Εμείς· που το 2023 θα χωρούσαμε στο 60 plus των ετών μας, βαθειά καθισμένοι στις καρέκλες γραφείου καθηγητών φροντιστηρίου
σχολιάζαμε τις νέες εγγραφές γεννηθέντων την δεκαπενταετία της εφηβείας μας,
αρνήσεων και αναζητήσεων: γεννιόντουσαν παιδιά το ’71; Αργότερα, κάποιοι έκαναν
παιδιά, μέλη νέων στατιστικών, άλλοι είχαν, άλλοι όχι μα αντάλλασσαν στίχους
καθισμένοι με χαμηλωμένο φως δίπλα στο τζάκι
Αλέξανδρος Σάντο Τιχομίρ· τριακονταετής παρά ένα, «πατέρας» τεσσάρων
ποιητικών συλλογών, ήδη. [τι έκανε στη δική του εφηβεία, άραγε;]
Κρατώ εδώ και καιρό στα
χέρια μου την πρόσφατη συλλογή του: «το σημειωματάριο ενός μισθοφόρου» (εκδ.
Ρώμη). Ποιήματα αναπτυγμένα στις 130 σελίδες του βιβλίου, σε επτά διακριτά μα
συνδιαλεγόμενα μέρη, μιας καλαίσθητης άκρως έκδοσης, με πρόλογο κι επίμετρο του
ίδιου και με τέτοιο πνεύμα που με προκαλεί να ψάξω περισσότερα για τις γνώσεις
αλλά και το κοινωνικό «είναι» του, τάξη – θέση – απόψεις.
Η μελωδία που συνοδεύει τα
τραγούδια (αυτό τον χαρακτηρισμό αποδίδει ο δημιουργός στα ποιήματα), η μελωδία
λοιπόν, «πότε γραμμική, πότε μη γραμμική , επιχειρεί να ενσαρκώσει τον τρόπο
που φανερώνεται καθημερινά στα μάτια μας η Άβυσσος, το κοσμικό ψευδώνυμο του
Ανθρώπου.», όπως ο ίδιος ο Α. Σ. Τ. ενημερώνει στον πρόλογο της έκδοσης.
Από αυτά επιλέγω τέσσερα μικρής έκτασης κι έναν τίτλο
Έναν τίτλο που μόνος του θα κέρδιζε την περιέργειά μου ώστε να μελετήσω
τη γραφή του Αλέξανδρου: Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΠΕΡΠΑΤΑΕΙ ΒΡΑΔΥ ΣΤΗΝ ΠΑΤΗΣΙΩΝ (ποίημα
σελίδας 24) [όπως άλλωστε και ο επόμενος: ΕΠΟΧΗ ΜΟΥ, ΑΔΕΛΦΗ ΜΟΥ]
ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΟ ΔΕΡΑΣ
Το αλφάβητο έγδαρε το
ηλιοβασίλεμα
και τ’ άπλωσε σ’ ένα κλωνάρι της
ηλικίας μας
όπως αποθέτεις το αντίο σ’ ένα
στόμα.
ΕΦΗΒΕΙΑ
Κ’ οι μώλωπες στο δέρμα του
ορίζοντας
σαν κρατίδια της νιότης μας
που ιδρύσαμε
όταν το φιλί ήταν το αλφάβητό
μας.
Ο ΕΝΑΓΚΑΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΗΛΕΚΤΡΑΣ
Αγκαλιασμένη απ’ της Νύχτας το
κόκκινο στόμα
απόδιωχνες τα σκυλιά της λήθης
μακριά απ’ το σώμα του, που ήτανε
δοσμένο
στου θρήνου σου το εφηβικό
παραμύθι.
Τη γλώσσα σου έκανες στιλέτο
που μ’ απελπισία έμπηγες
κάθε στιγμή στου φόνου το κορμί
και στης ατιμίας τον λαιμό που
σκίαζε
των προγόνων τα ανθηρά λιβάδια.
Σαν έμβρυο κλειδωμένη μέσα
στην ντουλάπα της αντίστασης
έγδερνες ό,τι απέμενε
απ’ τη μητέρα σου ακέραιο:
το δέρμα σου, ηλέκτρα,
που κάποτε η μάνα σου χάιδευε
με χέρια που δε λέρωνε το
ηλιοβασίλεμα.
ΓΕΝΝΗΣΗ
Έχω καθίσει στα γόνατά μου τη
φωνή σου
λερωμένη με φως
κάτω απ’ τα πλατάνια.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΑΝΤΟ ΤΙΧΟΜΙΡ
συγχαρητήρια!
να διαβαστεί με έγνοια κι αγάπη
να δώσει νόημα στις αναζητήσεις πολλών
© Assimina
x