντα αποδεικνύεται πως υπάρχουν πράγματα που χρειάζεται να μάθω κι άλλα που χρειάζεται να μου ξανα-θυμήσει κάποιος ή και να επαναπροσδιοριστούν εντός κι εκτός μου μια και τα πάντα ρει κι οι οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες δεν εξαιρούνται της ρήσης και του νόμου
Ο δάσκαλος οφείλει να επαναπροσδιορίζεται μέσα στο χρόνο
Το οφείλει στον εαυτό του κερδίζοντας αυτοσεβασμό και σεβασμό από τον περίγυρο
Στους μαθητές του οδηγώντας το όχημα με τις εκάστοτε νέες συνθήκες
Στη κοινωνία που κλήθηκε ή και οικειοθελώς τάχθηκε να υπηρετεί …
οι φωτογραφίες απο το καφέ
"Un Nuevo Mundo"
κατά τη διάρκεια πριν την εκδήλωση
το εγχείρημα επεχείρησαν η ΡΑΚΕ του ΣΕΦΚ
** ήθελα να υπογραμμίσω πως
η ζωντανή διαδραστικότητα
η εν θερμώ
προκαλεί και προάγει τη σκέψη και κατά συνέπεια τον λόγο
και την ποιότητα στην επαφή
...
ή..
η πραγματικότητα καθιστά αδύναμες τις προθέσεις... τρύπα στο αναλυτικό πρόγραμμα...
Το αγόρι επικαλέστηκε το πρόσωπο ενός γνωστού πυγμάχου για να ορίσει το όνειρό του, την ίδια στιγμή που, η κοπέλα με ενημέρωνε για την επιλογή μιας άλλης καταδεικνύοντας εμφανώς την έκπληξή της που η ..άλλη είχε επιλεγεί ως νύφη ενός ψηλού, ξανθού, γαλανομάτικου αγοριού. Πίσω από την έκπληξη σα να έκανε την εμφάνισή της και μια μομφή; Έμεινα να προσπαθώ να προσδιορίσω τον παραλήπτη της απαξιωτικής έκφρασης, όταν μια παρέα παιδιών παρακάλεσε να ακούσουμε την ιστορία ενός δεύτερου αγοριού. Όραμα, είπε, κι όχι όνειρο. Τα αγόρια άκουγαν με στόμα ανοικτό και σαφή πίστη τη διήγηση του νεαρού για την γιαγιά, μητέρα του πατέρα που κι ο ίδιος δεν είχε γνωρίσει. Ο δε νεαρός αφού τελείωσε με έμφαση και κατακόκκινο πρόσωπο τη διήγηση, άφησε τις ανασηκωμένες τρίχες του μπράτσου του, να πιστοποιήσουν την αλήθεια της διήγησής του και τη συγκίνησή του.
Μια δυο κοπέλες από την αριστερή πτέρυγα, αναφέρθηκαν σε όνειρα ζωής τετριμμένα εκ πρώτης όψεως αν όμως θεωρούσες τον στόχο, ξέφευγαν. Σπουδές, υγεία, καλή οικογένεια που να συμπαραστέκεται, κάτοικοι Αμερικής…
Από τη διπλανή αίθουσα που τα παιδιά είχανε γυμναστική, ακουγόταν ο ήχος κάποιου έντονου τραγουδιού σε χιπ χοπ, όταν το τρίτο αγόρι, αποφάσισε να με μυήσει στα μυστικά περάσματα της νύχτας στη συνοικία τους. Ο φόβος ανάμικτος με την αμφιβολία; δεν θα το έλεγα! ανάμικτος με την πεποίθηση της αλήθειας του, κι ο στόμφος περισσός αλλά αρμόζων σε μια διήγηση που περιελάμβανε ακέφαλους νεκρούς που παίζουν ποδόσφαιρο μεσάνυχτα περασμένα κάτω από τη γέφυρα της Αττικής οδού που αναλογεί στη συνοικία. Μάταια η προσπάθεια να τον πείσουμε για οτιδήποτε άλλο. Μια κάποια πρόθεση εκφοβισμού μεγαλύτερών του για να αποτρέψουν στο απώτερο μέλλον τις απόπειρες του νεαρού βλαστού για έξοδο από το σπίτι και νυχτερινές βόλτες… η εικασία ανθρώπων που επηρεάζονται από δοξασίες και τις μεταφέρουν από γενιά σε γενιά… όλα έπεσαν στο κενό που είχε ήδη δημιουργήσει η διδαχή εκ μέρους οικείων προς το παιδί ενηλίκων ή όχι; Την ώρα δε που η ερώτηση έπεφτε σαν εκβιασμός ή εκφοβισμός ή και επιβεβαίωση των λόγων του, στο αφτί μου: έχετε δει άσπρο σύννεφο σε μαύρο ουρανό;… το κουδούνι έδωσε τέλος στην επαφή…
Από τη διπλανή αίθουσα, η μουσική ακουγόταν εκκωφαντική πλέον χωρίς το εμπόδιο της κλειστής πόρτας. Τα αγόρια έφιαχναν μοντέλα γκραφίτι για το μάθημα των Καλλιτεχνικών, με τη συνοδεία της αγαπημένης τους μουσικής.
Λίγες ώρες αργότερα, έβλεπα μικρά βιντεάκια, από εκείνα που αρέσκονται να τραβάνε τα παιδιά τους εαυτούς τους, στις σελίδες των μαθητών μου. Χορός στο μάθημα των … . Ο τάδε να κυνηγάει και να καταβρέχει τον δείνα κι ο καθηγητής που φωνάζει. Φωτογραφίες σε διάφορες στάσεις σαν αποδείξεις ωραιότητας, φιλίας και πλακίτσας. Ή ενός τεράστιου κενού; Εκείνου της ανθρώπινης ουσιαστικής επαφής;
Δεν ψάχνω να βρω τις αιτίες.
Νομίζω άλλωστε πως δεν προλαβαίνω.
Αναλογίζομαι μονάχα … ποια «μηχανή» πρέπει να χρησιμοποιήσω για να καλλιεργήσω αυτά τα μυαλά; Πως;
Κι ενώ όλα με ενθουσίαζαν, ένα με προβλημάτισε. Η επισήμανση ενός των δασκάλων μας πως το προτεινόμενο μοντέλο και μέθοδοι διδασκαλίας, μάθησης και στόχου εκπαίδευσης, είχαν ήδη δοκιμαστεί και παράγει τεράστια ποσοστά λειτουργικά αναλφάβητων ενηλίκων! Τότε; Τότε γιατί μας ζητούσαν να το εφαρμόσουμε και στα καθ’ ημάς; Να υποθέσω σήμερα, πως η Ελλάδα ανέκαθεν προσφερόταν σαν χώρος πειραματισμού ή μάλλον διερεύνησης ισχύος και καταλληλότητας νέων μεθόδων; Επικίνδυνο. Επικίνδυνο να καταλήξω σε αυτό το συμπέρασμα. Περιοριστικό.
