θάναι 24-25 χρόνια πριν που παιζόταν και στην ελληνική τηλεόραση. Το βλέπαμε με τον πατέρα μου. Ένα σήριαλ αμερικάνικο νομίζω που εξιστορούσε στιγμές της ζωής, καθηγητών και φοιτητών, σε κάποιο κολλέγιο. Ήθελα να υπάρξω κι εγώ σε ένα τέτοιο.
Έτσι, όταν το ’99 – 2000 βρέθηκα να παρακολουθώ τα σεμινάρια παντώς είδους, μικρής διάρκειας κι εντός ωραρίου – μεγάλης διάρκειας κι απογευματινά, που οργάνωσε ο Χρήστος ο Δέδες σαν υπεύθυνος του ΕΚΦΕ, ένοιωθα ευτυχής τουλάχιστον. Συμμετείχα δε με το άγχος του νεοδιόριστου αλλά και την έξαψη του νεοφώτιστου που περιμένει το θαύμα. Η εκδοχή ενός σχολείου όπως διαφαινόταν μέσα από τους στόχους του προγράμματος με οδηγούσε σε ενθουσιασμό. (Τότε λειτούργησαν πιλοτικά και τα πρώτα λύκεια κολεγιακού τύπου με αίθουσες ανα καθηγητή και ειδικότητα. Μεταφερόντουσαν οι μαθητές. )
Ερχόντουσαν που λέτε οι συγγραφείς των βιβλίων και μας έδειχναν έμπρακτα τις νέες διδακτικές που θα έπρεπε να ακολουθήσουμε αλλά και μεθόδους πειραματικές με υλικά απλά.
Χημεία και Φυσική κουζίνας έλεγε ο κ. Παπασταματίου, εις εκ των συγγραφέων, ενός(!!!) – δύο ήταν τότε τα διδασκόμενα βιβλία στα Γυμνάσια της χώρας και στο τέλος κληθήκαμε να επιλέξουμε ένα! τόσο κράτησε το.. το; όνειρο; - από τα βιβλία της Φυσικής.
Το ίδιο επικαλούταν κι ο Κωστής ο Καφετζόπουλος από το ΠΙ. Χημικός που είχε αναλάβει να μας συστήσει τα νέα βιβλία της Χημείας με τους εργαστηριακούς οδηγούς και τις ασκήσεις τους. Η δε παρουσία των δύο γυναικών από την ομάδα συγγραφής των βιβλίων της Γεωγραφίας, ήταν για μένα καθοριστική στο πως θα έβλεπα τη διδασκαλία από τότε και πέρα.
Το μάθημα που επέλεξαν να μας διδάξουν ήταν ένα κεφάλαιο από το βιβλίο της Β΄ τάξης, «η Μεσόγειος». Χρησιμοποίησαν μαγνητόφωνο και τους στίχους του ομότιτλου τραγουδιού, φωτοτυπημένους. Το στοίχημα ήταν να κερδίσουμε την τάξη με τον ήχο και να διδάξουμε με το περιεχόμενο. Το τι θα διδάσκαμε ήταν ότι πιο δημοκρατικά κι ανθρωπιστικά πολυπολιτισμικό, διαθεματικό κι επιστημονικό είχα ακούσει μέχρι τότε. Έπιανε το θέμα με την άποψη της γεωλογίας, της ιστορίας, των θρησκειών, της διαλεκτικής, της κοινωνικής επιστήμης και της πολιτικής. Θα έπρεπε να σας είχα κοντά τότε.
Τέλεια! Ακόμη και που ανεβαίναμε στα τραπέζια για να κρατάμε εναλλάξ τον σπάγγο για το πείραμα του εκκρεμούς, μας ενθουσίαζε. Αποκομίσαμε πολλά. Πάρα πολλά. Ήμασταν οι εν δυνάμει επόμενοι θαυματοποιοί…! Έτσι αισθανόμουν. Αυτό έβλεπα και στα μάτια αρκετών από τους άλλους.
[ Ένα θέμα είναι τι από όλα αυτά κάναμε, πραγματοποιήσαμε. Δεν είναι όμως ο σκοπός αυτού του κειμένου. Για λόγους εντιμότητας ωστόσο, οφείλω να πω πως προσωπικά έκανα λίγα από όλα που με ενθουσιάσανε. Ένας λόγος η τεράστια αδράνεια ενός ανθρώπου που μεγαλωμένος σε ένα αυταρχικό πλαίσιο κοινωνίας και των θεσμών της, δύσκολα ξεκόβει από τα πρότυπα που του έγιναν βιώματα. Και σε μένα ο πίνακας, ο δάσκαλος του πίνακα, ήταν πιο προσιτή φιγούρα και πρακτική από τους νεωτερισμούς μιας νεοδιδασκόμενης μεθόδου. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως τα λίγα ήταν τόσο λίγα που δεν μπορούν να χρησιμεύσουν για κριτική. ]
Όλα αυτά που ανέφερα τέθηκαν στο τραπέζι των διδασκόντων σε μια προσπάθεια στροφής της εκπαίδευσης προς μοντέλα που θα προήγαγαν την κρίση των παιδιών, και πριν από αυτό, την ενεργή συμμετοχή τους στα μαθήματα. Στόχο είχαμε να υπερβούμε τις όποιες δυσκολίες –κι είναι πολλές- από τον πολυπολιτισμικό χαρακτήρα της κοινωνίας μας αλλά και άλλα προβλήματα όπως πχ υπερκινητικότητα, δυσλεξία, μαθησιακές δυσκολίες κ.ά., τα οποία δυσκολεύουν τη συμμετοχή του παιδιού στο μάθημα και το περιθωριοποιούν με αποτελέσματα που οι μη εμπλεκόμενοι δύσκολα φέρνουν στο νου κι οι εμπλεκόμενοι ακόμη πιο δύσκολα αντιμετωπίζουν. Μαθητοκεντρικό ήταν γενικά ο όρος που απέδιδε το μοντέλο που θα προσπαθούσαμε να εφαρμόσουμε και που, παρ’ ότι ανέφερα, δεν ήταν καινούργιο.
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου