ΚΑΡΥΟΘΡΑΥΣΤΙΣ τεύχος 6

η ανάρτηση γίνεται για να θυμάμαι και να ε υ χ α ρ ι σ τ ώ

[ στον Δ. Ε. που, πρώτος εκείνος, διάβασε κι ενθάρρυνε την, με αυτή την δομή και περιεχόμενα, έκδοση του Solidago ]

© Assimina

Δημήτρης Ελευθεράκης (1978 - 2020)

ποιος τους ποιητές μπορεί και αφαιρεί

από το μέλλον των παιδιών τους;

 

 αντίο Δημήτρη

© Assimina

Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου, ΤΑ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΑ ΕΝΟΣ ΕΡΩΤΑ

ένα θέμα ταμπού αναπτυγμένο με τόλμη και ιδιαίτερο ύφος γραφής

© Assimina

θα θεραπευτούμε(*)

Κάποτε, στα δύσκολα των άλλων, έλεγα: θα το αντιμετωπίσουμε

Το πρώτο πρόσωπο στον πληθυντικό, δημιουργούσε αυτόματα μια συντροφιά, μια παρέα, μια κοινότητα, η οποία, στην ακριβώς στιγμή του δύσκολου, δρούσε ως εφαλτήριο όχι απλώς ελπίδας αλλά σιγουριάς

Πάνε μήνες, χρόνια, που ψάχνω κάποιον να μου "δώσει" κάτι ανάλογο

Συνέβη τις προάλλες στο κείμενο με θέμα: "Εκύκλωσαν αι του βίου μου ζάλαι...", της κυρίας Πόλυ Χατζημανωλάκη, στο φ/β της: θα θεραπευτούμε, έγραφε σε ένα σημείο

Η φράση, έτσι γραμμένη και για τον λόγο που γράφτηκε αλλά και τα όσα αγκάλιαζε, με πήρε μέσα της

Γι' αυτό, την ευχαριστώ.

(*) η φράση ανήκει στην κυρία Πόλυ Χατζημανωλάκη

      από την ανάρτησή της στο φ/β, με ημερομηνία: 10/09/20

εδώ: "Εκύκλωσαν αι του βίου μου ζάλαι..." 

© Assimina

εικοσιπέντε Αυγούστου δύο χιλιάδες είκοσι

 ΜΑΣΚΕΣ

όπως έμαθαν να ζούνε αυτοί οι άνθρωποι, 

με τον ίδιο τρόπο θα μάθουμε κι εμείς, 

οι άλλοι, 

τώρα, 

χαμογελώντας στην ζωή

 

 αντιγράφω κι επικολλώ το κείμενο της Μαρίας Νούλια από το φβ της,

καθώς δεν είμαι σίγουρη αν είναι δυνατή η ανάγνωση σε μη χρήστες του φβ:

 

 

"Εχω κουραστεί να διαβάζω ολες αυτές τις "παραφιλολογιες" για τη ΜΗ χρήση μάσκας από τα παιδιά και νομίζω ήρθε η ώρα να τοποθετηθώ στο θέμα, μιας και το έχω ζήσει από πρώτο χέρι... Όταν ο γιος μου νοσούσε από λευχαιμία και καθ' ολη την προετοιμασία για την Μεταμόσχευση Μυελού των Οστών, ΟΥΤΕ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΑΣ η σκέψη της ΜΗ χρήσης μάσκας από τον ίδιο η από εμάς! Στην τρυφερή ηλικία των 4αρων ΕΠΡΕΠΕ να φοράει αυτό που κάποιοι αποκαλειτε "φιμωτρο", για ώρες!!! Ημέρες!!! Νύχτες!!! Μήνες!!! Χρόνια!!!! Χωρίς να παραπονεθεί, χωρίς να σκεφτεί καν αν τον ενοχλεί, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΘΕΙ! Και όταν έπρεπε να την βγάλει για να φάει η να κοιμηθεί, την μάσκα φορουσαμε όλοι εμείς!!!! Ακόμα και όταν κοιμόμασταν!!! Το να κρατήσουμε το παιδί μας προστατευμενο από παντός είδους μικρόβιο η ιό ΗΤΑΝ ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΑΣ!!! Ακόμα και τώρα που πέρασαν τα χρόνια και ο μικρός μας ήρωας και νικητής μεγάλωσε, όταν πηγαίνουμε για τις καθιερωμένες μας εξετάσεις, από σεβασμό και καθήκον να προστατευσουμε τα παιδιά που νοσούν τώρα, φοράμε μάσκα! Όλη η οικογένεια! Για όσες ώρες απαιτηθεί!
ΑΠΑΝΤΗΣΤΕ λίγο όλοι εσείς στον μικρο Λάμπρο και στον κάθε "Λαμπρο" που έδωσε η δίνει αγώνα ζωής, όταν ρωτάει: "Μαμά γτ όλοι τσακώνονται για τη μάσκα? Εμάς τα παιδιά που την φοράμε χρόνια, ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΧΕΙ "ΔΕΙ" ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΤΕ ΤΕΛΙΚΑ?"...😞"