Τα χρόνια κύλησαν κάπως έτσι με τους εκπαιδευτικούς του κλάδου μου να προσπαθούν τα νέα πράγματα και παράλληλα να ελέγχονται και να βοηθούνται έμπρακτα από τον υπεύθυνο του ΕΚΦΕ και τους σχολ. συμβούλους τους, ειλικρινά.
Ανάμεσα σε όλους κι εγώ, με συνεχή διδασκαλία στην αίθουσα φυσικών επιστημών, τα παιδιά σε ομάδες, τα χάρτινα ..δισκάκια μας με συγκεντρωμένα μερικά όργανα αναγκαία για πειράματα κυρίως στον ηλεκτρισμό, την αισιοδοξία και την επιμονή να ξεχυλίζουν, την αυτοκριτική και τη συνείδηση κύριους ελεγκτές κι αξιολογητές μου.
Μεσολάβησαν τρία χρόνια απόσπασης μου σε μελετητική, θεωρητικά ερευνητική ομάδα του ΠΙ. Σε αυτό το διάστημα κι ως εκ της θέσεως μου, μελέτησα πλείστα όσα άρθρα κι απόψεις για τα παιδαγωγικά αυτά θέματα. Λόγο κι αντίλογο, όλα εμπεριστατωμένα. Το σύνολο με οδηγούσε σε όλο και πιο βαθειά γνώση κι αποδοχή της αναγκαιότητας εφαρμογής τους αλλά και τους κινδύνους που εμφαίνονταν. Παράλληλα διαπίστωνα τη δυστοκία και τους πιθανούς λόγους της εκ μέρους των υπόλοιπων ειδικοτήτων. Ένας λόγος θα μπορούσε να καταμετρηθεί το γεγονός της μη εκπαίδευσης τους –παρά το περιεχόμενο πανεπιστημιακών σπουδών τους!!!- σε αυτά όπως έγινε με τον δικό μου κλάδο. Κι ούτε φυσικά είχαμε αλλαγή σε περιεχόμενο βιβλίων…
Έτσι, όταν το καλοκαίρι που πέρασε ανακοινώθηκε επισήμως η αλλαγή-περικοπή στην ύλη των μαθημάτων φυσικών επιστημών και μαθηματικών, πρώτα θύμωσα κι έπειτα αναρωτήθηκα, γιατί μόνο σε αυτά, αν και θα μπορούσα να δικαιολογήσω την πράξη σαν την συνέχεια μιας κατάστασης που έτσι κι αλλιώς (προ)ηγείται των υπολοίπων. Συνήθως οι συνειρμοί στους οποίους υποχρεώνω το μυαλό μου, τρέχουν πιο γρήγορα από ότι το στόμα μου μπορεί να εκφράζει. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν έχω λόγο τον οποίο γραπτά μπορώ να εκφράσω καλύτερα. Κι ο λόγος λοιπόν για τον θυμό μου έχει να κάνει με την εξής σκέψη-παρατήρηση-συμπέρασμα από την εμπειρία μου:
Η ασύγχρονη εξέλιξη ανάμεσα στους τομείς μάθησης, δημιουργεί πρωθύστερα και μη δυνατότητα συντονισμού μεταξύ των διαφορετικών αντικειμένων. Επόμενο, η μη ορθή ή η καθόλου ανάπτυξη ζητουμένων όπως πχ η Δαθεματικότητα που, στην αντίθετη περίπτωση, θα προήγαγε τόσο τη συνεργασία μεταξύ μαθητών όσο και των καθηγητών. Διότι, τίποτα δεν είναι προδεδικασμένο μέσα σε συστήματα με κινητικότητα κι αλληλεπίδραση. Έτσι νομίζω συμβαίνει και με τη παραδοχή πως οι λεγόμενες ανθρωπιστικού περιεχομένου σπουδές καθιστούν πχ τους φιλολόγους ικανούς παιδαγωγούς καθώς και το ότι λόγω επιπέδου σπουδών δυνατή είναι η συνεργασία μεταξύ εκπαιδευτικών. Γελιόμαστε!
Κι όπως επίσης ίσως γίνεται αντιληπτό, για εμένα οι εξαγγελίες του σύγχρονου σχολείου δεν είναι νέες σε παιδαγωγικό τουλάχιστον επίπεδο. Ως εκ τούτου και με την προσωπική, και προσωπική, εκτίμηση της στροφής της πολιτείας προς άλλα παρά τα ανθρωπιστικά μοντέλα ανάπτυξης και φροντίδας, πως το σχολείο ως φορέας της κεντρικής ιδεολογίας καλείται να ανταπεξέλθει με την ζητούμενη από χρόνων μορφή; Μήπως τελικά οι αλλαγές που θα υπηρετήσουν ένα στόχο επιχειρούνται σταδιακά για να αποσοβηθούν οι συνολικές αντιδράσεις; Γιατί σε τι να αντιδράσουν οι άνθρωποι αν δεν το έχουν από την αρχή του αντιληφθεί στο μέρος και το σύνολό του;
Αυτό το κείμενο γράφηκε ταυτόχρονα με εκείνο που θα συνόδευε. Το προηγούμενο. Λογοκρίθηκε γιατί διαπίστωσα πως η γραφή μου έπαιρνε άλλον χαρακτήρα από τον αρχικό. Κατέληξε δασκαλίστικος, υπαινικτικός, άνευρος.
Πάντα μου συμβαίνει αυτό όταν οι σκέψεις μου τρέχουν ταχύτερα των δαχτύλων στα πλήκτρα ή το μολύβι. Μπλέκονται τότε ενδοιασμοί που προκύπτουν από συνδυασμούς των δικών μου σκέψεων με όσα από άλλους έχω ακούσει. Παραδείγματος χάριν του εξαιρετικού Σωτήρη Κανελλόπουλου. «έχουμε ορίσει ως κοινωνία, ως πολιτεία νομίζω έλεγε, τι θέλουμε από το σχολείο σε συνδυασμό με στόχους μας ανάπτυξης;». «ας αξιολογήσουμε πρώτα αν το σχολείο παίζει υο ρόλο που του δώσαμε; Έχει γίνει αυτό;», συχνά μου έγραφε.
Έπειτα, οι άλλοι που θα διάβαζαν το σημείωμά μου; Κάποιοι ίσως, φίλοι, ενδεχομένως κανα δυο συνάδελφοι. Οι μαθητές μου. Τι θα εισέπρατταν;
Δε θέλει λοιπόν και πολλά η συναισθηματική προσέγγιση ενός θέματος, το οποίο σημειωτέον αναπτύσσεται και δίχως συγκεκριμένο στόχο αλλά σαν απλή παράθεση εμπειριών και μαρτυρίας, να μετατραπεί σε στείρο απόσπασμα σκέψεων όταν στον συναισθηματισμό υπεισέρχονται λογικοί συνδυασμοί.
