Τα δώρα μου δόθηκαν νωρίς
Τρία
Από αρσενικά όλα
Το χαμογελαστό ευχαριστώ του Σπύρου για τον βαθμό του στο Α τρίμηνο… το παιδί έχει επίγνωση κι η αναγνώριση που εκδηλώθηκε με ευγνωμοσύνη, δηλοί σημάδι χαρακτήρα ωραίου και τη σιγουριά πως η σπορά θα φέρει καρπό
Τα λόγια του πατέρα που είδα μια μόνη φορά, στη κόρη του: αυτή είναι ψυχή μεγάλη… μου αρέσει να μου αποδίδουν αυτό τον χαρακτηρισμό.. αποδίδοντας μου την ευθύνη, με αποτρέπει από την μικρότητα
Ο άντρας που με συνέκρινε με άλλη γυναίκα, ιδιαιτέρως έξυπνη κατά τη γνώμη μου, είναι άνθρωπος αυστηρός και άτεγκτος σε κρίση και χαρακτηρισμούς… βγήκα καλύτερη για κάποιους λόγους… δεν πιστεύω στις συγκρίσεις σαν μέτρο αξιολόγησης… ωστόσο, η ικανοποίηση της αναγνώρισης των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών μου με χαροποιεί πολύ και προσθέτει στην αυτοεκτίμησή μου
Επι-κοινωνία
Μπαίνω στο facebook
Η έξαψη της πρώτης επαφής με το μέσο, δίνει σύντομα τη θέση της στο συναίσθημα που με κυριαρχούσε όταν με την μάνα μου πηγαίναμε τα Σάββατα στη κεντρική αγορά των Αθηνών σαν ήμουν παιδί και τους πέριξ δρόμους… χάνω σημαντικό μέρος των ιδιοτήτων μου.. παραχωρώ την υπομονή και τη συγκέντρωσή μου σε μικρού μήκους κείμενα, πρόχειρες καταγραφές, σύντομες εκφράσεις ευαρέσκειας ή δυσαρέσκειας, αδιαφορίας… ένα κλικ αρκεί κι η απουσία του ισοδύναμα… χάος… προσπαθώ να βρω, βρίσκω τρόπους να μετατρέψω το χαώδες τής εκεί επικοινωνίας σε πιο ανθρώπινο… το χάνω με τις νέες ρυθμίσεις… παραμένω διεκδικώντας πίσω τις βασικές μου αρετές… προσπαθώ να αμείψω ανθρώπους που κάνουν το ίδιο με την αναγνώριση του γεγονότος… εξακολουθώ να μη «φωνάζω»
Κλείνω σχέσεις
Ο καρτερικός και ανεκτικός άνθρωπος μεταμορφώνεται σε αυστηρό κριτή και ζητά εκείνα που δεν διεκδίκησε με βραβείο τη μοναξιά του αρκετές φορές
Το πιο ισχυρό συναίσθημα: θυμός… μεγάλος θυμός
Γαλήνη καμιά
Σχεδόν
Το αίσθημα που με συγκλονίζει: συνευθύνη
Βρίσκομαι και πάλι μετά από χρόνια σε διαδηλώσεις με αιτήματα πολιτικά, οικονομικά… το συναίσθημα της συνευθύνης μέσα στην ομάδα με γεμίζει…
Μια δυνατή στιγμή: εκείνη που ο συνάδελφος μου χτυπώντας με στη πλάτη, δήλωνε και τη δική του συμμετοχή στη πορεία
Απόγνωση
Η στιγμή που βρίσκομαι ανάμεσα σε διαδηλωτές με μολότωφ και αστυνομικές δυνάμεις έτοιμες από νωρίς… φοβάμαι… δεν μπορώ να κάνω πολλά… προχωρώ ανάμεσά τους σχεδόν αμέριμνη.. γλυτώνω.. άλλοι όχι
Η πιο ανεύθυνη στάση: αφαιρούμαι κοιτάζοντας έναν διαδηλωτή.. έχει καλύψει πρόσωπο και λαιμό με μαλόξ… Χαυτεία.. αριστερά μου, από Ομόνοια, ακούγονται τζάμια που σπάνε… διαδηλωτές προπηλακίζουν τους δράστες.. εκείνοι με τη σειρά τους απειλούν με τη δύναμη των καδρονιών που κραδαίνουν.. ζήτημα ώρας να φτάσουν τα ματ.. ξύπνα
Απόγνωση
Πόσες δικαιολογίες για να μην πεις πως φοβάσαι; Πόσες δικαιολογίες για τη στιγμή που θα κοιταχτείς στον καθρέφτη; Κοιτάζεσαι; Κι όμως! Είχες θυμώσει αρχικά με τις αποφάσεις που σε μετρίαζαν
Ανατροπές κι υπερβάσεις
Αποφασίζω να δώσω βαρύτητα σε άλλες παραμέτρους εντός μαθήματος.. φαίνεται να κερδίζουμε… όχι πάντως σε ησυχία… σε δέσιμο, αυτοεκτίμηση, αυτοπεποίθηση.. όχι όλοι.. υπάρχουν ακόμη κεφάλια σκυμμένα.. πρόσωπα σκυθρωπά… μαθητές που διατηρούν τη θέση που τους έδωσε το σύστημα έξω από τον κύκλο.. έχουμε δρόμο
Ο διαγωνισμός ήταν η πρόφαση για να μας βγάλω εκτός «συνόρων»… ανοίξαμε την πόρτα του σχολείου και βγήκαμε στη γειτονιά με επιτυχία που δεν μετρήθηκε από το βραβείο…
Το βραβείο
Δεν είχα στο μυαλό μου τη νίκη.. με «βρήκε» μέσα στην πορεία της 15ης Δεκέμβρη.. μια μέρα εξαιρετικά δύσκολη από πολλές πλευρές… δήλωσα τη χαρά μου κοινοποιώντας συγχρόνως και τον χώρο όπου κινιόμουν… χιλιάδες απεργοί είπα… εκ των υστέρων, η αμηχανία μου να παραβρεθώ και να πάρω το βραβείο από την ηγεσία του υπουργείου, μού δημιούργησε υπερένταση… τα παιδιά βοήθησαν… ήταν δική τους η χαρά
Γράφω
Γράφω σα να φεύγω
Φεύγω
(γράφτηκε και δημοσιεύτηκε στις 10*1*2011)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου