ΔΗΜΗΤΡΗΣ Γ. ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ, ΟΛΑ ΣΤΟ ΜΑΥΡΟ

{  δημοσιεύτηκε στο e-περιοδικό staxtes2003.com, εκ των υστέρων, εδώ  }

~~***~~

– μια ακτινογραφία –

 

 

Σαν το γιασεμί και συ

τις νύχτες τραγουδάς τις ευωδιές σου,

λουλούδι μου,

τσουρέκι μου,

αμυγδαλάκι μου καραμελωμένο.

 

Τους στίχους αυτούς θα έβαζα σε όποια ανάρτηση έκανα την ημέρα της γυναίκας αν δεν έτεινα, όλο και πιο πολύ, να ενστερνιστώ την άποψη ότι να κόβεις αποσπάσματα από ένα σύνολο έργο είναι ακρωτηριασμός ιδεών, μηνυμάτων, κόπου.

Η συλλογή «ΟΛΑ ΣΤΟ ΜΑΥΡΟ» του Δημήτρη Γ. Παπαστεργίου αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, ένα ολοκληρωμένο εκδοτικό αριστούργημα, από κάθε άποψη.

        Υφή, χρώμα, επιλογή πίνακα, στήσιμο εξωφύλλου. Υφή, χρώμα, στήσιμο του σώματος της συλλογής (μία μόνη μικρή ένσταση για τη σελίδα 61, όπου θα πρότεινα να υπάρχει ένα τουλάχιστον κενό από το πάνω περιθώριο και, ίσως, τίτλος-θέμα). Σχήμα, μέγεθος βιβλίου, που αφήνουν τα ποιήματα, σε όποια μορφή αποφασίσει ο δημιουργός τους να δώσει, να αναπνεύσουν. Έξοχες επιλογές, ταιριαστές στο θέμα που αποπειράται, με επιτυχία, ισχυρίζομαι, να πραγματευτεί ο ποιητής.

Το θέμα της συλλογής: ένα τραγούδι· ένα τραγούδι στο οποίο, άλλοτε με χαμηλές, άλλοτε με βαριές, κάπου κουρασμένες κι αλλού πιο σύνθετες ή υψηλές οκτάβες, απεικονίζεται η διάθεση που προκαλεί ο ματαιωμένος έρωτας και που δεν είναι μόνον ο πόνος. «Όλα στο μαύρο», ένα τραγούδι σ’ έναν ματαιωμένο έρωτα ή έναν έρωτα που ποτέ δεν συστήθηκε. Δεύτερο στη σειρά ποιητικό δοκίμιο του Δημήτρη Γ. Παπαστεργίου, που αναφέρεται με τόλμη – όσον αφορά στην φανέρωση αιτιών, συναισθημάτων, διάθεσης και ευθυνών –, στον έρωτα. Το πρώτο, «Τα μεροκάματα ενός έρωτα», πραγματευόταν τον έρωτα σε εργασιακό χώρο και δη, προς ύπανδρη γυναίκα.

 Η συλλογή αναπτύσσεται σε τρεις ενότητες ποιημάτων, με δεκατρία ποιήματα η κάθε μία. Διατρέχοντας τη συλλογή, τέσσερις εν συνόλω φορές από τον Φεβρουάριο που την έχω στα χέρια μου έως τώρα που γράφω, επισημαίνω το γεγονός ότι ο ποιητής επιλέγει να «παίξει» με τα νούμερα τρία και δεκατρία σε διακριτά σημεία της: «Σε δεκατρία χρόνια», ποίημα της σελίδας 27, «Τρείς φορές το δεκατρία»: θέμα της δεύτερης ενότητας, «Τρείς φλέβες», ποίημα της σελίδας 43, « η ευωδιά σου τ’ άγγιγμα τριάντα εννιά αγγέλων», στίχος της σελίδας 53 (το τριάντα εννέα είναι τρεις φορές το δεκατρία, επισημαίνω), «…γνωρίζω την εξαφάνιση των τριών αγγέλων…», στίχος της σελίδας 50. Υπάρχει άραγε λόγος; Απαντιέται;^(*)

Οι τίτλοι γράφονται από τις πρώτες των στίχων λέξεις, με ιδιαίτερη φροντίδα επιλεγμένες ποιες, μοιάζει.

Σε αυτό το σημείο, χαρίζω στον εαυτό μου την άνεση που δίνει η μοναχικότητα της ανάγνωσης, και επιτρέπω στη φαντασία μου να ακολουθήσει τον δρόμο της, και· ισχυρίζομαι πώς οι  τίτλοι συνέχουν έναν θεατρικό διάλογο, ένα είδος ροής συνείδησης, όπου ξεκινάει σκεπτόμενος εκείνος κι ακολουθεί εκείνη· δοκιμάστε το!