Έτσι έχουν τα πράγματα κι έτσι μένουν. Χωρίς προσπάθεια διόρθωσης.
Αυτό που πραγματικά ξέρω; Θα συνεχίσουμε να διδάσκουμε με όσα ο καθένας κουβαλάει από γνώση, εμπειρία και ιδεολογία. Με τις προσωπικότητες που διαθέτουμε, αναιρώντας σε σημεία τις κεντρικές επιταγές συνειδητά ή κατά πλειοψηφία όχι, με βάση τη προσωπικότητα που φέρουμε και τη κουλτούρα. Επιζητώντας ένα σχολείο που δεν θα μπορούσαμε να υπηρετήσουμε για τον ακριβώς πιο πάνω λόγο αλλά υπηρετούμε άξια για τον ίδιο λόγο το σημερινό. Θα συνεχίσουν τα πράγματα έτσι αν εξακολουθήσουμε να επιδιώκουμε και να ευαγγελιζόμαστε αλλαγές επιδρώντας σε αυτό που κάποτε καλούσαμε εποικοδόμημα κι όχι αλλάζοντας τον τρόπο θεμελίωσης του «κτηρίου» με βάση τις νέες ανάγκες που προκύπτουν για την στήριξη του συστήματος στις «δονήσεις» που προκαλούνται από αυτές τις νέες ανάγκες ._
* το ’99 ο στόχος στα μαθήματα φυσικών επιστημών ήταν η απομαθηματικοποίηση της φυσικής, η εισαγωγή κι επίτευξη μαθητοκεντρικού συστήματος διδασκαλίας [ο καθηγητής οδηγός και συνεργός στην γνώση κι όχι αυθεντία], ομαδοσυνεργατική διδασκαλία, βιωματική μάθηση, ανάπτυξη της κριτικής ικανότητας του διδασκομένου. Ίσως κι άλλα που μου ξεφεύγουν.
Οι στόχοι που μπαίνουν σήμερα είναι οι ίδιοι σα να μην είχε ποτέ επιχειρηθεί παρόμοιο!!!!..... αυτή την εντύπωση αποκόμισα ._
θάναι 24-25 χρόνια πριν που παιζόταν και στην ελληνική τηλεόραση. Το βλέπαμε με τον πατέρα μου. Ένα σήριαλ αμερικάνικο νομίζω που εξιστορούσε στιγμές της ζωής, καθηγητών και φοιτητών, σε κάποιο κολλέγιο. Ήθελα να υπάρξω κι εγώ σε ένα τέτοιο.
Έτσι, όταν το ’99 – 2000 βρέθηκα να παρακολουθώ τα σεμινάρια παντώς είδους, μικρής διάρκειας κι εντός ωραρίου – μεγάλης διάρκειας κι απογευματινά, που οργάνωσε ο Χρήστος ο Δέδες σαν υπεύθυνος του ΕΚΦΕ, ένοιωθα ευτυχής τουλάχιστον. Συμμετείχα δε με το άγχος του νεοδιόριστου αλλά και την έξαψη του νεοφώτιστου που περιμένει το θαύμα. Η εκδοχή ενός σχολείου όπως διαφαινόταν μέσα από τους στόχους του προγράμματος με οδηγούσε σε ενθουσιασμό. (Τότε λειτούργησαν πιλοτικά και τα πρώτα λύκεια κολεγιακού τύπου με αίθουσες ανα καθηγητή και ειδικότητα. Μεταφερόντουσαν οι μαθητές. )
Ερχόντουσαν που λέτε οι συγγραφείς των βιβλίων και μας έδειχναν έμπρακτα τις νέες διδακτικές που θα έπρεπε να ακολουθήσουμε αλλά και μεθόδους πειραματικές με υλικά απλά.
Χημεία και Φυσική κουζίνας έλεγε ο κ. Παπασταματίου, εις εκ των συγγραφέων, ενός(!!!) – δύο ήταν τότε τα διδασκόμενα βιβλία στα Γυμνάσια της χώρας και στο τέλος κληθήκαμε να επιλέξουμε ένα! τόσο κράτησε το.. το; όνειρο; - από τα βιβλία της Φυσικής.
Το ίδιο επικαλούταν κι ο Κωστής ο Καφετζόπουλος από το ΠΙ. Χημικός που είχε αναλάβει να μας συστήσει τα νέα βιβλία της Χημείας με τους εργαστηριακούς οδηγούς και τις ασκήσεις τους. Η δε παρουσία των δύο γυναικών από την ομάδα συγγραφής των βιβλίων της Γεωγραφίας, ήταν για μένα καθοριστική στο πως θα έβλεπα τη διδασκαλία από τότε και πέρα.
Το μάθημα που επέλεξαν να μας διδάξουν ήταν ένα κεφάλαιο από το βιβλίο της Β΄ τάξης, «η Μεσόγειος». Χρησιμοποίησαν μαγνητόφωνο και τους στίχους του ομότιτλου τραγουδιού, φωτοτυπημένους. Το στοίχημα ήταν να κερδίσουμε την τάξη με τον ήχο και να διδάξουμε με το περιεχόμενο. Το τι θα διδάσκαμε ήταν ότι πιο δημοκρατικά κι ανθρωπιστικά πολυπολιτισμικό, διαθεματικό κι επιστημονικό είχα ακούσει μέχρι τότε. Έπιανε το θέμα με την άποψη της γεωλογίας, της ιστορίας, των θρησκειών, της διαλεκτικής, της κοινωνικής επιστήμης και της πολιτικής. Θα έπρεπε να σας είχα κοντά τότε.
Τέλεια! Ακόμη και που ανεβαίναμε στα τραπέζια για να κρατάμε εναλλάξ τον σπάγγο για το πείραμα του εκκρεμούς, μας ενθουσίαζε. Αποκομίσαμε πολλά. Πάρα πολλά. Ήμασταν οι εν δυνάμει επόμενοι θαυματοποιοί…! Έτσι αισθανόμουν. Αυτό έβλεπα και στα μάτια αρκετών από τους άλλους.
[ Ένα θέμα είναι τι από όλα αυτά κάναμε, πραγματοποιήσαμε. Δεν είναι όμως ο σκοπός αυτού του κειμένου. Για λόγους εντιμότητας ωστόσο, οφείλω να πω πως προσωπικά έκανα λίγα από όλα που με ενθουσιάσανε. Ένας λόγος η τεράστια αδράνεια ενός ανθρώπου που μεγαλωμένος σε ένα αυταρχικό πλαίσιο κοινωνίας και των θεσμών της, δύσκολα ξεκόβει από τα πρότυπα που του έγιναν βιώματα. Και σε μένα ο πίνακας, ο δάσκαλος του πίνακα, ήταν πιο προσιτή φιγούρα και πρακτική από τους νεωτερισμούς μιας νεοδιδασκόμενης μεθόδου. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως τα λίγα ήταν τόσο λίγα που δεν μπορούν να χρησιμεύσουν για κριτική. ]
Όλα αυτά που ανέφερα τέθηκαν στο τραπέζι των διδασκόντων σε μια προσπάθεια στροφής της εκπαίδευσης προς μοντέλα που θα προήγαγαν την κρίση των παιδιών, και πριν από αυτό, την ενεργή συμμετοχή τους στα μαθήματα. Στόχο είχαμε να υπερβούμε τις όποιες δυσκολίες –κι είναι πολλές- από τον πολυπολιτισμικό χαρακτήρα της κοινωνίας μας αλλά και άλλα προβλήματα όπως πχ υπερκινητικότητα, δυσλεξία, μαθησιακές δυσκολίες κ.ά., τα οποία δυσκολεύουν τη συμμετοχή του παιδιού στο μάθημα και το περιθωριοποιούν με αποτελέσματα που οι μη εμπλεκόμενοι δύσκολα φέρνουν στο νου κι οι εμπλεκόμενοι ακόμη πιο δύσκολα αντιμετωπίζουν. Μαθητοκεντρικό ήταν γενικά ο όρος που απέδιδε το μοντέλο που θα προσπαθούσαμε να εφαρμόσουμε και που, παρ’ ότι ανέφερα, δεν ήταν καινούργιο.
(συνεχίζεται)
Για να περάσω από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο, έδωσα εξετάσεις. Εξετάσεις έδωσα και για να βγω απ’ το Γυμνάσιο. Το ίδιο συνέβη και για να μπω στο Πανεπιστήμιο. Ενδιαμέσως, έξι χρόνια στο Γυμνάσιο, έδινα εξετάσεις κάθε Φεβρουάριο και Ιούνιο. Δε θυμάμαι τι γινότανε με τις εξετάσεις στο Δημοτικό. Αυτό που θυμάμαι όμως είναι πως δεν κάναμε δώρο στο δάσκαλό μας. Οι γονείς μας δηλαδή. Όχι εμείς. Άλλο στην επαρχία. Εκεί, τα δώρα μπορεί να είχαν σχέση με την επιβίωση των νεοδιόριστων, ακόμη και στα χρόνια μου, γιατί πριν από αυτά, σίγουρα συνέβαινε.
Δώρα κάναμε εμείς τα παιδιά, δηλαδή τα κορίτσια, στους καθηγητές μας στο Γυμνάσιο. Όχι όλους. Εκείνους που ήμασταν ερωτευμένες και τους άλλους που για κάποιο λόγο μας είχαν κερδίσει. Έτσι ήταν που μαζευτήκαμε 4-5, η Πέππυ,η Φώφη, εγώ, η Λένα κι η Βιργινία, και κάναμε, δε θυμάμαι τι, δώρο στο μαθηματικό μας. Τον Δημήτρη Π., καλά νάναι όπου είναι. Και το γιατί μας άρεσε, την επομένη χρονιά αναρωτήθηκα, διαπιστώνοντας τότε, ποτέ πριν, την αμβλεία γωνία που σχημάτιζε η μύτη του με το επίπεδο του προσώπου του. Είχε όμως πλατύ, φωτεινό χαμόγελο με άσπρα δόντια κι ένα στυλ αλλιώτικο όταν έβαζε το αριστερό χέρι στη τσέπη. Έφερνε το πόδι λίγο μπροστά. Το ίδιο και το σώμα του. Και γέλαγε. Ήταν και νοικοκύρης. Στον πίνακα ήταν νοικοκύρης. Έγραφε ψηλά ψηλά, με στρογγυλά ισομεγέθη γράμματα, πιάνοντας όλον τον πίνακα σε στήλες και κελιά, αν χρειαζόταν αυτό.
Εγώ για να το κάνω, χρειάζομαι τακούνια. Τακούνια για να φτάσω ψηλά αλλά και πάλι θα υπολείπομαι. Από νοικοκυριό δε.., δράμα! Βιάζομαι. Το γιατί δεν το ξέρω. Ίσως που έχω διαβάσει πως έτσι συμβαίνει άμα μεγαλώσεις. Κι εγώ έχω μεγαλώσει πολύ. Ίσως λοιπόν να επιζητώ να φιάξω το εξόδιο προφίλ μου μια που στα νιάτα με απασχολούσε η επιστημοσύνη της διδασκαλίας μου την οποία, ομολογώ, έχω ξεχάσει!... την επιστημοσύνη, όχι τη διδασκαλία! Αντίθετα, επιδίδομαι με επιτυχία κατά την προσωπική μου εκτίμηση, σε ρόλους που απαιτούν ενσυναίσθηση και προσοχή. Δώρο όμως δε δέχομαι ποτέ. Από γονιό. Γιατί από μαθητή δέχτηκα θυμάμαι μια φορά πριν 7-8 χρόνια μετά τις εξετάσεις του Ιουνίου και μια τώρα, τη χρονιά που πέρασε, πριν αυτή αρχίσει. Που και που, δέχομαι και μερικές ζωγραφιές αφιερωμένες για κάποιο λόγο σε μένα. Ποτέ για λόγους χρησιμοθηρικούς κι εκείνου του είδους τη συναλλαγή που απωθώ σθεναρά από τη συνείδηση των παιδιών κι ότι και αν… πιάσει…
*******
Εδώ και ένα χρόνο περίπου γράφω με το νου μου και μερικές φορές κρατώ σημειώσεις, πράγματα που θέλω να πω, αλλά ποτέ δεν ολοκληρώνω με αποτέλεσμα να «χάνω» τα κείμενα
Έτσι και με αυτό. Δεν θυμάμαι που ήθελα να καταλήξω.
Ενδεχομένως σε αυτό: το δώρο πριν 7-8 χρόνια μού το έκανε μια τσιγγάνα μαθήτρια, η Μαρία. Είχα «αφήσει» την κόρη μου, τότε μαθήτρια δημοτικού, να την βοηθήσει σε μια δυο ασκήσεις στο διαγώνισμα των Αγγλικών που επιστατούσα. Την ευγνωμοσύνη της την έκφρασε πριν τα αποτελέσματα κι εγώ κράτησα το δώρο για να μην προσβάλω την πρόθεση ενός παιδιού που πριν μερικούς μήνες, έκπληκτη με κοίταζε όταν απάντησα καταφατικά στο ερώτημά της αν μπορεί να με φιλήσει. Κυρία, μερικοί δεν μας αφήνουν ούτε να τους πλησιάσουμε, είπε τότε.