 

πηγή: εδώ

 

 ένα επιχείρημα που δεν επιδέχεται άρνηση ή κριτική..., γνώμη μου

 

*******

 

 

 επιπλέον, σημειώνω: χαίρομαι που, επιτέλους, οι συνάδελφοί μου (μαχητές του φβ), επικεντρώνουν στον αριθμό μαθητών ανά τμήμα
το πραγματικό πρόβλημα σε περίπτωση που ανοίξουν τα σχολεία, κατά τη γνώμη μου

θεωρώ τουλάχιστον ανηθικότητα, το γεγονός πώς, εν μέσω υγειονομικής κρίσης, α υ τ ή ς της υγειονομικής κρίσης, επιχειρείται (ή επιχειρήθηκε) να εφαρμοστούν μέτρα που η εκπαιδευτική κοινότητα είχε απορρίψει με αιτία, από το 2011-2012

© Assimina

Sara Teasdale: The Garden - In The Garden

Sara Teasdale The Garden - In The Garden

απόδοση Ασημίνα Λαμπράκου

στο e-περιοδικό staxtes2003

πατώντας στην εικόνα

© Assimina

τόποι

Ενύπνια Ψιχίων  της Ιφιγένειας Σιαφάκα

Τέχνης Σύμπαν και Φιλολογία  του Κωνσταντίνου Βακουφτσή

Σημειώσεις Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του Κωνσταντίνου Μάντη

© Assimina

Ingrid Jonker - The child who was shot dead by soldiers in Nyanga

The child who was shot dead by soldiers in Nyanga, Ingrid Jonker

απόδοση: Ασημίνα Λαμπράκου, 2017

ΤΟ παιδί δεν είναι πεθαμένο
το παιδί σηκώνει τις γροθιές του ενάντια στη μητέρα του
όποιος φωνάζει Αφρική ξεφωνίζει τη μυρωδιά
από ελευθερία και φρύγανο
στους τόπους της καρδιάς υπό πολιορκία

ΤΟ παιδί σηκώνει τις χούφτες του ενάντια στον πατέρα του
στην πορεία των γενεών
όποιος φωνάζει Αφρική ουρλιάζει τη μυρωδιά
από δικαιοσύνη και αίμα
στους δρόμους της αρματωμένης περηφάνιας του

ΤΟ παιδί δεν είναι πεθαμένο
ούτε στη Λάνγκα ούτε στη Νιάγια
μήτε στο Ορλάντο μήτε στη Σέπερβιλ
ούτε και στο αστυνομικό τμήμα στη Φιλιπί
όπου βρίσκεται ξαπλωμένο με μια σφαίρα στο κεφάλι

ΤΟ παιδί είναι η σκιά των στρατιωτών
επιφυλακή με όπλα σάρακες και γκλομπ
το παιδί είναι παρόν σε όλες τις συναντήσεις και τις νομοθεσίες
το παιδί κρυφοκοιτάει ανάμεσα στα παράθυρα των σπιτιών και τις καρδιές των μητέρων
το παιδί που ήθελε μόνο να παίζει στον ήλιο στη Νιάγια είναι παντού
το παιδί που έγινε άντρας ταξιδεύει σε όλη την Αφρική
το παιδί που έγινε γίγαντας ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο

Χωρίς πάσο*.






το πρωτότυπο στα αγγλικά:


The child is not dead
the child raises his fists against his mother
who screams Africa screams the smell
of freedom and heather
in the locations of the heart under siege

The child raises his fists against his father
in the march of the generations
who scream Africa scream the smell
of justice and blood
in the streets of his armed pride

The child is not dead
neither at Langa nor at Nyanga
nor at Orlando nor at Sharpeville
nor at the police station in Philippi
where he lies with a bullet in his head

The child is the shadow of the soldiers
on guard with guns saracens and batons
the child is present at all meetings and legislations
the child peeps through the windows of houses and into the hearts of mothers
the child who just wanted to play in the sun at Nyanga is everywhere
the child who became a man treks through all of Africa
the child who became a giant travels through the whole world

Without a pass*

© Translation: 2007, Antjie Krog & André Brink


*Χωρίς πάσο: χωρίς πάσο ήταν αδύνατη η μετακίνηση. Σε σκότωναν επί τόπου.




Η Γιόνκερ, γεννημένη στη Ν Αφρική, έγραψε τα ποιήματά της στα Afrikaans. Γεννήθηκε κοντά στο ΚέιπΤάουν όπου και έζησε την περίοδο του Απαρτχάιντ. Το ποίημα της αυτό, αφορά στη δολοφονία από λευκούς στρατιώτες, ενός μαύρου μωρού στην αγκαλιά της μητέρας του στο Κέιπ Τάουν. Η Γιόνκερ ζήτησε και είδε το μωρό και κατόπιν έγραψε το παραπάνω ποίημα.
Αξίζει, θεωρώ, να σημειωθεί η διάσταση απόψεων της Γιόνκερ με τον πατέρα της σε θέματα δημοκρατίας και λογοκρισίας. Ο ίδιος είχε καταθέσει το 1963 στο Κοινοβούλιο σχέδιο νόμου για την επιβολή λογοκρισίας στα έργα του λόγου.
Το ποίημα της αυτό εκφωνήθηκε στον πρώτο δημόσιο λόγο του Προέδρου Νέλσον Μαντέλα το 1994.

© Assimina

στο κάδρο

στο e-περιοδικό Staxtes, πατώντας στην εικόνα

μεταμόρφωση

αντιστάθηκα αντιστάθηκα για μακρύ χρονικό διάστημα

έπειτα άρχισα να υποκύπτω

[...]

© Assimina

1ο Γυμνάσιο Ζεφυρίου pRoper edUcation

σήμερα, νοιώθω πιο έντονα την ανάγκη να παρουσιάσω το παλιό μας μπλογκ: pRoper edUcation, με στιγμές από τη δράση μας στα χρόνια που το κρατούσαμε, μαζί με μ;iα ομάδα μαθητών,  ...ζεστό

http://1gymzefyri.blogspot.com/

PROPER EDUCATION

1° ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΖΕΦΥΡΙΟΥ



"ΤΟ ДΙΚΌ ΜΑΣ ΤΟ ЅĤΟΛΕΊΟ"



ΘΑ ΜΠΛΕΞΟΥΜΕ ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΝΑ ΦΙΑΞΟΥΜΕ ΛΕΞΕΙΣ
ΤΙΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΝΑ ΦΙΑΞΟΥΜΕ ΣΚΙΤΣΑ
ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΖΩΓΡΑΦΙΣΟΥΜΕ

ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ
ΚΑΙ Τ' ΟΝΕΙΡΟ
ΤΟΥ ΔΙΚΟΥ ΜΑΣ ΣΧΟΛΕΙΟΥ
...

ανοίξαμε την πόρτα και βγάλαμε το σχολείο στη γειτονιά

δοκιμάσαμε την ασύγχρονη εκπαίδευση και την εκπαίδευση σε ζωντανό χρόνο με χρήση σύγχρονων μέσων τεχνολογίας όπως πχ διαδραστικό πίνακα

ήρθαμε σε επαφή με σχολεία της Ευρώπης και εκπονήσαμε από κοινού προγράμματα και μέσω αυτών, μαθήματα

κάναμε πολλά [νοσταλγία μου, εξόριστη κρατήσου στην καρδιά μου...]

τον τίτλο του μπλογκ έδωσε ο μαθητής Διανύσης Αγγελόπουλος

"νάναι πιασιάρικος ο τίτλος κυρία", είχε πει όταν του ζήτησα μια γνώμη

η Σοφία η Δήμητρα η Στέφη ο Κώστας η Ειρήνη, βοήθησαν με αναρτήσεις 

περάσαμε καλά

βγήκαμε κερδισμένοι 

(άσχετα με την συναίνεση ή άρνηση των γονέων τους οποίους κρατήσαμε ενήμερους για τις δράσεις μας)

© Assimina

στην καρδιά των ποιητών

στο e-περιοδικό Staxtes, πατώντας στην εικόνα

Φρικώδης, μανιακή, μονάκριβη
Κατοικεί η ομορφιά
Στην καρδιά των ποιητών
Αλλοίμονο αν ψάξεις να την βρεις
Αλλοίμονο κι αν δεν το κάνεις

(στον πατέρα)

© Assimina

Solidago

Η Ιφιγένεια Σιαφάκα επιλέγει από το Solidago και παρουσιάζει στα "Ενύπνια Ψιχίων"

Είσαι η άλλη γυναίκα, Ελοίζ, [...]

 εδώ

© Assimina

πρώτη μαίου δύο χιλιάδες είκοσι

από τις περίεργα δύσκολες στιγμές μου στο σχολείο,
ήταν εκείνη όπου όφειλα να υποστηρίξω μιαν απόφαση οργάνου
στην οποία ήμουν αντίθετη
πώς θα έδινα το μήνυμα στους μαθητές να επιλέξουν τι;


η οικονομία θέλει νέο πρόσωπο, άλλη στροφή


στην φωτογραφία, σταθμός Μετρό Συντάγματος,
έξοδος προς Ζάππειο
Μάιος 2011

Καλό μήνα, κόσμε!

*
κι αυτό από το φβ μιας συναδέλφου







από πότε έχω να αναρτήσω εδώ;
ο νέος μπλόγκερ θέλει "δουλειά"

© Assimina

εικοσιοκτώ απριλίου δύο χιλιάδες είκοσι

Σωτήρης Κανελλόπουλος
28 Απριλίου 2012 στις 12:50 π.μ.

Για να δούμε λοιπόν τι έγινε:
Τα κόμματα πήραν την έκτακτη κρατική επιχορήγηση εν όψει των εκλογών.
Και δεν ήταν λίγη.

Μερικοί γκρίνιαξαν, αλλά το θέμα δεν πήρε διαστάσεις. Τα τηλεοπτικά κυρίως κανάλια το έκαναν "γαργάρα".
Γιατί άραγε;
Μα γιατί τα χρήματα αυτά πήραν τον "σωστό" δρόμο.
(Τον δρόμο τού "μαζί τα φάγαμε")
Ποιοι τα πήραν;
Για κοιτάξτε. Φαινομενικά τα χρήματα τα πήραν τα κόμματα, λαϊκοί δηλαδή σχηματισμοί.
Στην πράξη όμως;

Στην πράξη τα πήραν οι διαφημιστικές εταιρίες για να φτιάξουν διαφημιστικά σποτς και τα κανάλια για να τα προβάλλουν!
Χρειαζόντουσαν αυτά τα διαφημιστικά σποτς; Όχι βέβαια. Οι θέσεις των κομμάτων -όσων έχουν τέλος πάντων θέσεις- είναι γνωστές και μεταδίδονται τόσο μέσα από ενημερωτικές εκπομπές όσο και από τα δελτία ειδήσεων.
(Που έχουν σπόνσορες και που πουλάνε τηλεοπτικό χρόνο για εμπορικές διαφημίσεις)

Με τις αχρείαστες όμως πολιτικές διαφημίσεις και την προβολή τους, τα χρήματα φτάνουν ΚΑΙ πάλι στα χέρια για τα οποία προορίζονταν.
Στα χέρια εκείνων που πάντα καταλήγει το δημόσιο χρήμα, με τη διαδικασία που δημιουργεί κάθε χρόνο έλλειμμα και που για να καλυφθεί αυξάνει το χρέος.
Εξήντα χρόνια αυτό ακριβώς γίνεται!!!!
Έτσι "αναπτύσσεται" η Ελληνική Οικονομία!
Αυτό εννοούν με τον όρο ΑΝΑΠΤΥΞΗ.
Τροφοδοτείται η "κατανάλωση" για να φτάσουν τα λεφτά στα κατάλληλα χέρια...

Για όσους δεν το έχουν καταλάβει δηλαδή
(αν και το φωνάζω τόσο καιρό).

Καλή συνέχεια!



[από τον χώρο του Σωτήρη στο φβ]



© Assimina

εικοσιεπτά απριλίου δύο χιλιάδες είκοσι

το νου μας στη σπορά
και όλη την αλυσίδα παραγωγής τροφίμων

η αγωνία είναι μεγάλη
σε κόβει κομματάκια και δεν προσφέρεσαι πουθενά
ανασυγκολλήσαι και πάλι δεν προσφέρεσαι πουθενά
ζουν καλύτερα εκείνοι που έχουν ήδη μιαν ευθύνη

μην επιτρέψεις μια πράξη για τα μάτια του κόσμου
μην επιτρέψεις να ανοίξουν τα σχολεία
είναι πρακτικά αδύνατη η συγκέντρωση και λειτουργία προς όφελος της μάθησης μέσα σε αυτές τις συνθήκες
οι μαθητές συμμετέχουν στην αγωνία του πρωτόγνωρου και του κινδύνου

δεν είναι ο κόσμος για τους ευαίσθητους, Μαρία
λες αγωνιώ και ρωτάνε γιατί
είτε επειδή δεν κατανοούν τον λόγο είτε γιατί θέλουν να εκμαιεύσουν μια δυστυχία σου

οι συνάδελφοί μου στην Ευρώπη, δείχνουν με τη στάση τους, μπράβο τους!

© Assimina

τι λες;

τι λες;
δεν είναι καιρός να πάρουμε οι δυο μας
αυτόν τον χειμώνα από τις πλάτες των ανθρώπων και τα οστά μας
πριν η άνοιξη μας καταργήσει;

στην γυναίκα της Λέρου

είχα γράψει αυτούς τους στίχους
κι εκείνη ζωγράφισε την Άνοιξη




Καλόν Απρίλη, κόσμε!


© Assimina

τριανταμία μαρτίου δύο χιλιάδες είκοσι

Αύριο, Απρίλης.



