Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

Καλή Χρονιά!


10 .













































































το 2006 ήταν μια χρονιά καλή τουλάχιστον για τις εμπνεύσεις μου
για τα υπόλοιπα δεν θυμάμαι..
από τότε, η έμπνευση ανταγωνίζεται τον εαυτό της
αντιγράφω λοιπόν και εδώ, τη σε άλλου χώρους και χρόνους, δημοσιευμένη σαν ακροστιχίδα, ευχή μου


Κ αλλιγραμη
Α ναδυεται
Λ αχανιαζοντας
Η μερα!

Χ αϊδεμενη
Ρ αδινη
Ο δαλισκη
Ν εοτοκης
Ι ριδιζουσας
Α υγης__

Υ φαινοντας
Γ εισα
Ε υδοκιας
Ι ερουργει
Α ρχη

X ρυσοκεντητη._
Α ναδεικνυοντας
Ρ ειθρα
Α υθυπαρξιας

Ε κχεει
Ι αμα_
Ρ αστωνης
Η μεροτητα_
Ν οστου
Η συχασμο._

A ναζητωντας
Γ αληνη
Α ποκαλυπτει
Π ραξεων
Η δυτητα._


κΑλή χρΟνιά!!!





η περυσινή χρονιά στάθηκε καλή μαζί μου στις ατομικές κυρίως ευχές
έτσι, σταλμένες από κινητό ή διαδίκτυο, δηλώνουν την φιλία μου και τις προτεραιότητες που δίνω στα θέματα που εύχομαι για τον καθένα..



Να ευχηθώ χρόνια πολλά
ναν' μαύρα τα μαλλιά σου
κι όσο βαστάει η ζωή
λευκή ναν΄η καρδιά σου


Όσο προχωράς να γεύεσαι
καρπούς απ' τη δουλειά σου
Όλους να τους χαίρεσαι
μα πιο πολύ, την οικογένειά σου

30*12*08




Όλα του χρόνου τα καλά
ναρθούν εκεί σιμά σου
κι απο του γέλιου το μπελά
να καυτούν τα σωθικά σου

Στο γιο σου και τον κύρη σου
χίλια καλά να φέρει
Νάναι το σπίτι σου γερό
κι η ψυχή σας περιστέρι


όλους να τους ανέχεσαι
με πείσμα και λατρεία
ν' αφήνεις πόρτα ανοιχτή
και στων καιρών τα κρύα


εις έτη πολλά
κι απ' τα πιο καλά λαχεία
νάχετε πάντα μάτια μου
δικιά σας την υγεία

1*1*09




όλα, ή μερικά έστω από τα παραπάνω, συνοδευμένα με ανάλογες φωτοδημιουργίες που βλέπετε στην κορυφή της ανάρτησης

απολογισμός τετραετίας.. :)





Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009

ο Σάκης .


09 .

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν οι δέσμες κι ανάμεσά τους η πέμπτη και τα παιδιά που πήγαιναν ή προοριζόντουσαν γι αυτήν ήταν χαρούμενα και το δείχνανε σ’ όλους τους τόπους και με όλους τους τρόπους κι έτσι αυτό το βράδυ σε εκείνο το φροντιστήριο του Χαλανδρίου ο Σάκης που εκτός από χαρούμενος ήταν κι ερωτευμένος κι ο έρωτας είναι καημός ξεχωριστός και φωνάζει από όποια θέση κι αν βρεθείς, τραγούδαγε: «Με σκότωσε γιατί την αγαπούσα // γιατί την είχα σαν μικρό παιδί» ( αθάνατε Διονυσίου! ), επισείοντας τον γέλωτα των συμμαθητών του και το ίδιο και της καθηγήτριας που όμως κράτησε την ψυχραιμία της αλλά δεν την κράτησε ο μετασχηματιστής με τα μη ιδανικά πηνία που δίδασκε κι έκανε τις απώλειες απόδοση και βρέθηκε να παίζει ρόλο χασούρας στο σύστημα του εναλλασσόμενου ρεύματος και πολύ ντράπηκε η καθηγήτρια όταν το διαπίστωνε αργότερα στο σπίτι της κι έψαχνε τον Σάκη και τ’ άλλα τα παιδιά να διορθώσει το λάθος κι επειδή πίστευε κι έγινε, να είναι το θέμα των εξετάσεων της επομένης αλλά κι επειδή ντρεπόταν εκείνον τον Θανάση Κ., τον καθηγητή στο φροντιστήριο του Κανέλλου που φορούσε τζιν παντελόνι και πουκάμισο ίδιο ξεπλυμένο την χρονιά του ’76 που ήταν υποψήφια κι εκείνος της δίδασκε Μηχανική που πολύ αγάπησε με κίνητρο το ξεπλυμένο τζιν και την απόδοση της σε αυτήν, ενώ είχε γράψει το πιο πλήρες βιβλίο στην Επαγωγή και τους Μετασχηματιστές με τον φίλο του που δεν θυμάται το όνομά του πια κι ήθελε να διορθώσει τιμής ένεκεν σε ‘κείνη τη σχέση και την ευθύνη των πράξεων της όπως συνήθιζε νάχει κι ακόμη έχει.