Από το όλο, εγώ βγήκα με μια ονειροπαγίδα να προστατεύει τα άσχημα όνειρά μου αλλά κυρίως την αγάπη ενός παιδιού, η κόρη μου με την ικανοποίηση και την παρότρυνση να μοιράζεται και να βοηθάει άλλους με αυτά που ξέρει κι η Μαρία με την αίσθηση της αποδοχής κι ένα διαγώνισμα που τη βοήθησε να τελειώσει το σχολείο και σήμερα να είναι μια καλή κομμώτρια. Κι οι τρεις συνεχίσαμε τη ζωή μας με παρακαταθήκη τη πράξη μας και τον κερδισμένο σεβασμό από τον άλλο και τον εαυτό. Η κόρη μου μεγαλώνει έτσι μέσα στο περίπλοκο πολυπολιτισμικό πλαίσιο της κοινωνίας μας συμβατά με την εφηβεία της κι η Μαρία «ξέφυγε» των πιεστικών κατά την εκτίμησή μου, ειωθότων του κύκλου της. Η πράξη μου δεν μπορεί να ενταχθεί σε κανένα νόμιμο πλαίσιο παιδαγωγικής ή κανόνων συμπεριφοράς εντός του σχολείου. Θα μπορούσε να είναι ή είναι κατακριτέα και καταδικαστέα ή όχι, ανάλογα της τοποθέτησης σε παρόμοια θέματα εκείνου που την κρίνει. Ούτε κι εγώ τάχω λυμένα αυτά τα θέματα, ακόμη… Ωστόσο διατηρώ την άποψη πως αν ο εξεταζόμενος έχει αποδώσει όσα μπορούσε με βάση τα ζητούμενα από το σχολείο αλλά σε συνδυασμό και με τα όσα του επιτρέπονται από κουλτούρα κι οικογενειακές προτεραιότητες, δικαιούται μιας τέτοιας συμπεριφοράς.
Άκουγα τις προάλλες και δυσφορούσα την άποψη-φόβο και τον τρόπο που εκφραζόταν λεκτικά, για την προσέλευση τσιγγάνων μαθητών στη Α τάξη. Συνήθως θυμώνω, πολώνομαι, μιλώ εριστικά. Αυτή τη φορά σιώπησα. Αυτοάμυνα λόγω υγείας, δικαιολογώ. Έκανα όμως μια σκέψη. Η έλλειψη σχετικής εκπαίδευσης μας καθιστά ρατσιστές και αντικοινωνικούς. …
Στέκεται εκεί, μικρή κι εύθραυστη, με τους μίσχους των αγκώνων της να ακουμπάνε στα μπράτσα μιας μωβ καρέκλας για να φτάνει ο λιγοστός αέρας στις μασχάλες της. Ένα ροζ κουφετί φουστανάκι σκεπάζει το λιγνό κορμάκι της και μια ανεπαίσθητη άσπρη ρίγα στολίζει τον πικεδένιο της γιακά. Στο λαιμό της περασμένο με λεπτή ασημένια αλυσιδίτσα, ένα ελάχιστο κόκκινο ρουμπινάκι, ίσα να ταιριάζει στο λακκάκι της βάσης του.
Τα μάτια της, δυσανάλογα μεγάλα στις διαστάσεις του προσώπου της, κάρβουνο να γράφεις. Το στόμα της λεπτό, άχρωμο θα έλεγες, παρέμενε κλειστό όσο τη κουβέντα μονοπωλούσε το μικρότερο αγόρι δίπλα της, ντυμένο, αυτό, σε συνδυασμό αντίστροφο προς το δικό της. Άσπρο κοντό παντελονάκι και μπλουζάκι με μια ανεπαίσθητη ροζ κουφετί ρίγα στα πλάγια.
11 χρονών παιδί και συνεργαζόταν σαν ενήλικας με το γονιό του. Προικισμένη με όλους τους μηχανισμούς της ενσυναίσθησης, υπέμενε καρτερικά μέχρι να τελειώσει η μητέρα της τη δουλειά της πάνω της. Την χρησιμοποιούσε ας πούμε σαν μοντέλο για το έργο της. Η συνεργασία απέδωσε τα μέγιστα και παραπάνω και τότε η Ορσαλία μπόρεσε επιτέλους να χαλαρώσει όσο φυσικά της το επέτρεπαν οι μηχανισμοί της…
Κυρίες και κύριοι.. η Ορσαλία μου!!!!
Της το χρώσταγα από πέρυσι που με εμπιστεύτηκε. Η αλήθεια βέβαια, είναι πως την επέλεξα μετά μεγίστης προσοχής και κατόπιν πολύωρης και σοβαρής έρευνας αγοράς.
Βλέπετε, ότι με εμπόδιζε να μεγαλώσω σαν παιδί ή έφηβη κι αγωνιζόμουν να αποτινάξω, στα ενήλικά μου χρόνια το έχω ενσωματώσει στη προσωπικότητα και συμπεριφορά μου. Έχω γνώμη. Ακριβώς όπως είχε κι η μάνα μου. Και πρωτοβουλία. Ακριβώς όπως κι εκείνη. Με αυτά τα στοιχεία κι ένα χαμόγελο ευαρέσκειας, προσέγγισα γνωστό κατάστημα για να επιλέξω το notebook που μου έδινε δικαίωμα το πιλοτικό πρόγραμμα Υπουργείου – ΕΣΠΑ. Αφού εξήντλησα σε διεξοδική έρευνα περί των χαρακτηριστικών του θυμικού όλων των notebook που πόζαραν στα ράφια του καταστήματος –παράλληλα εξήντλησα και την υπομονή του υπαλλήλου τον οποίο όμως κατόπιν δεν ξέχασα να παινέσω στη διεύθυνση του μαγαζιού- αποφάνθηκα με ένα και μοναδικό κριτήριο, το χρώμα. Άλλωστε, όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά κάπου υπολείπονταν, κάπου περίσσευαν.
Έτσι, βρεθήκαμε η Ορσαλία κι εγώ στον έξω του μαγαζιού κόσμο, να προασπίζεται η καθεμιά μας τον χαρακτήρα και τις ανοχές της. Κάποια στιγμή, επήλθε η ποθητή αποδοχή κι από τις δυο πλευρές, οπότε περάσαμε και στη φάση η μια να υπερασπίζεται την άλλη σε βασικές διαδικασίες. Αρμονική συνύπαρξη με ελαφριές έως τότε ευθύνες.
Τις ημέρες όμως αυτές τις τελευταίες του Αυγούστου, κι όσο η μεγαλύτερή της αδελφή, η Ηλέκτρα, τελεί σε πλήρη χαύνωση στη ραστώνη της μεγάλης ζέστης δίπλα σε μια στέρνα, η Ορσαλία δούλεψε μαζί μου υποδειγματικά σε έργα μεγάλων απαιτήσεων. Αποθηκεύσαμε 116 διαφάνειες με μορφη αρχείων jpg και, χρησιμοποιώντας 77 από αυτές και δυό μουσικά κομμάτια ΜΡ3, φιάξαμε ένα βίντεο δουλεύοντας 4 συνεχόμενες ώρες και με πολλές, πάρα πολλές δοκιμές και παράλληλες εργασίες.
