Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

στιγμές σχολείου και μια διάθεση που γεννιέται..



25 .

ή..

η πραγματικότητα καθιστά αδύναμες τις προθέσεις... τρύπα στο αναλυτικό πρόγραμμα...


Το αγόρι επικαλέστηκε το πρόσωπο ενός γνωστού πυγμάχου για να ορίσει το όνειρό του, την ίδια στιγμή που, η κοπέλα με ενημέρωνε για την επιλογή μιας άλλης καταδεικνύοντας εμφανώς την έκπληξή της που η ..άλλη είχε επιλεγεί ως νύφη ενός ψηλού, ξανθού, γαλανομάτικου αγοριού. Πίσω από την έκπληξη σα να έκανε την εμφάνισή της και μια μομφή; Έμεινα να προσπαθώ να προσδιορίσω τον παραλήπτη της απαξιωτικής έκφρασης, όταν μια παρέα παιδιών παρακάλεσε να ακούσουμε την ιστορία ενός δεύτερου αγοριού. Όραμα, είπε, κι όχι όνειρο. Τα αγόρια άκουγαν με στόμα ανοικτό και σαφή πίστη τη διήγηση του νεαρού για την γιαγιά, μητέρα του πατέρα που κι ο ίδιος δεν είχε γνωρίσει. Ο δε νεαρός αφού τελείωσε με έμφαση και κατακόκκινο πρόσωπο τη διήγηση, άφησε τις ανασηκωμένες τρίχες του μπράτσου του, να πιστοποιήσουν την αλήθεια της διήγησής του και τη συγκίνησή του.
Μια δυο κοπέλες από την αριστερή πτέρυγα, αναφέρθηκαν σε όνειρα ζωής τετριμμένα εκ πρώτης όψεως αν όμως θεωρούσες τον στόχο, ξέφευγαν. Σπουδές, υγεία, καλή οικογένεια που να συμπαραστέκεται, κάτοικοι Αμερικής…

Από τη διπλανή αίθουσα που τα παιδιά είχανε γυμναστική, ακουγόταν ο ήχος κάποιου έντονου τραγουδιού σε χιπ χοπ, όταν το τρίτο αγόρι, αποφάσισε να με μυήσει στα μυστικά περάσματα της νύχτας στη συνοικία τους. Ο φόβος ανάμικτος με την αμφιβολία; δεν θα το έλεγα! ανάμικτος με την πεποίθηση της αλήθειας του, κι ο στόμφος περισσός αλλά αρμόζων σε μια διήγηση που περιελάμβανε ακέφαλους νεκρούς που παίζουν ποδόσφαιρο μεσάνυχτα περασμένα κάτω από τη γέφυρα της Αττικής οδού που αναλογεί στη συνοικία. Μάταια η προσπάθεια να τον πείσουμε για οτιδήποτε άλλο. Μια κάποια πρόθεση εκφοβισμού μεγαλύτερών του για να αποτρέψουν στο απώτερο μέλλον τις απόπειρες του νεαρού βλαστού για έξοδο από το σπίτι και νυχτερινές βόλτες… η εικασία ανθρώπων που επηρεάζονται από δοξασίες και τις μεταφέρουν από γενιά σε γενιά… όλα έπεσαν στο κενό που είχε ήδη δημιουργήσει η διδαχή εκ μέρους οικείων προς το παιδί ενηλίκων ή όχι; Την ώρα δε που η ερώτηση έπεφτε σαν εκβιασμός ή εκφοβισμός ή και επιβεβαίωση των λόγων του, στο αφτί μου: έχετε δει άσπρο σύννεφο σε μαύρο ουρανό;… το κουδούνι έδωσε τέλος στην επαφή…
Από τη διπλανή αίθουσα, η μουσική ακουγόταν εκκωφαντική πλέον χωρίς το εμπόδιο της κλειστής πόρτας. Τα αγόρια έφιαχναν μοντέλα γκραφίτι για το μάθημα των Καλλιτεχνικών, με τη συνοδεία της αγαπημένης τους μουσικής.

Λίγες ώρες αργότερα, έβλεπα μικρά βιντεάκια, από εκείνα που αρέσκονται να τραβάνε τα παιδιά τους εαυτούς τους, στις σελίδες των μαθητών μου. Χορός στο μάθημα των … . Ο τάδε να κυνηγάει και να καταβρέχει τον δείνα κι ο καθηγητής που φωνάζει. Φωτογραφίες σε διάφορες στάσεις σαν αποδείξεις ωραιότητας, φιλίας και πλακίτσας. Ή ενός τεράστιου κενού; Εκείνου της ανθρώπινης ουσιαστικής επαφής;

Δεν ψάχνω να βρω τις αιτίες.

Νομίζω άλλωστε πως δεν προλαβαίνω.

Αναλογίζομαι μονάχα … ποια «μηχανή» πρέπει να χρησιμοποιήσω για να καλλιεργήσω αυτά τα μυαλά; Πως;


Δεν υπάρχουν σχόλια: