«τ᾿ ἄνθη ἀνοίγουν τὸ μοναδικὸ παράθυρο»*

I

«τ᾿ ἄνθη ἀνοίγουν τὸ μοναδικὸ παράθυρο»*

Ξεπάρθενη ποίηση, κύριε Νίκο

Δίχως φυλλώματα ρούχα και φτιασίδια

κλίνει το γόνυ ανηλεής στου ποιητή τη μοίρα

Δυο γωνιές κι άλλη μια

μέχρι τη Σανταρόζα

όπου γυμνοί εκάθησαν δυο κάλυκες πορτοκαλανθοί

στη τσιμεντέρημο δεξιά απ’ το σπουργίτι

Κάτοικε του ουρανού

απλώνει η φωνή σου σε κάθε όνειρο

Και το υπόλειμμα αυτής

σινδόνη των δέντρων στον σκουριασμένο βράχο

Θα σου βουτήξω την απελπισία να την ντυθώ φτερά

μια νύχτα του Νοέμβρη

που ψάχνοντας θα χάνομαι μέσ’ στα βαθειά

τα μάτια των κοράκων.

* στίχος από το: Γαλάζια σπλάχνα, του ποιητή Νίκου Καρούζου

Η τρίτη στροφή, συνομιλεί με τους στίχους:

Κάτοικε τοῦ ὀνείρου
μαζεύω τὴ φωνή μου ἀπὸ κάθε ἄκρη
καὶ τὸ ὑπόλειμμά της αὐτὸ στὴ σινδόνη τῶν δέντρων
κ᾿ ἐκεῖνο κεῖ ψηλὰ στὸ σκουριασμένο βράχο

του ίδιου ποιήματος

 ***


ένα από τα ποιήματα που έστειλα στο αφιέρωμα
που διοργάνωσαν οι συντελεστές της σελίδας:
enasynena, στη μνήμη του Νίκου Καρούζου

τα υπόλοιπα εν ευ θέτω χρόνω


© Assimina

άγιων των συνειρμών

 εμβόλιμο πρώτο

Ν’ ανεβαίνεις στην καρέκλα για να φτάνεις

την ωραία γειτόνισσα που ήτανε λέει: Ελεύθερη

και σε τυλιγόταν

και μόνο πια το θρο της οργαντίνας θρυλούσε

μια σθεναρή του στήθους πίεση

και η σκόνη της πεταλούδας στο μάγουλο

απ’ τα κουτιά με το ροζ βελούδο

και το αψύ της μασχάλης μοσχοσάπουνο

ρόδο ή λεβάντα (που τότε δεν ήξερα)

και το κραγιόν φλεγόμενο πάνω από το σαγόνι

Στο άλφα του πόθου και το ’νιωθα

πως ανεβαίνεις στα χείλη

όπως εκείνος στο τρένο, εν κινήσει,

σαν θα φτάσεις τέλος να εμβαθύνεις

στο απερίγραπτο φί των φιλιών

 από το: τα φιλιά του Βασίλη Λαλιώτη



μεγαλωμένη μέσα σε φόδρες κουμπιά υφάσματα κλωστές και τον ήχο της ραπτομηχανής που διέκοπτε, ή συνόδευε, το σιγανό τραγούδισμα της μητέρας, έχω λόγους αυτές τις ημέρες να "βρίσκομαι" σε αυτό το ποίημα στο: το θρο της οργαντίνας

μισό του ενός δικού μου αιώνα όπως τον ορίζω με τη γέννησή μου, συν δέκα έτη πλην δύο ημερών
όχι άσχημα, όμως, περίεργα.

© Assimina