Ε! νομίζω πως της χρώσταγα αυτή και την τέτοια αναφορά…
Ορσαλία, χαλάλι βρε που χαράμισα τις προσφορές του carrefour σε σαλαμάκια κι άλλα τινά προκειμένου να συμπληρωθεί το ποσόν στην αξία του προϊόντος στην τιμή της προσφοράς εκ μέρους των φορέων… όσο θυμάμαι τα ματάκια του Σάκη: ο μπαμπάς μου κυρία μου το πήρε! Και τη τσαντούλα.. με τα υπόλοιπα πήρα αυτά τα αθλητικά… … …. …
Μαζί μεγαλώσαμε..
Δηλαδή, για την ακρίβεια, εσείς μεγαλώσατε.. εγώ παραμένω ακόμα παιδί
Έχω βλέπετε πολλά ακόμη πρωτάκια να υποδέχομαι στο μέλλον
Να με συγχωρήσουν οι υπόλοιποι μαθητές μου, ακόμη κι αν ποτέ δεν διαβάσουν ετούτο το κείμενο, αισθάνομαι πως οφείλω να ζητήσω μια συγγνώμη που θα σας ξεχωρίσω από όλους
Και δεν είναι λίγοι
Λόγω ειδικότητας βλέπεις, έχω το προνόμιο να μπαινοβγαίνω στις διαθέσεις και τα μυαλά όλων των μαθητών του σχολείου μας
125 με 130 κανονικά φοιτούντες
Εσάς όμως θα σας ξεχωρίσω γιατί, το είπαμε.. μαζί μεγαλώσαμε…
Αντίθετα με τη Μαριλένα, γυρνώντας στο σχολείο Σεπτέμβρη του 2007 μετά από τρία χρόνια θητείας στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, δεν είχα στο μυαλό μου πως θα αντιμετώπιζα αλλαγές όποιου είδους παρά περίμενα να βρω πράγματα κι ανθρώπους, ανθρώπους και πράγματα όπως τα άφησα
Σαν διάθεση, πρόθεση και πρακτική.
Το μόνο που είχα κατά νου ήταν η αναμενόμενη από τον χρόνο φυσική φθορά των προσώπων. Τίποτε άλλο.
Και το τίποτε άλλο, γιγαντώθηκε εντός μου από την πρώτη ημέρα προσέγγισης του παλιού μου χώρου. Από το καλωσόρισμα έως τον ρυθμό και τη ψυχή του σχολείου.
Δεν ήμουν παρά ένα ξένο σώμα σε έναν ήδη κουρδισμένο με ένα τρόπο και προς μια κατεύθυνση, οργανισμό. Εκείνοι ήταν εκεί όσο εγώ ήμουν αλλού. Ήμουν η καινούργια. Πιθανόν και ένα στοιχείο που, επειδή θα «έκλεβε» ώρες διδασκαλίας τις οποίες ωστόσο δικαιούταν σαν πρώτη ανάθεση έναντι άλλων και σαν παλαιότερη στο σύλλογο, ήταν ενοχλητικό και όχι καλοδεχούμενο από ορισμένους συναδέλφους που το πρόγραμμά τους διαταρασσόταν. Οι νέοι συνάδελφοι πολλοί και ομοίως νέοι σε ηλικία. Ο Άγγελος ήταν μαθητής μου από την εποχή του φροντιστηρίου!!!
Έπρεπε να γίνουν εκ νέου συστάσεις. Όφειλα να εναρμονισθώ ή να επιβάλω το στίγμα μου. Μπορεί και τα δύο. Ο επαναπροσδιορισμός αναγκαίος. Ο τρόπος άγνωστος. Οι συγκρούσεις προ των θυρών. Οι εντάσεις καθημερινές. Η προσπάθεια αγωνιώδης αλλά συνειδητή. Σε όλα αυτά ένα πρόσθετο, να μεταφέρω και να κάνω πραγματικότητα όσα είχα την ευκαιρία να μελετήσω και να γνωρίσω θεωρητικά στην ομάδα μελέτης του ΠΙ στην οποία ανήκα τρία χρόνια. Δύσκολο.
Η ενημέρωση ελλιπής. Έπρεπε να αναλάβω κι αυτό το ρόλο. Δεν έχω τον τρόπο. Υπέκυψα. Η προσπάθεια έγινε ατομική. Οι μέθοδοι χωρίς χαρτογράφηση, στηρίζονταν κυρίως στο κέφι της στιγμής αμφοτέρων των πλευρών και την έμπνευση.
Στις τάξεις το παρελθόν μου υπήρχε μόνο μέσα μου κι όχι και στους μαθητές μου. Δύσκολο. Δύσκολο γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις αναπτύσσεται ένας πόλεμος που ποτέ δεν κηρύσσεται επισήμως. Ζητούνται διαπιστευτήρια τα οποία αν δεν είσαι διατεθειμένος να δώσεις, είτε γιατί έχεις διαφορετικές αντιλήψεις γι αυτό που σου ζητείται είτε γιατί δεν το κρίνεις σκόπιμο να δοθούν στην αρχή, οφείλεις να δώσεις την μάχη της αποδοχής με ένταση κι αποδείξεις συνεχείς. Ψυχοφθόρο. Αποπροσανατολιστικό. Κουραστικό.
Σε αυτή τη ..σκηνή μπαίνετε εσείς.
Όχι ακόμη δηλαδή! Μια στιγμή!!!
Πριν από εσάς..
η Μαρία – η κυρία Ράικου – που με τη γλυκύτητά της και τα αναπάντεχα δείγματα συμπάθειας ενίσχυε τη διάθεση μου…
ο Αλέξανδρος – ο κύριος Ποταμούσης – που στάθηκε δίπλα μου σαν βράχος να δέχεται τα ξεσπάσματά μου στεναχώριας …
ο Στάθης – ο κύριος Μεϊντάνης – εξαίρετος συνεργάτης κι ο άνθρωπος που πραγματώνει με τη μέθοδο διδασκαλίας του και τα δικά μου πιστεύω και με τις εύστοχες κι ειλικρινείς παρατηρήσεις του με βοήθησε να διορθώνω τη τακτική μου…
η Μαρίνα –η κυρία Ρέτζιου – που με τη ευθύτητα του χαρακτήρα της με βοηθούσε να σιγουρεύομαι για τα πράγματα και τις εκτιμήσεις γι αυτά
Η σκηνή δική σας τώρα!
Σαν πρωτάκια στο Γυμνάσιο έρχεσθε έτοιμα από τους δασκάλους σας να δουλέψετε με έναν τρόπο ομαδικό. Αποζητάτε τις εργασίες το ίδιο δυνατά όπως και τη χαρά μέσα στο σχολείο.