Τα χρόνια πέρασαν και μαζί τους πολλά. Η καθηγήτρια σταματούσε πλέον συχνά στις ανηφόρες για να παίρνει ανάσα μα συνέχιζε να μην βάζει εύκολα «τελείες». Ωστόσο, κάθε που αναγκαζόταν να σταματήσει στις ανηφοριές, ξεφόρτωνε κι από ένα μέρος της νεανικής αυθάδειας κι αλαζονείας και ζαλωνόταν τα χαρακτηριστικά του ενήλικα προχωρημένης ηλικίας, πίκρα ας πούμε και βιασύνη άλλης αφετηρίας κι εγωισμό της εμπειρίας. Και μια κατάσταση άτονης έκφρασης απ’ όπου βγήκε με τον θυμό κι από την ανάγκη του ανθρώπου που «φεύγει» και δεν έχει ακουστεί. Μα όπως τα συναισθήματά της πέφτανε βαριά στην ίδια και στους άλλους, άρχισε να επιτρέπει να εναλλάσσονται στο προσκήνιο ελαφρότητες με βαριές φιλοσοφίες κι αυστηρότητα, δίχως να χάνει ωστόσο τα υλικά που την δόμησαν.

Έτσι, εκείνο το πρωινό στο σχολείο του Ζεφυρίου όπου ο Σάκης με τα μελιά μάτια μπογιατισμένα με την τσαχπινιά της φυλής του, άρχισε να τραγουδά στο τέλος της σειράς και του μαθήματος «Άλλα θέλω κι άλλα κάνω // πώς να σου το πω// έλεγα περνούν τα χρόνια// θα συμμορφωθώ», επιβράβευσε το παιδί μ’ ένα χαμόγελο την ώρα που παραδεχόταν πως..α! τι όμορφο τραγούδι! μα δεν θυμόταν ποιο είναι και ρώτησε αυτό και ποιος το τραγουδάει μα ούτε το παιδί το ήξερε μόνο συνέχισε «Έξω φυσάει αέρας // κι όμως μέσα μου // μέσα σ' αυτό το σπίτι //πριγκηπέσα μου…», Μάλαμας! Πριγκηπέσα! Είπε και συμφώνησε κι ο Θανάσης του πιο μπροστινού θρανίου κι η έκπληξη ήταν μεγάλη όσο και όμορφη.

Το πρώτο τρίμηνο είναι δύσκολο στα σχολεία για λόγους που ούτε μπορείς να φανταστείς κι αν το κάνεις μένεις απορώντας που δεν τάχες σκεφτεί εξ αρχής. Άμα δε, είναι και πρώτος μήνας της Α’ τάξης, την έβαψες ως εμπλεκόμενος σε μια πιο σύνθετη διαδικασία. Αν σου τύχει μάλιστα να εφαρμόσουν εκείνη την χρονιά που μπαίνεις σε όλα τα τμήματα της Α’, το εξαγγελθέν από το 4ο πρώην ΚΠΣ νυν ΕΣΠΑ, πρόγραμμα «ψηφιακή τάξη», την έκατσες την βάρκα μάγκα μου κι αν δεν σου έχει τύχει ένας Σάκης στη ζωή σου να τραγουδά όσο εσύ πασχίζεις να αποδόσεις τις έννοιες της Φυσικής, δύσκολα να βρεις την σύνδεση με ότι μέλλει να προκύψει.

Κι ότι πρόκυψε ήταν σε πλήρη αρμονία με τις συνήθειες και την κουλτούρα αυτών των παιδιών μα και όσων δίχως την βία του φόβου εναρμονίστηκαν τόσα χρόνια μαζί τους –μιλώ για τα υπόλοιπα παιδιά.