© Assimina

ρίξε μια ματιά

εδώ


να αλλάξουμε το υπερκείμενο
το στοίχημα του μετά την πρώτη μάχη με τον ιό για την υγεία


© Assimina

εικοσιεννιά μαρτίου δύο χιλιάδες είκοσι

[το βρήκα στο φβ του κυριακάτικου σχολείου μεταναστών]


© Assimina

ρίξε μια ματιά

© Assimina

θα το αντιμετωπίσουμε

θα το αντιμετωπίσουμε

αυτή την μικρή φράση συνήθιζα να χρησιμοποιώ για τα δύσκολα  που αφορούσαν οικείους μου ή άλλους γενικά

σήμερα λοιπόν θα έκανα μιαν ανάρτηση με βάση αυτό: θα το αντιμετωπίσουμε, υπακούοντας στην κοσμιότητα που απαιτείται από γυναίκα και εκπαιδευτικό, δεν έχει σημασία το πρώην...

έλα όμως που ξύπνησα με φόρα και μιαν διάθεση που μου υπαγόρευε, ώρες πριν το φανερώσω τώρα δα, το:

θα τον γ@μήσ@@με τον π@@στη

κι έτσι θα κάνουμε...


το σκίτσο το πήρα από το φβ προφάιλ μιας συναδέλφου μου από την Ρουμανία

με δύναμη άνθρωποι!
μας περιμένουν...


δεκαεπτά μαρτίου δύο χιλιάδες είκοσι


© Assimina

δεκαέξι μαρτίου δύο χιλιάδες είκοσι

no baby sitting
 το είχαν πει πρώτο πρώτο απευθυνόμενοι στους παππούδες μιας οικογένειας αλλά και τους γονείς
έχω την εντύπωση πως διέφυγε της απαιτούμενης προσοχής
και δεν είναι μόνον οι ανάγκες που προκύπτουν φύλαξης των παιδιών εφόσον οι γονείς συνεχίζουν στις εργασίες τους... είναι και το γεγονός πως σε αποκόβουν από εκείνο που ξέρεις να κάνεις καλά και σε καθιστά χρήσιμο και ζωντανό αλλά και από την ελπίδα: τα παιδιά φέρουν την ελπίδα

το Σάββατο έγινε πανζουρλισμός και εδώ στην γειτονιά μου, στο διπλανό μπακάλικο
το μόνο που σκέφτηκα να προσφέρω ήταν μια μπουκιά φαγητό και μια πολυβιταμίνη
ακόμη κι αν δεν τα χρησιμοποιούσε φοβούμενος το περιβάλλοντα χώρο του μαγαζιού του στις 2:45μμ, η πράξη θα τον ηρεμούσε

οι ηλικιωμένοι επέστρεψαν στα ωράρια της πλατείας καθισμένοι μακριά ο ένας από τον άλλον

ανάμεσα σε όσα με φοβίζουν, είναι και η υπόθεση πώς μέσα, ή μέσω ή εξ αιτίας, σε τόσο φόβο, θα συνηθίσουμε οι λαοί τον περιορισμό και θα τον διεκδικούμε ως μέτρο...
το μέλλον είναι μεσαίωνας;
κάνε, όχι...



© Assimina

δεκατέσσερις μαρτίου δύο χιλιάδες είκοσι - χρηστικά

Αν θέλουμε να ευαισθητοποιήσουμε τους νέους ας τους πούμε πώς η στάση τους στις συνθήκες που περνάμε, βάζουν, ή όχι, σε κίνδυνο τη ζωή των παππούδων τους.
Εκεί ευαισθητοποιούνται. Σε καμιά στάση που από απέναντί τους τους εμπαίζει, βρίζει, υποτιμά.
Μη ξεχνάμε μπροστά στον κίνδυνο, τη δική μας νιότη... 

κι ένα ακόμη: πώς μπορούμε να φτιάξουμε μάσκες με απλά υλικά

 © Assimina

BOMBO ΟΥΓΚΑΝΤΑ 2020, Ανδριανή Αγγελιδάκη

BOMBO ΟΥΓΚΑΝΤΑ 2020,  Ανδριανή Αγγελιδάκη

Πήρα τη βαλίτσα μου γεμάτη δώρα και τον υπέρμετρο εγωισμό μου και πήγα στην Αφρική να βοηθήσω τα παιδιά που υποφέρουν….Την πρώτη μέρα είχα μια υπερδιέγερση, έναν αχαλίνωτο ενθουσιασμό. Να δω τα μικρά παιδιά, να τα αγκαλιάσω, να παίξω μαζί τους, να τους δώσω τα δώρα μου. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή στο δρόμο για το Bombo, την κοινότητα που θα πηγαίναμε να κάνουμε δράσεις και να βοηθήσουμε με το χτίσιμο μιας αίθουσας, με φάρμακα, με εξετάσεις παιδιών και ενηλίκων από τους γιατρούς μας, με χίλια δυο που είχαμε σκεφτεί ότι θα τους έκαναν τη ζωή καλύτερη.