Σαν πρωτάκι στο γυμνάσιο κι εγώ, το πρόγραμμα με έπνιγε. Όχι η τάξη ή η δουλειά. Το πρόγραμμα. Το προγραμματισμένο. Το χωρίς παρεκτροπές από το σύνηθες. Το στατικό.
Βγήκαμε μαζί από αυτή τη κατάσταση παροτρύνοντας με, εσείς, προς την κατεύθυνση εφαρμογής προγραμμάτων και διαθεματικής. Ποτέ άλλοτε δεν τα είχα προσπαθήσει. Τα ήθελα με όλη μου τη ψυχή.
Κερδίσαμε.
Δεν ήταν φυσικά ο μόνος τομέας.
Πριν κι από αυτά υπήρχε η φάση των συστάσεων και για τις δυο πλευρές. Καινούργιοι εσείς, «καινούργια» κι εγώ. Μη το ξεχνάμε.
Τσακωμοί, καβγάδες, αλλά και κουβέντες, σκανταλιές, γέλια, αυστηρότητα. Όλα μαζί μας ωρίμασαν.
Όλοι σας κι ο καθένας χωριστά παίξατε ένα ρόλο στη προσαρμογή μου στο σχολικό περιβάλλον εκ νέου κι έναν κάποιο εγώ για εσάς.
Για το τελευταίο, κάποιοι «μιλήσατε» μέσα από τα κείμενα που σας ζήτησα. Άλλοι επώνυμα κι άλλοι ανώνυμα.
Για το πρώτο είναι η δική μου σειρά…
Συγχαίρω κι ευχαριστώ
Την Κωνσταντίνα Σ. που έγινε μια πανέμορφη κοπέλα και κοινωνικοποιήθηκε μέσα από τις συναναστροφές της με τους συμμαθητές της
Την Ειρήνη Τσ. Για την σταθερή παρουσία της ως μαθήτριας, τη συμπάθειά της, τη βοήθειά της σε όλες τις εργασίες και το μπλογκ του σχολείου
Την Μαρίνα Μ. για την αξιοπρεπή παρουσία της μέσα στο σχολείο, τη προσπάθειά της στην εξόχως δύσκολη φυσική, την εμπιστοσύνη της
Τον Μπάμπιο Μ. που άντεξε κι ας άλλαξε στο τέλος
Την ντελικάτη Σοφία Μ. με το γαλάζιο καθαρό βλέμμα και την ήσυχη σταθερή παρουσία της
Την επίσης ντελικάτη Άννα-Μαρία Π. για το γλυκό της χαμόγελο και την εμπιστοσύνη της
Παντελή, εσύ δεν το θυμάσαι αλλά η επισήμανσή σου τότε στην Α΄, πως όλοι οι καθηγητές έτσι κάνουν, φεύγουν… στάθηκε καθοριστική στο να επαναφέρω στο μυαλό μου την τόσο μεγάλη ανάγκη που έχουν τα παιδιά και την σταθερότητα γύρω τους.. τα καταφέραμε να φτάσουμε αξιοπρεπείς στο τέλος της Γ΄
Παναγιώτη Σ., δε ξεχνάω την αφοσίωσή σου στα λεγόμενα μου όσο αυτά μπορούσαν να φιλτραριστούν από τις γνώσεις σου τις γενικότερες… όπως και σε ευχαριστώ για την εντιμότητα κι ευθύτητα του χαρακτήρα σου… ευτυχισμένος στις νέες σου επιλογές!
Τσιούνης!!!, ίδρωνα να κρατήσω την τάξη με τα αστεία και τις παρεμβολές σου.. ωστόσο, σε ευχαριστώ γι αυτό ακριβώς και γιατί καλό μας έκανε και γιατί μου έδωσες την ευκαιρία να διδαχτώ πώς να αντιμετωπίζω τέτοιες καταστάσεις.. εύχομαι να βρεις τον δρόμο που ταιριάζει στη προσωπικότητά σου
Αλέξανδρε Φ., με το καλοσυνάτο βλέμμα σου, καλά τα καταφέραμε ως εδώ, η ζωή συνεχίζεται και δίνει πάντα ευκαιρίες για νέα αρχή…
Χρήστο Σε., και Χρήστο Σα., δύσκολο να βρίσκεσαι σε μια αίθουσα ακίνητος να παρακολουθείς πράγματα που μπορεί και να μην σε ενδιαφέρουν εκτός από το να μην τα καταλαβαίνεις.. το εκτιμώ.. ευχαριστώ για όσο το αντέξατε
Τσάγκας, δύσκολη η προσαρμογή σε νέο περιβάλλον εν μέσω εφηβείας.. τα κατάφερες καλά όπως και στον τρόπο σου να εκφράζεσαι στα διαγωνίσματα της φυσικής
Κανέλλα, το πιο καθαρό βλέμμα που συνάντησα σε μαθητή/τρια… σε ευχαριστώ γι αυτό, για την ευγενική παρουσία σου, τις προσπάθειές σου…
Παναγιώτη Ν., σταθερός με όσες δυσκολίες κι αν αντιμετώπιζες… ευχαριστώ και για την ευγένειά σου
Αντρέα Ντ., και για σένα ήταν μια φάση προσαρμογής σε νέο περιβάλλον… καλά πήγαν τα πράγματα, ναι; να συνεχίσουμε με νέα κέφια… ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη
Τάκης Π., πρόεδρε δύσκολα τα αξιώματα… καλή συνέχεια στη ζωή σου…
Λεώ!!!, θα μπορούσα να σε προσφωνώ και Σόλωνα με την τόση δικαιοσύνη που σε διακρίνει, σπάνιο για τον άριστο του σχολείου… ευχαριστώ για τα όσα δίδαξες και για την προσήνεια που έδειξες σε όλους…
Μήτσο Π., καλέ μου Δημήτρη με το χαμόγελο και την ανοιχτή καρδιά.. ξέρω αν το διαβάζεις τώρα θα σκας στα γέλια με την εικόνα της καρδιάς σου ανοικτής… παράδειγμα ανθρώπου που με θάρρος ξεμπερδεύει τις καταστάσεις που άλλοι φοβήθηκαν βοηθώντας παράλληλα συμμαθητές που δεν είχαν τον τρόπο να το ζητήσουν…. σε ευχαριστώ για όσα δίδαξες…
Ρία Ασ., πρώτα θα σε ευχαριστήσω που με την παρουσία σου στη μέση της Α χρονιάς στη τάξη, σταματήσαμε τους καυγάδες με την Μαριάντζελλα.. έπειτα θα σε συγχαρώ που τα κατάφερες να φτάσεις εγκαίρως στο τέλος της τρίτης και θα σε ευχαριστήσω προσωπικά γι αυτό..
