Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2022

όταν έψαχνα για τον αυτισμό και το φάσμα του


"Η έλλειψη φίλων, οδηγεί τον 12χρονο σε διάφορες πράξεις για να κερδίσει την προσοχή, σύμφωνα με τον κ. Μεσίγκα. «Πολλές φορές άλλοι μαθητές τού λένε να κάνει πράγματα, όπως να κοροϊδέψει καθηγητές ή να πετάξει χαρτάκια και ο ίδιος το κάνει για να γίνει αρεστός» σημειώνει ο καθηγητής, δίνοντας έμφαση στην ψυχολογία που μπορούν να έχουν τα παιδιά της Α’ Γυμνασίου. «Θέλει κατανόηση και χρόνο για να μπορέσει να ενταχθεί κανονικά σε ένα σύνολο. Το παιδί έχει βιώσει μεγάλη απόρριψη» δηλώνει ο κ. Μεσίγκας."

.
τη φωτογραφία την είχα κρατήσει από ανάρτηση φίλης μητέρας και το κείμενο από την εφημερίδα Μακεδονία
δεν μπορώ να γνωρίζω αν συνδέονται τα δύο αλλά αξίζει, νομίζω, να δώσουμε προσοχή διαβάζοντάς τα κι ύστερα, όταν έχουμε λίγο χρόνο, να φέρουμε στο νου μας περιπτώσεις ανθρώπων που δύσκολα μπορέσαμε να συνομιλήσουμε, συνεννοηθούμε, συνυπάρξουμε εν τέλει

*

   Ανάρτηση του σχετικά πρόσφατου παρελθόντος, τότε που είχα κάποιον ισχυρό και καλό λόγο να ψάχνω τα περί αυτισμού και το φάσμα του
φέτος, θα κάνω μια, ίσως επικίνδυνη, γενίκευση στο σημείο: «Πολλές φορές άλλοι μαθητές τού λένε να κάνει πράγματα, όπως να κοροϊδέψει καθηγητές ή να πετάξει χαρτάκια και ο ίδιος το κάνει για να γίνει αρεστός»
αν τροποποιήσουμε την φράση υπονοώντας στη θέση των λέξεων: "μαθητής", "καθηγητές", "χαρτάκια" άλλες που διευρύνουν το θέμα του Μέσιγκα, τότε, ίσως, φτιάξουμε την εικόνα χειραγωγίσιμων ατόμων, άτομα που ενδεχομένως το μόνο της ζωής τους αμάρτημα είναι/ήταν η επιδίωξη (ή μανία) αναγνωρισιμότητας μέσα σε συγκεκριμένο κύκλο άλλων ατόμων
[το -ίσως- ώς ενδεχόμενο κι όχι απαξίωση]

Οπότε, για εμένα αποκτά δυναμικό σημείο μια παρώθηση προς εκπαιδευτικούς: παράλληλα ή και πριν από ανάγνωση και γραφή, μάθετε τα παιδιά να α κ ο ύ ν ε (με κάθε σημασία της λέξης), αλλά και τον γενικότερο πληθυσμό: ας στεκόμαστε, ας ακούμε τη "φωνή" εκείνων που μας εκπλήττουν δυσάρεστα με πράξεις έξω από κοινή λογική και καθιερωμένη ηθική Μπορεί κάποιος να σωθεί [αν το θέλει, φυσικά]

Κι επειδή οι καιροί επικίνδυνοι παρεξηγήσεων, περιορίζω το πεδίο αναφοράς των παρατηρήσεων από τις οποίες ξεκίνησα τότε και τώρα την ανάρτηση, σε εμπειρίες στον χώρο της εκπαίδευσης και εκείνον των λογοτεχνών









[η ανάρτηση προοριζόταν για το φβ]



© Assimina

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2022

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΛΟΥΚΟΠΟΥΛΟΣ - Η ευγνωμοσύνη των κυττάρων


Όταν εγκατέλειψα τη γλώσσα,
σύρθηκαν τα βουνά από κάτω μου να με σηκώσουν,
εμένα που τι ήμουν,
ένα άδειο σπήλαιο,
χωρίς ποτάμια,
χωρίς χρόνους,
δαγκωμένο στη μιαν άκρη
από τον καημό της μικραγάπης.
 
Γύριζα και γύριζα στον αέρα της
και ήταν ο καιρός χλωμός,
άκυρος και νωθρός, σαν πεφταστέρι.
Κι όσα κόκαλα μάζευα από την ουρά του,
τα έκανα πιόμα,
να έχει ουσία το ραχάτι στη λιακάδα,
όταν έρθει.
Μα δεν ερχόταν.
 
Τα κορίτσια που φόρεσα πριν,
ήταν χελιδόνια.
Κι από τα ράμφη τους ακούγονταν βρισιές.
Χύμα, θολός κι ασυγκέντρωτος,
όμως δεν τους μαρτύρησα το είναι.
Κι όσα μου έστιξαν,
με βελόνες κι εκδορές,
τυμπάνισαν το δέρμα
ξερό και πράσινο,
υδαρές έμπυο,
κακοφορμίζον.
Διότι, δικό τους ρώτησαν να με έχουν,
το παιγνίδι τους,
που το βρήκαν ρημαγμένο σε ελεύθερα σχήματα,
λοιμώδη νερά και άσπρα χέρια.
 
Όμως δεν ήμουν κανενός:
 
Τα μάτια, που έριζαν,
ήταν του κόσμου.
Τα γλυκά καλοκαίρια
που ανέβαινε η αψιά μυρωδιά ως τη σκεπή,
ήταν και της μάνας μου.
Τα παιδιά μου και τα αποποιήματα,
οι ενδεχόμενοι σπόροι,
ήταν της ζωής που ενέπαιζε,
άνοιξη στην αρχή,
ερωτεύτηκε μετά
μια νύχτα αρχάγγελη.
 
Αλλά έτσι είναι κι ο θάνατος.
 
Ώσπου ήρθε
καθαυτή της,
χώρεσε πάνω μου δια δύο
το ροζ αηδόνι της
-έντιμο δοχείο η προσευχή-
διεστάλη υγρή
και με έσβησε.
Άλαλος έκτοτε
-με νεύματα-
καταπίνω το χρόνο της
μέχρι να σκάσω.
 
 
[KΛ - 2014 - Η ευγνωμοσύνη των κυττάρων - από την ανέκδοτη συλλογή «Ξηρασίες, η πρώτη μάχη»]


*

από τον χώρο του στο φβ, σήμερα


© Assimina