Χορεύεις κυρία; Έχω 30 χρόνια να χορέψω, απάντησε η καθηγήτρια όχι με ντροπή αλλά μιαν ελπίδα να βρεθεί κάτι κάποτε να την ξανασηκώσει για χορό. Τίποτα; Ούτε λίγο; Ούτε τα δικά μας; Κι ένα κλικ έφτανε να ελευθερώσει την μουσική στην αίθουσα και τα κορμιά τους. Ο Σάκης κι ο Θανάσης άρχισαν να λυγίζουν το σώμα τους όπως τους είχε μάθει η φυλή τους, γονείς, θείοι, παππούδες. Τα υπόλοιπα παιδιά γελούσαν συνενοχικά και χαρούμενα.

Στους Σάκηδες της ζωής μου όλης

Δευτέρα 22 Ιουνίου 2009

κοτσάνες ή ....

08.

Προαγωγικές εξετάσεις Μαίου Ιουνίου 2009
Μάθημα: Γεωγραφία
Τάξη: Α΄


ερώτηση:

[...]Από ποιούς παράγοντες εξαρτάται το κλίμα ενός τόπου(ονομαστικά).

απάντηση:

[...] Παράγοντες ενός κλίματος εξαρτάται από τον ίδιο μας τον Θεό.


κοτσάνες ή αστοχία πληροφοριών ανάμεσα σε διαφορετικού περιεχομένου μαθήματα;

Δευτέρα 4 Μαΐου 2009

στο λεύκωμα των κοριτσιών .



07 .



Κι αν είναι η ζωή
τραίνο που περνάει
Γέλα της εσύ
και μη σε ξεγελάει

Έχει χτενάκια στα μαλλιά
στο μέτωπο στολίδια
ρούχα φορά χρωματιστά
στο σώμα της φιασίδια

Για δες τη πως στολίζεται
για δες τη πως λυγιέται
Σα να σου μοιάζει μάτια μου
στον καθρέφτη όταν κοιτιέται..




να συνοδεύει την Κατερίνα και την Κωνσταντίνα
του Γ2

Κυριακή 12 Απριλίου 2009

πράξη απελπισίας και κατηγόριας .



06 . 





η κυρία, που γνωστή έμοιαζε απο φυσιογνωμία αλλά δεν μπόρεσα να προσδιορίσω το όνομά της, γέμιζε την οθόνη της τηλεόρασης, όχι μόνο με τα φουντωτά μαλλιά της αλλά και το μένος της να ακουστεί το έλλειμμα, κατά την σαφώς κατηγορητήρια γνώμη της, των καθηγητών

έλλειμμα που προσδιοριζόταν σαν ο φταίχτης για την κατάσταση που διαμορφώνεται και στην ελληνική κοινωνία όπως φάνηκε μετά το τελευταίο επισόδειο με τον αφγάσιο εν Ελλάδι μαθητή

η άλλη κυρία, επιστρατεύοντας σαν επιχείρημα την για χρόνια ιδιότητά της σαν εκπαιδευτικός αλλά και την τωρινή σαν ψυχολόγος, προσπάθησε να αποσιωπήσει το θέμα που έθιγε η πρώτη και να στρέψει τη γνώμη και τη συζήτηση σε άλλα κλιμάκια

με αυτό τον τρόπο, το αν και κατά πόσο οι καθηγητές ενδιαφέρονται, έχουν χρόνο, τον διαθέτουν ή όχι στη παιδαγωγική τους ιδιότητα εντός σχολείου ή κοιτούν το ρολόι για να τρέξουν στα ιδιαίτερά τους (δεν σκέφτηκε πως την ίδια ώρα με αυτούς, οι ιδιατερομαθείς μαθητές βρίσκονται στις αίθουσες κάποιου σχολείου;) ή αν εν τέλει το σύνολο των καθηγητών έχουν την κατάλληλη εκπαίδευση ώστε να μπορούν να ψυχολογούν και να νουθετούν(;;;) τους μαθητές τους στην κατεύθυνση (ποιά άραγε;) ένταξής τους στο κοινωνικό ιστό, ανάχθηκε στο πρόβλημα της ημέρας υπερσκελίζοντας το τραγικό στο σύνολο του συμβάν

ο νέος απογοητευμένος απο τον παράδεισο που του έταξαν, τη διαπίστωση του κούφιου ενδιαφέροντος απο τον περίγυρο, τις απορρίψεις απο τις συναναστροφές του, τον ήσυχο εαυτό του, προβαίνει σε μια τέτοια πράξη για να εκτιμηθεί όπως ο ίδιος ανέφερε σε μια σειρά στο γράμμα που άφησε μα μη μπορώντας να αντέξει την ίδια του την πράξη που τον θέτει και εκτός του δικού του Νόμου, αυτοκτονεί....

κι εμείς;
με γενικότητες κι αοριστολογίες, αλληλοεπικρίσεις κι έλλειψη κρίσης, θα τον "σκοτώνουμε" κατ' επανάληψη για να δικαιολογούμε την ανεπάρκειά μας...


Πέμπτη 2 Απριλίου 2009

Ανοιχτό κάλεσμα ωρομίσθιων εκπαιδευτικών



05 .
***

ΑΝΟΙΧΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΩΡΟΜΙΣΘΙΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

Συνάδελφοι,
τα τελευταία χρόνια ο θεσμός της ωρομισθίας αποτελεί μείζον ζήτημα στη δημόσια εκπαίδευση. Γνωρίζουμε όλοι μας τι σημαίνει αυτό, τις συνθήκες εργασίας και τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής:

υποαπασχόληση - λίγες ώρες εργασίας - ελαστικές συμβάσεις εργασίας - διασκορπισμός των ωρών σε πολλά σχολεία - εξευτελιστικά χαμηλές αμοιβές - πληρωμές με καθυστέρηση από 2 μήνες ως και πλέον από 2 χρόνια - μη πληρωμή οδοιπορικών, μη πληρωμή σε αργίες κ.τ.λ. - μη αξιοκρατικά κριτήρια πρόσληψης σε όλες τις δομές της εκπαίδευσης - ελλιπής ιατροφαρμακευτική κάλυψη, μη παροχή γονικών αδειών και υποβαθμισμένα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα


Όλα αυτά συνεπάγονται επισφαλείς συνθήκες, ένα συνεχή αγώνα για την επιβίωση! Αυτό είναι το καθεστώς ομηρίας με αντίβαρο το θέλγητρο – φόβητρο ενός αβέβαιου διορισμού..
Είμαστε εργαζόμενοι δεύτερης κατηγορίας, γεμάτοι άγχος και ανασφάλεια. Με τελικό αποτέλεσμα την υποβάθμιση του περιεχομένου της παιδείας μας

Φτάνοντας λοιπόν στα όρια της αξιοπρέπειας μας, ζητώντας τα αυτονόητα καλέστηκε και πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 22 Μάρτη 2009, ως πρώτο βήμα, συζήτηση για τη συγκρότηση πρωτοβουλίας ανοιχτής συνέλευσης ωρομισθίων εκπαιδευτικών. Στη συνάντηση παραβρέθηκαν ωρομίσθιοι όλων των ειδικοτήτων α/βάθμιας και β/θμιας εκπαίδευσης.


Ως κατάληξη της συζήτησης προτείνουμε να δραστηριοποιηθούμε για:
σημαντική αύξηση στην ωριαία αποζημίωση – καταβολή των δεδουλευμένων κάθε μήνα – αξιοπρεπείς συλλογικές συμβάσεις με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα

.. και ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ του θεσμού της ΩΡΟΜΙΣΘΙΑΣ
Η κίνησή μας δεν είναι η μοναδική, αλλά ήδη στην Αθήνα έγινε το πρώτο βήμα, όπου ύστερα από κάλεσμα συλλόγων πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης πραγματοποιήθηκε μια πρώτη συνάντηση και έχει δρομολογηθεί Ανοιχτή Συνέλευση ωρομισθίων εκπαιδευτικών για την Κυριακή 29 Μάρτη 5 το απόγευμα στα γραφεία της ΔΟΕ

Συνάδελφοι κανείς δεν πρόκειται να λύσει τα προβλήματά μας.
ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ ΜΕ ΤΗ ΔΡΑΣΗ ΜΑΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΠΕΤΥΧΟΥΜΕ. Ας συνειδητοποιήσουμε ότι η απουσία μας παρατείνει την απαράδεχτη κατάσταση που βιώνουμε. Στο χέρι μας είναι να οργανωθούμε και να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας.

για το λόγο αυτό σας καλούμε όλους
σε ανοιχτή συνέλευση την Κυριακή 5 Απρίλη 6 μ.μ. στο EKΘ (εργατικό κέντρο Θεσσαλονίκης),
Αριστοτέλους 32 (επί της φιλίππου) Θεσσαλονίκη

Να συνδιαμορφώσουμε απόψεις και να συναποφασίσουμε την περαιτέρω δράση μας.