Μαριάντζελλα Γκ., παρά τις αρχικές μας δυσκολίες καταφέραμε να συνυπάρξουμε ως το τέλος.. ευχαριστώ
Αντρέα Γκ., φαφλατά και φωνακλά, καλά τα κατάφερες μέχρι εδώ.. καλή συνέχεια με τις όποιες επιλογές σου
Θέμη Κ., λοξοδρόμησες ενδεχομένως αντικειμενικά κάτω από το βάρος κι εξωσχολικών υποχρεώσεων σου, έμεινες όμως παρόν στην τάξη και γι αυτό σε ευχαριστώ
Όλγα μου, ώριμη, έξυπνη, συνήθως αδιάβαστη μα πάντα με το χαμόγελό σου κι έτοιμη να αναλάβεις την ευθύνη σου.. μπράβο και για τις απαγγελίες σου μπράβο
Βαγγέλη Κλ., δεν μπόρεσα να καταλάβω τι σε έκανε να με χαρακτηρίσεις αυστηρή αλλά χάρηκα… ήσυχη κι ήρεμη δύναμη, ενδεχομένως να σε αδίκησα.. συμβαίνει αυτό με τους χαμηλού προφίλ ανθρώπους… με αντάμειψες με καλά γραπτά και μια καλή παρουσία..
Ζωή Μ., καλή μου.. τι να σου πω; Ευχαριστώ για όλες τις προσπάθειες που έκανες, την ευγένειά σου, τη συνεχή παρουσία σου, το χαμόγελό σου.. σου εύχομαι να πετύχεις εκείνο που δεν προσπάθησα καν αν και τόσο το ήθελα.. να γίνεις μια καλή δημοσιογράφος…
Εύα.. το σπουργίτι μου! Σε έκανε τόσο να υποφέρεις η φυσική! Σε ευχαριστώ που το άντεξες, το προσπάθησες και το έφτασες ως ένα καλό σημείο… εύχομαι με όλη τη ψυχή μου να πετύχεις τον στόχο σου μαζί της…
Δημήτρης Δ., σταθερός, διεκδικητικός, προσαρμοστικός, εργατικός… σε ευχαριστώ..
Πενέλοπε!!, δες σε τι θα σε κρίνω… το ποιο δύσκολο στις εφημερίες είναι να πείσεις τους μαθητές να κατέβουν στην αυλή.. πάντα μου έκανες το χατίρι!! Ξέρω! Εύκολο είναι κυρία να αντέξει κανείς τη λεπτή στριγκή φωνή σας νομίζετε;;; γελάω και ξέρω πως κι εσύ θα γελάς αν το διαβάζεις… σε ευχαριστώ πολύ πολύ γι αυτό (όχι που γελάς βρε.. που με άκουγες), για την παρουσία σου ως μαθήτρια, για τον χαρακτήρα σου…
Βασίλη Κ., η σχέση μας ίσως το θυμάσαι ξεκίνησε με μια πολιτική μας διαφορετική στάση απέναντι σε θέμα που για σένα λέει περισσότερα από ότι σε μένα… μου έκανε εντύπωση.. εκτίμησα το γεγονός πως ήσουν παρά το μικρό της ηλικίας σου ενημερωμένος… εύχομαι να συνεχίσεις να είσαι συνειδητός πολίτης του κόσμου αυτού.. σε ευχαριστώ για την άρτια πάντα προετοιμασία και παρουσία σου ως μαθητή, την ευαισθησία σου ως ανθρώπου, την εμπιστοσύνη που μου έδειξες να μου λες θέματα που σε απασχολούσαν και σε στεναχωρούσαν….
Μάκη Απ., γεννήθηκες σε μια οικογένεια που εμφυτεύει στα παιδιά της ευγένεια… σα μαθητής αρνήθηκες τα τετριμμένα και πορεύτηκες με όσα αγάπησες καταφέρνοντας το καλά… εύχομαι να συνεχίσεις με διορθωτικές κινήσεις και να πετύχεις το στόχο που θα βάλεις…
Καλλιόπη Αρβ., συνήθως εγώ είμαι εκείνη που καταλαβαίνει πως κάτι τρέχει με αυτόν που έχω απέναντί μου… μέχρι στιγμής δεν συνάντησα άλλον άνθρωπο πέρα από εσένα με αυτή την ιδιότητα… συχνά με ανακούφισε το γεγονός που υπήρχε ένας μαθητής να καταλαβαίνει πως κάτι συμβαίνει που με απασχολεί… μεγάλη και καλή αυτή η ιδιότητα.. να μην την ξεχάσεις στο ντουλάπι φυλαγμένη και να την προσφέρεις στον κόσμο που συναντάς και αύριο στα δικά σου παιδιά… σε ευχαριστώ για την συμπαράσταση, τις προσπάθειές σου, την συνέχεια στην απόδοση σου, την εύστοχη και ειλικρινή κριτική που μου έκανες…
Στάθη Κ., γλυκύτατος άνθρωπος μα ποτέ σε μια μεριά… εύχομαι να μπορέσεις να εκμεταλλευτείς αυτή τη ζουζουνιά που σε διακρίνει επαγγελματικά… να λέω ας πούμε μετά χρόνια.. βρε! Αυτός ο καλός ποδοσφαιριστής ήταν μαθητής μου!...
Ευαγγελόπουλε μού χάρισες μερικές καλές στιγμές ως μαθητής μέχρι που μεγάλωσες και δε σε χωρούσε ο εαυτός σου κι η τάξη… καταλαβαίνω τις διαφορές επιλογών καθώς και των συνθηκών μεγαλώματος… γι αυτό και σε ευχαριστώ για όλη όση προσπάθεια έκανες..θεωρώ σημαντικό το ότι έμεινες στο σχολείο μέχρι τέλους.. εύχομαι καλή συνέχεια στη ζωή σου…
Θύμιο Δ., ή Τίμο όπως μου είχες ζητήσει να σε αποκαλώ όταν ήσουν πρωτάκι… όταν ένας άνθρωπος που δε συνηθίζει να κοιτά τον άλλον στα μάτια, σου χαρίσει μερικά βλέμματα του, νομίζω πως σου δίνει την ευκαιρία να τον ευχαριστήσεις γι αυτό και να χαρείς που τα καταφέρατε ως εδώ…
Αντουάν! Μπορεί το γέλιο σου κι η διάθεση σου να αποδωμούσε το μάθημα συχνά, μα για μένα υπήρξε πάντα μια δύναμη να ξεκινήσω τη μέρα μου χαμογελώντας ακόμη και σε δύσκολες καταστάσεις… ευχαριστώ!
Τελειώνοντας να σημειώσω πως μερικά που είπα σε καθένα ξεχωριστά θα μπορούσε να ανήκουν σε όλους σας…. καλή συνέχεια… να προσέχετε τη ζωή σας… ευχαριστω!
* μια ευχή και χαιρετίσματα και στον ξενιτεμένο μας Μαρίνο Κ.....
