πάνω από τα κτήρια του Αυγούστου, ένας δάνειος στίχος

 οι άνθρωποι παίρνουν τις αρχικές τους θέσεις στη σκηνή
συντονίζονται στον ήχο που κάνει το βελονάκι προχωρώντας πάνω στο πλεκτό, 
περιμένουν...

πάνω από τα κτήρια του Αυγούστου, ένας δάνειος στίχος

© Assimina

σχόλια

αφέντες κι αφεντευόμενοι
όλοι μαζί καθήσανε
στην ίδια θέση ...εκκλησίας
μπερδεύτηκαν πάει να πει
στους τόνους εξουσίας...

***

σύντροφοι όλοι γινήκαμε
στα χρόνια της χολέρας
άνοιξε ένα  παράθυρο
να μπει λίγος αέρας



© Assimina

δευτεροπρόσωπη γλώσσα συνθημάτων

   Ο τρόπος που μιλάμε, επικαλούμαστε και καλούμε, ακολουθεί, φαίνεται, την εποχή που φτιάχνουμε, (όχι απαραίτητα εκείνοι που καλούμε.) Αυτό μοιάζει να με απασχολεί από το 2010, χρονολογία στην οποία άρχισαν να επιβάλλονται πια οι πρώτες τάσεις υιοθέτησης από πολλούς της δευτεροπρόσωπης γλώσσας συνθημάτων κι επειδή ένοιωθα να υποτιμά τον άνθρωπο και την προηγούμενη δράση του. Το βίωνα ως αρνητικό και "κλώτσαγα" σε κάθε τέτοιο τύπο  καλέσματος για αγώνα. 

   Το εγωκεντρικό, ωστόσο, ναρκισσιστικό πρότυπο ανθρώπου, είχε ήδη προβληθεί και βγάλει ρίζες. Απλωνόταν. Γιγαντώθηκε. 

  Έτσι, τα παλιά καλέσματα με περιεχόμενο και γλώσσα πρωτοπρόσωπη που υπέγραφε τον ανθρωπισμό και την έγνοια για το πανανθρώπινο, βγήκαν από τη μέση ( πήγα να γράψω: δώσανε τη θέση τους, αλλά με αυτό τον τρόπο θα μετέφερα το μήνυμα πως θέλησαν να τα διαδεχτούν, ενώ η προσωπική μου εκτίμηση είναι πως έγινε μελετημένα και σχεδιασμένα το όλο θέμα και οι τρόποι που αυτό εκφράζεται για χειραγώγηση διαθέσεων μέσω της υποτίμησης), και τη θέση τους πήραν συνθήματα-καλέσματα απαξιωτικά της εμπειρίας του άλλου, της διάθεσης, των γνώσεων, της ευφυίας του. Γλώσσα δευτεροπρόσωπη, επιτακτική, προστακτική. Γλώσσα που σε τοποθετεί απριόρι ως αμέτοχο, αναίσθητο, βολεμένο, ανύπαρκτο και που σε θυμώνει εκ των πραγμάτων αφού φαντάζει ψεύτικο να ζητείται από έναν με αυτά τα χαρακτηριστικά να αντιδράσει, αλλά και επειδή εκείνος που στο επισημαίνει και σε προσκαλεί σε "μάχη", μοιάζει να θεωρεί εαυτόν ως πρώτον και μοναδικό.

   Σχετικά πρόσφατα, και σε μια διάθεση εκτόνωσης όσων μου προκαλούν τέτοιου τύπου εκφράσεις, ονόμασα το φαινόμενο Σύνδρομο Ιωάννη του Βαπτιστή. ( Αντίδραση καταχωρημένη στο μπλογκ μου ως Orelia.) Σε κάποια κουβέντα, μού παρατήρησαν πως το δεύτερο πρόσωπο σε καλέσματα το χρησιμοποιούσε και ο Χριστός  και πώς είναι, δυνατόν να είναι, να ερμηνευθεί ως ευκτική. 

Και πάλι όμως... ε; :)

   ως εδώ 

χαιρετώ ._

"μετάφραση" συνθήματος (2010)

© Assimina