σκέψεις και πρακτικές .

21 .

Για να περάσω από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο, έδωσα εξετάσεις. Εξετάσεις έδωσα και για να βγω απ’ το Γυμνάσιο. Το ίδιο συνέβη και για να μπω στο Πανεπιστήμιο. Ενδιαμέσως, έξι χρόνια στο Γυμνάσιο, έδινα εξετάσεις κάθε Φεβρουάριο και Ιούνιο. Δε θυμάμαι τι γινότανε με τις εξετάσεις στο Δημοτικό. Αυτό που θυμάμαι όμως είναι πως δεν κάναμε δώρο στο δάσκαλό μας. Οι γονείς μας δηλαδή. Όχι εμείς. Άλλο στην επαρχία. Εκεί, τα δώρα μπορεί να είχαν σχέση με την επιβίωση των νεοδιόριστων, ακόμη και στα χρόνια μου, γιατί πριν από αυτά, σίγουρα συνέβαινε.

Δώρα κάναμε εμείς τα παιδιά, δηλαδή τα κορίτσια, στους καθηγητές μας στο Γυμνάσιο. Όχι όλους. Εκείνους που ήμασταν ερωτευμένες και τους άλλους που για κάποιο λόγο μας είχαν κερδίσει. Έτσι ήταν που μαζευτήκαμε 4-5, η Πέππυ,η Φώφη, εγώ, η Λένα κι η Βιργινία, και κάναμε, δε θυμάμαι τι, δώρο στο μαθηματικό μας. Τον Δημήτρη Π., καλά νάναι όπου είναι. Και το γιατί μας άρεσε, την επομένη χρονιά αναρωτήθηκα, διαπιστώνοντας τότε, ποτέ πριν, την αμβλεία γωνία που σχημάτιζε η μύτη του με το επίπεδο του προσώπου του. Είχε όμως πλατύ, φωτεινό χαμόγελο με άσπρα δόντια κι ένα στυλ αλλιώτικο όταν έβαζε το αριστερό χέρι στη τσέπη. Έφερνε το πόδι λίγο μπροστά. Το ίδιο και το σώμα του. Και γέλαγε. Ήταν και νοικοκύρης. Στον πίνακα ήταν νοικοκύρης. Έγραφε ψηλά ψηλά, με στρογγυλά ισομεγέθη γράμματα, πιάνοντας όλον τον πίνακα σε στήλες και κελιά, αν χρειαζόταν αυτό.

Εγώ για να το κάνω, χρειάζομαι τακούνια. Τακούνια για να φτάσω ψηλά αλλά και πάλι θα υπολείπομαι. Από νοικοκυριό δε.., δράμα! Βιάζομαι. Το γιατί δεν το ξέρω. Ίσως που έχω διαβάσει πως έτσι συμβαίνει άμα μεγαλώσεις. Κι εγώ έχω μεγαλώσει πολύ. Ίσως λοιπόν να επιζητώ να φιάξω το εξόδιο προφίλ μου μια που στα νιάτα με απασχολούσε η επιστημοσύνη της διδασκαλίας μου την οποία, ομολογώ, έχω ξεχάσει!... την επιστημοσύνη, όχι τη διδασκαλία! Αντίθετα, επιδίδομαι με επιτυχία κατά την προσωπική μου εκτίμηση, σε ρόλους που απαιτούν ενσυναίσθηση και προσοχή. Δώρο όμως δε δέχομαι ποτέ. Από γονιό. Γιατί από μαθητή δέχτηκα θυμάμαι μια φορά πριν 7-8 χρόνια μετά τις εξετάσεις του Ιουνίου και μια τώρα, τη χρονιά που πέρασε, πριν αυτή αρχίσει. Που και που, δέχομαι και μερικές ζωγραφιές αφιερωμένες για κάποιο λόγο σε μένα. Ποτέ για λόγους χρησιμοθηρικούς κι εκείνου του είδους τη συναλλαγή που απωθώ σθεναρά από τη συνείδηση των παιδιών κι ότι και αν… πιάσει…

*******

Εδώ και ένα χρόνο περίπου γράφω με το νου μου και μερικές φορές κρατώ σημειώσεις, πράγματα που θέλω να πω, αλλά ποτέ δεν ολοκληρώνω με αποτέλεσμα να «χάνω» τα κείμενα

Έτσι και με αυτό. Δεν θυμάμαι που ήθελα να καταλήξω.