Στην σελίδα 37 γίνεται αναφορά στο Νεκρονομικόν και στην 50 στο Ανακριτικόν. Εδώ, στην 50, γίνεται επίσης αναφορά στην, ή μάλλον, σε μια μπαλάντα της φυγής. Ποίημα κάποιου εκ των ποιητών που αναφέρει; Τραγούδι; Έψαξα την δεύτερη εκδοχή: τραγούδι σε ποίηση Δημήτρη Χριστοδούλου με μουσική του Νίκου Μαμαγκάκη για την ταινία «Εκδρομή» και η «Φυγή» των Χαΐνιδων.

Στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου, θέση έχουν οι σημειώσεις από τον ίδιο τον ποιητή, οι οποίες επεξηγώντας βοηθάνε και ωθούν στην αναγνώριση των σημείων και την ανάγνωση των στίχων με βαθύνοια.

        Ο ποιητής διαλέγει να διακοσμήσει ορισμένες από τις σελίδες, στην θέση ενός υποθετικού υποσέλιδου, με σύμβολα αλχημείας· ρούνους. Τα κολάζ είναι του ιδίου.  Αναρωτιέμαι, ναι!, πάλι, αν αυτές οι επιλογές στέλνουν σημάδια· ποια; αν συνομιλούν με τον αναγνώστη· πώς; Μα, κυρίως, γιατί ρούνοι; Μήπως επειδή ο ποιητής παρουσιάζει τον έρωτα, μαγεία; 

 

Έρωτας είναι μια αρχαία κάμαρη με δαίμονες.

 

Αν δεν καταφέρεις να τους γητέψεις,

Σε τρώνε ζωντανό.                                                        (*) (σελ. 12 του βιβλίου)

   

Ομοίως, επιλέγονται σπουδές, έργα και λεπτομέρειες εικαστικών. Αναφέρονται ποια και οι πηγές αυτών.

 

 

 

 

 

Ασημίνα Λαμπράκου

Κοντόπευκο, Αγίας Παρασκευής

Απρίλης του 2022

 

 

 

 

 

 

Δείγμα γραφής:

 

Σαν το γιασεμί και συ

 

Σαν το γιασεμί και συ

τις νύχτες τραγουδάς τις ευωδιές σου,

λουλούδι μου,

τσουρέκι μου,

αμυγδαλάκι μου καραμελωμένο.

 

Νησί της σωτηρίας ή

ψευδαισθήσεις και παραισθήσεις.

 

Ηττήθηκα απ’ το κρασί.

Σαν μυστικό αλώθηκα,

προδόθηκα σαν πατρίδα.                        σελ.: 17

 

 

 

 

Η μοναξιά μου είναι

 

Η μοναξιά μου είναι

ο απέναντι δρόμος,

θλιμμένος και ήσυχος

  στις τρεις την άγρια νύχτα·

γεννητικά όργανα στη φορμόλη·

το δαρμένο σκυλί έξω απ’ την ταβέρνα

με το κορμάκι του γεμάτο αρρώστιες·

ένας ρακοσυλλέκτης –

που όταν τους κάδους ψάχνει,

το χείλος της απόρριψης

τα γένια του σκουπίδουν.

 

Η μοναξιά μου είναι

ένα παιδάκι προς του σχολείου το κυλικείο.

Καθώς πλησιάζει,

η επιστάτισσα κλείνει.

Τη βλέπει κι ανοίγει το βήμα –

η πόρτα, τα παράθυρα, σφαλνούν,

πετά την τσάντα, τρέχει, φωνάζει,

λαχανιασμένο χτυπάει την πόρτα.

 

Τίποτα.

 

Νιώθει το αίμα του

κουνημένο αναψυκτικό.

 

Η απόγνωσή του

τενεκεδάκι στο άδειο προαύλιο.                              Σελ.: 21

 

 

 

Το νιώθεις το κακό

 

 

Το νιώθεις το κακό,

τις ώρες που σε κατακλύζει.

Προχθές

με μίσος σκότωσα στο δώμα μιαν αράχνη,

εχθές

έβρισα άσχημα έναν συνάδελφό μου

και λίγη ώρα πριν

απ’ την Εδέμ σε εξόρισα

 

διότι

ο Παράδεισος

που μέσα μου μεγάλωνες

 

άρχισε να με πνίγει.                                                 Σελ.: 32

 

 

 

 

Δεν είμαι πλέον για τίποτα

 

Δεν είμαι πλέον για τίποτα:

Κουράζομαι, βαριέμαι

και γκρινιάζω

ίδιος κακορίζικο παιδί.

Ήθελα μόνο, να σταθείς μπροστά μου

σαν από μηχανής θεός,

βούληση κάποιας Μοίρας που αποστάτησε,

 

Τα χέρια να σου απλώσω,

παιδί που θέλει να το πάρεις αγκαλιά

 

και να το μεγαλώσεις άλλη μια φορά.                    Σελ.: 55

 

 

 

 

 

© Assimina