Μου πήρε λίγες ώρες μέχρι να καταλάβω ότι λειτούργησα πολύ, μα παρα πολύ εγωιστικά. Πήγα σε έναν τόπο, με άλλη κουλτούρα, άλλη καθημερινότητα, κουβαλώντας όσα ξέρω από τη δική μου κουλτούρα. Λάθος, μεγάλο λάθος. Αυτά έπρεπε να τα είχα αφήσει πίσω μου, σπίτι μου, πριν καν μπω στο αεροπλάνο και φύγω από την Ελλάδα. Η διαίσθηση μου, μου έλεγε ότι κάπου σε όλο αυτό υπάρχει ένα λάθος. Μα την ίδια στιγμή σκεφτόμουν ότι ήρθα σε αυτό τον τόπο με πολύ αγάπη μέσα μου, που θέλω να τη μοιράσω, να τη σκορπίσω απλόχερα σε όλους γύρω μου.

Και όμως…. Τον εγωισμό να προσφέρω, να νοιώσω σημαντική, είχα ανάγκη τελικά να τροφοδοτήσω.

Δεν ήμουν όμως μόνη. Στην Ουγκάντα είχα την ευλογία να πάω με άλλους 12 ανθρώπους που μέχρι πριν επιβιβαστούμε στο αεροπλάνο είμασταν εντελώς άγνωστοι. Και όμως συντονιστήκαμε. Όλοι κάναμε αυτή την κοινή συνειδητοποίηση. Όλοι αποφασίσαμε από το πρώτο μόλις 24ώρο ότι οφείλουμε αν θέλουμε να είμαστε τίμιοι να αλλάξουμε προσέγγιση στον τρόπο που βλέπαμε ότι θα βοηθήσουμε τα παιδιά και τους ενήλικες στην πανέμορφη αυτή χώρα. Όλοι πολύ νωρίς καταλάβαμε ότι τα  χρήματα και τα υλικά αγαθά δεν θα τους προσέφεραν επι της ουσίας τίποτα. Μιλήσαμε, εκφράσαμε απόψεις, συν-λειτουργήσαμε σαν ομάδα, συνεργαστήκαμε και αποφασίσαμε να γίνουμε ουσιαστικοί. Να αφήσουμε στην άκρη τα δεδομένα που είχαμε στο μυαλό μας και να αφουγκραστούμε όσα έχουν πραγματικά ανάγκη οι άνθρωποι που συναντήσαμε.

Και οι άνθρωποι στην Ουγκάντα δεν έχουν ανάγκη από χρήματα και υλικά αγαθά.

Δεν έχουν ανάγκη από τροφή, δεν πεινούν, είναι αγρότες και όλοι έχουν από ένα μικρό ελάχιστο κομμάτι γης να καλλιεργήσουν και να πάρουν τα χρειαζούμενα για να επιβιώσουν.Αυτό που έχουν ανάγκη είναι να τους δώσεις τα εργαλεία να είναι αυτόνομοι. Να τους εκπαιδεύσεις! Αυτή ήταν η απάντηση στο ερώτημα μας, μα τι κάνουμε εδώ; Πως μπορούμε να είμαστε πραγματικά αποτελεσματικοί. Να τους εκπαιδεύσεις στα απλά και καθημερινά – αυτά που εμείς θεωρούμε αυτονόητα- όπως την υγιεινή για παράδειγμα. Να τους μεταφέρεις γνώση πως μπορούν να καλλιεργήσουν τη γη τους πιο αποδοτικά και ποιοτικά. Να τους δώσεις εργαλεία για την εκπαίδευση των παιδιών στα σχολεία. Νέες μεθόδους που να ανταποκρίνονται στην κουλτούρα και τις ανάγκες τους. Δεν θα τους πας τόνους ρύζι, αλλά θα τους βοηθήσεις να καλλιεργήσουν τη γη τους και να παράγουν μόνοι τους την τροφή τους. Θα τους ενημερώσεις για την διατροφή που είναι ωφέλιμη για τις δικές τους ανάγκες. Προσαρμοσμένη στον τρόπο ζωής τους, το κλίμα τους, τις συνήθειες και τις πρώτες ύλες που μπορούν οι ίδιο να παράγουν.

Θα τους δείξεις με ποιο τρόπο μπορούν να συλλέγουν και να φιλτράρουν το νερό της βροχής για να το χρησιμοποιούν οι ίδιοι , δεδομένου ότι δεν έχουν όλοι πρόσβαση σε τρεχούμενο νερό. Θα εκπαιδεύσεις τους γιατρούς τους να αντιμετωπίζουν με τις νέες μεθόδους που υπάρχουν, τα προβλήματα που περισσότερο τους απασχολούν. Η λίστα είναι ανεξάντλητη αλλά η προσέγγιση είναι μια και μοναδική. Εκπαίδευση. Να σταθούν στα πόδια τους με τις δυνάμεις τους.

