Γιάννης Κυριαζής, Ωδή στον Θάνο Μικρούτσικο

Ωδή στον Θάνο Μικρούτσικο

Ναυάγιο ο κόσμος και γλιστρούν τα δάχτυλα στο πιάνο
του καρχαρία το φτερό την παρτιτούρα σκίζει
τα μάτια κλείνεις, χάνεσαι με το στερνό σου νάνο
λες κι ο αυλός του αληθινά, Θάνο, σε νανουρίζει.

Δε βλέπεις πουθενά στεριά και η ψυχή σου ιδρώνει
μιαν αυτοσχέδια έφτιαξαν οι νότες σου σχεδία
κι αν καθαρά τα χέρια σου, πάντα θα σε λερώνει
κατράμι ο μαύρος ναυτικός στίχος του Καββαδία.

Κι αν σφίγγει γύρω σου κλοιός το βλέμμα των αρχόντων,
εσύ κοιτάς τις απαλές γραμμές των οριζόντων.

Σ’ αυτό το θέατρο σκιών και μιας θαμπής οθόνης
δεν περιμένεις τίποτε, κι όμως όλα τα δίνεις.
Τις νύχτες που κυκλοφορείς, τα μάτια χαμηλώνεις
σαν τον Αρθούρο σκοτεινός, σαν Άμλετ της σελήνης.

Της Σαλονίκης κάποτε σε φέγγανε τα φώτα
κι ένα μαχαίρι ατσάλινο ακόμα σε σκαλίζει.
Τ’ ανεμολόγια αλλάξανε, μα εσύ στην ίδια ρότα·
όταν τελειώνει η μουσική, σαν δάκρυ ξαναρχίζει.

Κι αν φτάσει το ταξίδι σου μια μέρα στο χαμό του
θα ’χεις στο στήθος φυλαχτό ένα σταυρό, του Νότου.


από την συλλογή του: ΧΡΟΝΟΘΥΕΛΛΑ,
ιδιωτική έκδοση,
2012




[ μακάρι να του μοιάσουμε στο θάρρος, Γιάννη
κι ίσως αυτό, η αγάπη κι ο σεβασμός σε τέτοιους
όπως αυτόν, ήρωες, να μας βγάλει στον ίδιο δρόμο
επειδή, τέτοια είναι η ανάγκη μας κι αναζητούμε 
ήρωες στους καλλιτέχνες και λογοτέχνες, ανάμεσα: 
να βρίσκουμε τον λόγο να γυρίζουμε στις αξίες πίσω ]




© Assimina