πράξη απελπισίας και κατηγόριας .

06 . 




η κυρία, που γνωστή έμοιαζε απο φυσιογνωμία αλλά δεν μπόρεσα να προσδιορίσω το όνομά της, γέμιζε την οθόνη της τηλεόρασης, όχι μόνο με τα φουντωτά μαλλιά της αλλά και το μένος της να ακουστεί το έλλειμμα, κατά την σαφώς κατηγορητήρια γνώμη της, των καθηγητών

έλλειμμα που προσδιοριζόταν σαν ο φταίχτης για την κατάσταση που διαμορφώνεται και στην ελληνική κοινωνία όπως φάνηκε μετά το τελευταίο επισόδειο με τον αφγάσιο εν Ελλάδι μαθητή

η άλλη κυρία, επιστρατεύοντας σαν επιχείρημα την για χρόνια ιδιότητά της σαν εκπαιδευτικός αλλά και την τωρινή σαν ψυχολόγος, προσπάθησε να αποσιωπήσει το θέμα που έθιγε η πρώτη και να στρέψει τη γνώμη και τη συζήτηση σε άλλα κλιμάκια

με αυτό τον τρόπο, το αν και κατά πόσο οι καθηγητές ενδιαφέρονται, έχουν χρόνο, τον διαθέτουν ή όχι στη παιδαγωγική τους ιδιότητα εντός σχολείου ή κοιτούν το ρολόι για να τρέξουν στα ιδιαίτερά τους (δεν σκέφτηκε πως την ίδια ώρα με αυτούς, οι ιδιατερομαθείς μαθητές βρίσκονται στις αίθουσες κάποιου σχολείου;) ή αν εν τέλει το σύνολο των καθηγητών έχουν την κατάλληλη εκπαίδευση ώστε να μπορούν να ψυχολογούν και να νουθετούν(;;;) τους μαθητές τους στην κατεύθυνση (ποιά άραγε;) ένταξής τους στο κοινωνικό ιστό, ανάχθηκε στο πρόβλημα της ημέρας υπερσκελίζοντας το τραγικό στο σύνολο του συμβάν

ο νέος απογοητευμένος απο τον παράδεισο που του έταξαν, τη διαπίστωση του κούφιου ενδιαφέροντος απο τον περίγυρο, τις απορρίψεις απο τις συναναστροφές του, τον ήσυχο εαυτό του, προβαίνει σε μια τέτοια πράξη για να εκτιμηθεί όπως ο ίδιος ανέφερε σε μια σειρά στο γράμμα που άφησε μα μη μπορώντας να αντέξει την ίδια του την πράξη που τον θέτει και εκτός του δικού του Νόμου, αυτοκτονεί....

κι εμείς;
με γενικότητες κι αοριστολογίες, αλληλοεπικρίσεις κι έλλειψη κρίσης, θα τον "σκοτώνουμε" κατ' επανάληψη για να δικαιολογούμε την ανεπάρκειά μας...