Οτιδήποτε φτάνει σε αυτούς έτοιμο στο πιάτο, απλά ενισχύει την λογική της επαιτείας. Του ανοιχτού χεριού που περιμένει να πάρει. Και εμείς οι δυτικοί τους το έχουμε καλλιεργήσει δεκαετίες τώρα. Είναι βαθιά πολιτικό το ζήτημα. Η Ουγκάντα και οι περισσότερες χώρες της Αφρικής ήταν αποικίες χωρών της Δύσης. Τις απομυζούσαν και τις εκμεταλλεύονταν. Και αυτό δεν έχει πάψει. Συνεχίζει χωρίς τη σφραγίδα του αποικιοκράτη που εισέβαλε στη χώρα, καταλάμβανε και έκανε κουμάντο. Τώρα είναι τα μεγάλα κεφάλαια που κάνουν τη δουλειά. Αθόρυβα και χωρίς πολιτικά αξιώματα. Τώρα είναι τα μεγάλα κεφάλαια που κάνουν business στην ήπειρο, κρατώντας τους λαούς σε μια μόνιμη εξαθλίωση για να μην έχουν δυνάμεις αλλά ούτε και συνείδηση να διεκδικήσουν για τη ζωή τους.

Όσοι θέλουν να βοηθήσουν θα πρέπει να το έχουν αυτό καλά στο μυαλό τους. Λίγα ή πολλά χρήματα δεν θα φέρουν την αλλαγή. Για να βοηθήσεις πρέπει να πας πολύ συνειδητά να καταθέσεις ψυχή. Να είσαι παρών, να έχεις ανοιχτά μάτια και αυτιά. Να κατανοήσεις ποιος είναι λαός που συναντάς. Να αντιληφθείς ποιες είναι οι δικές του ανάγκες και οι δυνατότητες. Και εκεί πάνω να χτίσεις. Ή μάλλον καλύτερα να προμηθεύσει με τα εφόδια να χτίσουν οι ίδιοι το μέλλον τους. Με σεβασμό στην ταυτότητα τους ως λαός και στην αξιοπρέπεια τους ως άνθρωποι.

ΥΓ 1 Στην Ουγκάντα η ομάδα Bombo Kids έφτιαξε μια αίθουσα για 300 παιδιά στο σχολείο του BOMBO, δώρισε φάρμακα, οι γιατροί εξέτασαν παιδιά και ενήλικες, παρείχε εκπαιδευτικό υλικό σε 4 σχολεία, δώρισε  Lap top με εκπαιδευτικό υλικό σε 3 σχολεία, παρείχε τρόφιμα για τα γεύματα εκατοντάδων παιδιών σε σχολεία και διαμεσολάβησε με τη βοήθεια των γιατρών της ομάδας, να έρθουν στην Κρήτη για μετεκπαίδευση γιατροί από τα τοπικά νοσοκομεία. Πέρασε δεκάδες ώρες με τα παιδιά σε Bombo, Monte και Jinja. Τα μέλη της ομάδας μιλήσαμε πολύ, ακούσαμε πολύ περισσότερο τις ανησυχίες, τα όνειρα και τους προβληματισμούς των νέων παιδιών. Πολλοί από την ομάδα βάφτισαν παιδιά με στόχο όχι να τα προσηλυτίσουν, μακριά από εμάς… αλλά να αναλάβουν ως πνευματικοί γονείς την ευθύνη τους. Να φροντίσουν για τα δίδακτρα τους και να τους δώσουν μια ευκαιρία να κυνηγήσουν άλλα πράγματα στη ζωή τους. Στην Ουγκάντα αγκαλιάσαμε και αγκαλιαστήκαμε, φιλήσαμε και φιληθήκαμε. Δώσαμε και πήραμε. Στην Ουγκάντα το μυαλό μας αναγκάστηκε να πάρει άλλες στροφές για να συναντήσει τη συνείδηση μας.

πηγή:  neakriti 


© Assimina

κοινωνιοπαθής

εσείς πώς τα καταφέρνατε μ' έναν κοινωνιοπαθή μαθητή στις τάξεις σας;

εμένα μου έκλεβε την προσοχή από όλους τους άλλους

...


© Assimina

στην κοιλάδα με τα σπάρτα και το βαμβάκι

στην κοιλάδα με τα σπάρτα και το βαμβάκι

© Assimina

αγαπάς; πες! αγαπάς;

II.