για την Πρωτοβουλία για Ανοιχτή Συνέλευση Ωρομισθίων,

Εφέογλου Έλενα, εικαστικός, elenaefeoglou@yahoo.com
Καλκοπούλου Ελένη, πληροφορικός, ekalkopo@gmail.com
Καριπίδης Αλέξανδρος, πληροφορικός, 6974595897 asimos_alex@yahoo.gr
Μπουκόνη Χαρά, εικαστικός, hara.pg@hotmail.com
Παπαϊωάννου Αθανάσιος, πληροφορικός, apapaion@gmail.com
Παπαχρυσάνθου Μικαέλλα, μουσικός, mika_papach@hotmail.com
Σκόρδου Κωνσταντίνα, γερμανικών, 6946032513 konstantinaskordou@mail.gr
Σπάθας Γρηγόρης, πληροφορικός, grspatha@yahoo.com
Τζώτζιου Δήμητρα, εικαστικός, 6977040779 mimikart@hotmail.com



περισσότερες πληροφορίες:

http://www.facebook.com/group.php?gid=71634619208

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2009

μάνα μου είναι...



04 . Γεννήθηκα στην Αθήνα. Μεγάλωσα σε ένα από τα καλά προάστια της κι ακόμη εκεί μένω δηλαδή. Όπως όλα, έτσι κι αυτό χωριζόταν στους πάνω και τους κάτω κι ακόμη το ίδιο συμβαίνει. Μας χωρίζει η λεωφόρος Μεσογείων αυτή που συνδέει το κέντρο της Αθήνας με τα μεσόγεια του νομού.
Οι από πάνω είχαν δέντρα, πλατείες, δάσος, όμορφους δρόμους, όμορφα σπίτια. Έμεναν καλλιτέχνες, πολιτικοί, ηθοποιοί κι άλλοι, αλλά πάντως εύποροι.
Εμείς οι κάτω, είχαμε δρόμους χωμάτινους, σπίτια μικρά, κήπους επίσης μικρούς που φυτεύαμε λουλούδια μόνοι μας. Νερό δεν είχαμε. Μας το έφερνε ο νερουλάς με άμαξα που την έσερνε άλογο. Ένα ρέμα με βατράχια και βραχάκια. Βγαίναμε και παίζαμε περνώντας ώρες στους δρόμους και το ρέμα. Στρατιωτάκια αμίλητα ακούνητα αγέλαστα, ένα λεπτό κρεμμύδι, κουτσό, κρυφτό, τα βαρελάκια, τα σκατουλάκια κι άμα παίζαμε σχοινάκι, βγαίνανε κι οι μεγαλύτερες κι από τον πέρα δρόμο. Μια φορά το ρέμα είχε πλημμυρίσει και μπήκε νερό στα διπλανά σπίτια. Ένας οικοδόμος τότε, είχε μπει κολυμπώντας να σώσει μια γιαγιά και τις εγγόνες της.
Στη γειτονιά έμενε κι ένα ζευγάρι με μεγάλο διώροφο σπίτι και επίσης μεγάλο κήπο. Γιατρός ο άντρας, νοσηλεύτρια η γυναίκα. Είχαν κι ένα κοριτσάκι. Την Γ. Την έστελναν στο κολλέγιο της περιοχής και δεν την άφηναν σχεδόν ποτέ να βγαίνει και να παίζει μαζί μας. Εμείς όλοι νομίζαμε πως το έκαναν επειδή ήταν πλούσιοι κι εμείς όχι.
Πέρασαν τα χρόνια, είχαμε σταματήσει πια τα πολλά παιχνίδια, το ρέμα φτιάχτηκε μεγάλος δρόμος διπλής κατεύθυνσης με σήραγγες λένε από κάτω για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ.
Κάποτε, ήρθε στη γειτονιά μια γυναίκα που ζήταγε να μάθει που μένει το ζευγάρι με το κοριτσάκι. Πριν δείξουνε το σπίτι, ρωτήσαμε τον λόγο. Είμαι η μάνα του, είπε. Ήρθα να το δω. Μείναμε ξεροί. Οι μεγάλοι δηλαδή γιατί εμείς δεν είχαμε δώσει σημασία στη γυναίκα. Μετά βέβαια, εγώ τουλάχιστον έμαθα την ιστορία από τη δική μου μάνα. Έμαθε τα καθέκαστα κι η κυρία Λούλα η κουτσομπόλα κοντά στο ρέμα, ήρθε να κάνει τη γνωριμία, αλλά η γυναίκα είχε ήδη φύγει.
