32.
τέλη Νοέμβρη, βρέθηκα να παρακολουθώ το εξ αποστάσεως μάθημα "Φτώχεια και Κοινωνικός Αποκλεισμός" στα πλαίσια της etwinning επιμόρφωσης και κατόπιν έγκρισης αίτησής μου.
το έτος 2010 είχε ορισθεί από την ΕΕ ως έτος ευαισθητοποίησης του ευρωπαίου πολίτη σε θέματα καταπολέμησης της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού.
η εισήγηση που έκανε ο επιμορφωτής μου κύριος Άγγελος Κωνσταντινίδης, εξαιρετική κατά την γνώμη μου, τόσο από την άποψη της πληρότητας και της κάλυψης του θέματος όσο και από τη πλευρά των συμπληρωματικών στοιχείων αλλά και της ανάδειξης των πρωτευόντων και δευτερευόντων στοιχείων του θέματος.
ένα θέμα δύσκολο σε πολύ δύσκολους καιρούς.
καιρούς που με έκαναν να "αναφωνήσω", τρόπος του λέγειν, πως εδώ έχω πρακτικά τον ορισμό της σχιζοφρένειας αλλά για λόγους ευνόητους, περιορίστηκα να χαρακτηρίσω το πεδίο ως σουρεαλιστικό κακέκτυπο μιας επικίνδυνης κατάστασης.
γιατί, πως αλλιώς θα μπορούσα να χαρακτηρίσω την συγκυρία όπου καλούμαι να ευαισθητοποιηθώ σαν πολίτης σε μια τέτοια μείζονα υπόθεση όταν, ταυτόχρονα, ο φορέας που με καλεί να πράξω έτσι, ο ίδιος προωθεί οικονομικά μέτρα που επιτείνουν το πρόβλημα;
ο εξαιρετικός και ευαίσθητος κύριος Ερμής Κασάπης δε, με τοποθέτηση - ερώτημά του στο facebook όπου έβαλα προς συζήτηση αποσπάσματα της εισήγησης του μαθήματος, με προβλημάτισε εντόνως: μήπως τελικά είμαστε φτωχοί γιατί μας επέβαλαν να ζούμε με το συγκεκριμένο μοντέλο; (ελπίζοντας φυσικά μετά τόσο καιρό να παραθέτω την ουσία του ερωτήματος του Ερμή).
η σκέψη μου κι απάντηση σε αυτόν όπως και τον επιμορφωτή σε κάποιο ανάλογο ερώτημα στις συζητήσεις που αναπτύχθηκαν κατά τη διάρκεια του μαθήματος, ήταν πως υπάρχει απόλυτη και σχετική φτώχεια και εφόσον ζούμε μέσα στις συγκεκριμένες συνθήκες είμαστε υποχρεωμένοι να ξεχωρίζουμε τα πράγματα και να διεκδικούμε ή πράττουμε προς την λύση τους είτε με κοντοπρόθεσμα είτε με μακροπρόθεσμα έργα και πρακτικές.
υπονοούσα φυσικά την κεντρική πολιτική βούληση εκ μέρους των κρατών και των φορέων τους.
η συμμετοχή μου σε αυτό το εξ αποστάσεως μάθημα, μου επέτρεψε σε κάποια φάση, να δηλώσω τη συμμετοχή μαθητών μου, ατομικά ή και συλλογικά -ομάδες-, σε έναν πανελλήνιο μαθητικό διαγωνισμό αφίσας και φωτογραφίας στο ίδιο θέμα, πράγμα που έκανα με τη σύμφωνη γνώμη τους.
σκέφτηκα πως ήταν μια ευκαιρία για εμάς να ανοίξουμε τις πόρτες του σχολείου και να βγούμε στη γειτονιά αφουγκραζόμενοι τις "ανάσες" της.
η εμπειρία ήταν πολύ καλή όπως και τα ίδια τα παιδιά δήλωσαν.
η δε ενέργειά μας επισφραγίστηκε με το πανελλήνιο βραβείο, πράγμα που μας ενθουσίασε και μας έβγαλε για μια ακόμη φορά έξω από το σχολείο, στους διαδρόμους και την αίθουσα βράβευσης στο ΥΠΕΠΘδΒΜ.
η προσωπική μου αμηχανία κι εκτίμηση για το σουρεαλιστικό του πράγματος, συνεχίστηκε.
ωστόσο, κι επειδή από κάθε δραστηριότητα οφείλουμε να αντλούμε... αποφάσισα και οι μαθητές συμφώνησαν να συνεχίσουμε τη δράση μας.
στόχος;
- το περαιτέρω άνοιγμα στην τοπική κοινωνία
- η εμβάθυνση στις έννοιες φτώχεια και κοινωνικός αποκλεισμός
- η ενεργοποίηση μας σε ορισμένες κατευθύνσεις σε σχέση με το θέμα
- και τέλος, η επικοινωνία και συζήτηση με σχολεία άλλα εκτός Ελλάδας
ίδωμεν!!!...
εδώ η εργασία που κατέθεσα στο τέλος του μαθήματος.
επιμένω να εύχομαι στην αποτελεσματικότητα της δράσης των Κοινωνικών Υπηρεσιών της ΕΕ.