Ενδεχομένως σε αυτό: το δώρο πριν 7-8 χρόνια μού το έκανε μια τσιγγάνα μαθήτρια, η Μαρία. Είχα «αφήσει» την κόρη μου, τότε μαθήτρια δημοτικού, να την βοηθήσει σε μια δυο ασκήσεις στο διαγώνισμα των Αγγλικών που επιστατούσα. Την ευγνωμοσύνη της την έκφρασε πριν τα αποτελέσματα κι εγώ κράτησα το δώρο για να μην προσβάλω την πρόθεση ενός παιδιού που πριν μερικούς μήνες, έκπληκτη με κοίταζε όταν απάντησα καταφατικά στο ερώτημά της αν μπορεί να με φιλήσει. Κυρία, μερικοί δεν μας αφήνουν ούτε να τους πλησιάσουμε, είπε τότε.

Από το όλο, εγώ βγήκα με μια ονειροπαγίδα να προστατεύει τα άσχημα όνειρά μου αλλά κυρίως την αγάπη ενός παιδιού, η κόρη μου με την ικανοποίηση και την παρότρυνση να μοιράζεται και να βοηθάει άλλους με αυτά που ξέρει κι η Μαρία με την αίσθηση της αποδοχής κι ένα διαγώνισμα που τη βοήθησε να τελειώσει το σχολείο και σήμερα να είναι μια καλή κομμώτρια. Κι οι τρεις συνεχίσαμε τη ζωή μας με παρακαταθήκη τη πράξη μας και τον κερδισμένο σεβασμό από τον άλλο και τον εαυτό. Η κόρη μου μεγαλώνει έτσι μέσα στο περίπλοκο πολυπολιτισμικό πλαίσιο της κοινωνίας μας συμβατά με την εφηβεία της κι η Μαρία «ξέφυγε» των πιεστικών κατά την εκτίμησή μου, ειωθότων του κύκλου της. Η πράξη μου δεν μπορεί να ενταχθεί σε κανένα νόμιμο πλαίσιο παιδαγωγικής ή κανόνων συμπεριφοράς εντός του σχολείου. Θα μπορούσε να είναι ή είναι κατακριτέα και καταδικαστέα ή όχι, ανάλογα της τοποθέτησης σε παρόμοια θέματα εκείνου που την κρίνει. Ούτε κι εγώ τάχω λυμένα αυτά τα θέματα, ακόμη… Ωστόσο διατηρώ την άποψη πως αν ο εξεταζόμενος έχει αποδώσει όσα μπορούσε με βάση τα ζητούμενα από το σχολείο αλλά σε συνδυασμό και με τα όσα του επιτρέπονται από κουλτούρα κι οικογενειακές προτεραιότητες, δικαιούται μιας τέτοιας συμπεριφοράς.

Άκουγα τις προάλλες και δυσφορούσα την άποψη-φόβο και τον τρόπο που εκφραζόταν λεκτικά, για την προσέλευση τσιγγάνων μαθητών στη Α τάξη. Συνήθως θυμώνω, πολώνομαι, μιλώ εριστικά. Αυτή τη φορά σιώπησα. Αυτοάμυνα λόγω υγείας, δικαιολογώ. Έκανα όμως μια σκέψη. Η έλλειψη σχετικής εκπαίδευσης μας καθιστά ρατσιστές και αντικοινωνικούς. …