Πέρασε ο καιρός. Οι άνθρωποι είχαν αρχίσει να πεθαίνουν στη γειτονιά όπως συμβαίνει όταν κανείς μεγαλώσει. Πρώτος από κείνη την οικογένεια, πέθανε ο πατέρας ο θετός. Αργότερα αρκετά, η μητέρα. Στη κηδεία της κυρίας Τ. μαζεύτηκε αρκετός κόσμος κι ανάμεσα τους, είπαν, η πραγματική μητέρα του κοριτσιού, της Γ.Μετά την τελετή, η κυρία Λούλα η κουτσομπόλα, πλησίασε την Γ. που είναι η μάνα σου; ρώτησε. Εδώ! της απάντησε η Γ. δείχνοντας τον τάφο…. Κι ήθελε να πει χωρίς λόγια πως μάνα της ήταν αυτή που την προστάτευσε, την μεγάλωσε, την έστερξε.
Ο Φάνης είχε πιάσει τον Χρήστο από τον λαιμό κι αυτός ανταπέδιδε, όταν μπήκα στην αίθουσα. Ο Γιώργος που όποτε κι ότι κι αν πει, χαμογελάει, στεκόταν ανάμεσα τους ανήσυχος κι αγέλαστος προσπαθώντας να τους χωρίσει. Το χρώμα στο πρόσωπο του Φάνη έδειχνε ότι ήταν ο ..δράστης και ταυτόχρονα ο αμυνόμενος για κάτι που δεν υπήρχε περίπτωση άμεση να μάθω.
Με τις φωνές των παιδιών και τις δικές μου, τα δυο αγόρια χωρίστηκαν. Έβρισε τη μάνα μου κυρία. Είπε ότι πηδιέται. Έλα μου να βάλεις το αντριλίκι σε λογική κι ορθή αντίδραση! Και πως θα ήταν αντριλίκι αν αυτό μπορούσε να γίνει, να το βάλεις σε λογική και γιατί να το κάνεις αυτό; θέλω να πω, αξίζει, πρέπει να βγάλεις έξω απο τα συνήθη τους, απο αυτά που τα συγκροτούν, τα παιδιά; Έπιασα τα γενικόλογα περί σεβασμού των ευαίσθητων σημείων της ζωής ενός του άλλου, των προσώπων που αγαπάμε, το έλα στη δική του θέση κι ότι άλλο ερχόταν στο μυαλό και το στόμα μου εκείνη την ώρα. Αλλά τα κοκοράκια, κοκοράκια δεν θάταν αν ήταν αλλιώς.
Ο Κώστας, έριξε σε μια στιγμή το αστείο με το μάνα είναι μόνο μία. Η κουβέντα γύρισε. Πιάστηκα από την ευκαιρία, είπα την ιστορία που αληθινή είναι πέρα ως πέρα.
Κι άλλες φορές έχει συμβεί, η τάξη νάναι νεκρικά ήσυχη ακούγοντας θέμα που την ενδιαφέρει. Όχι όμως με αυτόν τον τρόπο. Όλοι, μα όλοι, είχαν ακουμπήσει το πρόσωπό τους στα σταυρωμένα πάνω στα θρανία χέρια τους και με στυλωμένα τα μάτια τους ευθεία στα δικά μου, άκουγαν με ανάσα που ακολουθούσε την αφήγηση, τα λόγια μου. Στο τέλος της, αντέδρασαν ο καθένας με τον χαρακτήρα του. Δεν μου άρεσε αυτή η ιστορία! Γιατί την είπατε κυρία; ο Γιώργος με την ιδιαίτερη ικανότητα της συναίσθησης. Ήταν λυπητερή! επικεντρώνοντας στα όντως λυπητερά στοιχεία της αφήγησης. Όχι, ωραία ήταν! Τρυφερή! Εμένα μου άρεσε, η Γιοβάννα, που παρά και πέρα από το ατίθασο του χαρακτήρα της επιδεικνύει ιδιαίτερη ευαισθησία σε ανθρώπινα προβλήματα και πόνο. Ο Χρήστος επέλεξε να πει την ιστορία όπου ως γνωστόν μόνο η μάνα γνωρίζει τον πατέρα…
Εγώ; Εγώ πήρα ένα μάθημα ακόμη.
Εσείς; Ας πάρει ο καθένας ότι νομίζει.