Γιάννης Κυριαζής, Ωδή στον Θάνο Μικρούτσικο

Ωδή στον Θάνο Μικρούτσικο

Ναυάγιο ο κόσμος και γλιστρούν τα δάχτυλα στο πιάνο
του καρχαρία το φτερό την παρτιτούρα σκίζει
τα μάτια κλείνεις, χάνεσαι με το στερνό σου νάνο
λες κι ο αυλός του αληθινά, Θάνο, σε νανουρίζει.

Δε βλέπεις πουθενά στεριά και η ψυχή σου ιδρώνει
μιαν αυτοσχέδια έφτιαξαν οι νότες σου σχεδία
κι αν καθαρά τα χέρια σου, πάντα θα σε λερώνει
κατράμι ο μαύρος ναυτικός στίχος του Καββαδία.

Κι αν σφίγγει γύρω σου κλοιός το βλέμμα των αρχόντων,
εσύ κοιτάς τις απαλές γραμμές των οριζόντων.

Σ’ αυτό το θέατρο σκιών και μιας θαμπής οθόνης
δεν περιμένεις τίποτε, κι όμως όλα τα δίνεις.
Τις νύχτες που κυκλοφορείς, τα μάτια χαμηλώνεις
σαν τον Αρθούρο σκοτεινός, σαν Άμλετ της σελήνης.

Της Σαλονίκης κάποτε σε φέγγανε τα φώτα
κι ένα μαχαίρι ατσάλινο ακόμα σε σκαλίζει.
Τ’ ανεμολόγια αλλάξανε, μα εσύ στην ίδια ρότα·
όταν τελειώνει η μουσική, σαν δάκρυ ξαναρχίζει.

Κι αν φτάσει το ταξίδι σου μια μέρα στο χαμό του
θα ’χεις στο στήθος φυλαχτό ένα σταυρό, του Νότου.


από την συλλογή του: ΧΡΟΝΟΘΥΕΛΛΑ,
ιδιωτική έκδοση,
2012




[ μακάρι να του μοιάσουμε στο θάρρος, Γιάννη
κι ίσως αυτό, η αγάπη κι ο σεβασμός σε τέτοιους
όπως αυτόν, ήρωες, να μας βγάλει στον ίδιο δρόμο
επειδή, τέτοια είναι η ανάγκη μας κι αναζητούμε 
ήρωες στους καλλιτέχνες και λογοτέχνες, ανάμεσα: 
να βρίσκουμε τον λόγο να γυρίζουμε στις αξίες πίσω ]




© Assimina

Λουκάς Λιάκος, ΦΩΝΗ

τι είναι για σας το βιβλίο;

για την Ντίκινσον μοιάζει να είναι η φρεγάτα που μπορεί να ταξιδέψει κάποιον σε τόπους μακρινούς, δικαιολογώντας απόλυτα την από πολλούς ευχή σε νέες εκδόσεις: καλοτάξιδο, αλλά, και ισχυροποιώντας ομοίως την ευχή που δέχτηκε δική μου έκδοση από μια του φβ επαφών μου: ευλίμενο, με την έννοια να βρει καλά λιμάνια (νόες ανθρώπων ή και ψυχές) να επικοινωνήσει

Δεν υπάρχει φρεγάτα σαν το βιβλίο.
Να μας πηγαίνει σε τόπους μακρινούς.
| Emily Dickinson |    

αντέγραψα από την σελίδα στο φβ του βιβλιοπωλείου Μικρό Καράβι, Σπλάντζια, Χανιά

τι είναι για εμένα το βιβλίο;
ίσως το χέρι που ανοίγει μια κλεισμένη πόρτα να με οδηγήσει σε άλλους κόσμους (συνειδήσεις)
μπορεί κι ο άνεμος που μου μιλάει νέα από άλλους τόπους
ή το τρένο που με ταξίδευε με το λίκνισμα πάνω στις ράγες και τον συνωστισμό των βαγονιών
η συναναστροφή, όχι δίχως κόπο και κούραση επειδή είναι απόμακρη, η επικοινωνία
μια λίμνη που ενώνει δυο περιφέρειες τόπων, το βουνό που τις ορίζει
το σύνορο που πρέπει να περάσω για να με βρω και εκεί, στο αλλού, εμένα την ίδια
το παράθυρο στον κόσμο του άλλου, ένα άλλο από εμένα ή μέρος μου
ένας χώρος να ακουμπήσω την τρυφερότητά μου
ό,τι έχω κι εκείνο που μου λείπει
αγάπη
ένας έρωτας
γνώση
κι ίσως, πιο πολύ από όλα πια, ο τρόπος, το μέσον, να "διαβάσω" τον δημιουργό του

αύριο, Πέμπτη 12 Δεκέμβρη, ο καλός ποιητής Λουκάς Λιάκος παρουσιάζει την τρίτη του συλλογή ποιητικού λόγου: ΦΩΝΗ, εκδόσεις Bibliotheque, στις οχτώ το βράδυ στο ομώνυμο βιβλιοπωλείο των εκδόσεων, Θεμιστοκλέους 76, πλατεία Εξαρχείων. Τα σχέδια και η επιμέλεια της έκδοσης είναι της Στεφανίας Βλαστάρη.

ευχή μου να γίνει το βιβλίο του καλή πνευματική τροφή για όλους μας
κι ένα χαλί επικοινωνίας μαζί του και με το μέσα μας

στον ίδιο να φέρει χαρές

 Λουκά, ευλίμενο!

αποσπάσματα από το βιβλίο με τον τρόπο που διαβάστηκε από εμένα:


ό,τι κι αν έχεις κάνει

η μόνη φωνή που ακούς
είναι η φωνή που δεν αποκρίνεται

***

Να σε ακούσω 
με εκείνο το περιζήτητο της θλίψης
του να ζεις αλλού

***

Δεν ξέρουν τα κορίτσια
που τεντωμένα κάθονται σαν τίγρεις
πως είναι δόλωμα κι υποκατάστατο
πιθανοτήτων. Δεν ξέρουν πως κρέμονται
στο δρόμο από μια ρίζα διαφυγής.

***

Να βρω σε τούτη τη ζωή
Το μόνο πρόσωπο που κατανοείται χωρίς τη ζωή.

***
και το μοναδικό του:

Όπως σε αγαπώ μπορώ και χαρίζομαι

© Assimina