ένα μικρό λεμόνι ο ήλιος

ο χειμώνας παγώνει και την ορμή και την οσμή των πραγμάτων
και χθες ήταν κάπως χειμώνας

ο άσπεργκερ δεν θα εκδήλωνε διάθεση να λυθεί

πρόβλημα μέσα σε κοινωνικό περιβάλλον

καθώς δίπλωνε στο διάφραγμα, το ίχνος ενός κάδρου αποκαλύφθηκε στον τοίχο που κάποτε κόσμησε αναπαριστώντας την φόβη καλαμιάς στο αδοκίμαστο της σιωπής

πώς κοιμίζει ο χειμώνας τις μαργαρίτες
και πώς ο θάνατος το χιόνι

παγωμένος δρόμος και ένα φεγγάρι κυνηγημένο
όλα ήταν εκεί
τα πεσμένα νεράντζια το καροτσάκι του μάρκετ οι υπόνομοι κι οι άνθρωποι

ένοχο βράδυ σαν πουλί γυμνό μέσα σε σκίνα
η πόλη αυτή γερνάει περισσότερες φορές από ότι ένας άνθρωπος

κάποτε θα μετράμε την απώλεια μόνο σε ότι μας εμπόδισε να επαναλάβουμε τις γνώσεις στο OuLiPo και θα γελάμε όσο μας επιτρέπουν οι φθαρμένες οδοντοστοιχίες κι η χαμένη μνήμη στις έννοιες

γράφω:

η προεξόφληση που προκύπτει από τη χρήση του "θα" στα ποιήματα είναι το εξέχον χρώμα μιας ζωγραφικής σύνθεσης που προκαταλαμβάνει τον παρατηρητή

και περιμένω αντίλογο

οι επιδιώξεις
μάρμαρο -
χλωμό όπως το πρωινό μέσα από ομίχλη
λευκό όπως ο σπόρος από ρόδι που δεν έχει ακόμη ωριμάσει
 - η λευκή σελίδα όπου θα γραφούν τα πάντα

όταν ο θάνατος θα ορίσει το τέλος του ως διώχτης

χάνοντας την εξουσία του τη στιγμή ακριβώς που θα την ασκήσει

αγαπάς; πες! αγαπάς;

*

από το: Ασημίνα Λαμπράκου, τα φύλλα του χειμώνα, Staxtes 2017

© Assimina

Η φοβία για τη μετανάστευση του Πάνου Θεοδωρίδη

 το διάβασα στο Εντευκτήριο 

που το αναδημοσίευσε από το:

 http://www.thegreekcloud.com

δημοσιεύτηκε 27.4.14

*******

To έτερον ζήτημα που θα φέρει το άπερκατ στον Σύριζα, σύμφωνα με τις πηγές και τα ράδιο αρβύλα που διαθέτω, είναι η φοβία για την μετανάστευση. Ο μήνας Μάιος, μαθαίνω πως θα αφιερωθεί από την παρούσα κυβέρνηση, στον «χύμα» Σύριζα, που θα μας βουλιάξει από τους «κσένους».

Με τους μετανάστες και τους «ξένους» ως νέο κράτος,μετά το 1830, έχουμε μια δοκιμασμένη σχέση. Ο Χατζηχρήστος, επικεφαλής του επαναστατικού ιππικού ήταν «Βούργαρος», ο Καρατάσος όχι Ρουμελιώτης η Μοραϊτης, άρα από μια παράξενη φάρα.

Αλλά η δοκιμασμένη σχέση μας έσωσε. Και απορώ που δεν την υιοθετούμε αμέσως.

Δηλαδή, να ενσωματώσουμε στο κράτος μας την οικονομική τους παρουσία. Τίποτε άλλο. Τί-πο-τε. Όλα τα άλλα ,θα έρθουν φυσικά και αυτόκλητα. Αυτόματα.

Παρά τις καύσεις του Ιούδα και τα απερίγραπτα δυσώδη ανέκδοτα για τους Εβραίους, οι άνθρωποι υπήρξαν μαζί μας όσο είχαμε κράτος, εννοώ όταν δεν είχαμε κατοχική στρατιωτική διοίκηση που ευνόησε τους μεταξύ μας ξεσαλωμένους.

Πλήρωναν φόρους, κινούσαν κατά το δυνατόν την αγορά και επηρέαζαν ακόμη και την κίνηση του Σαββάτου, των άλλων εννοώ. Αν τηρούσαν κόσερ και Χάνουκα, ζήτημα δικό τους. Επί δεκαετίες.

Παράδειγμα: στην Αγγλοκρατία των Επτανήσων, οι Εβραίοι ζούσαν σε γκέττο, επειδή εσείς πιστεύετε ότι τον αντισημιτισμό τον δίδαξαν στον κόσμο οι Γερμαναράδες. Οταν συνέβη η Ένωση, το 1864, οι Εβραίοι κυριολεκτικά ελευθερώθηκαν, επειδή το ελληνικό Σύνταγμα ήταν απείρως πιο φιλελεύθερο από την τρέχουσα αποικιακή πολιτική.

Το αν τους τάραξε  ο Πολυλάς και οι μικρέμποροι στις αμπελοφιλοσοφίες ,είναι τελείως άλλο ζήτημα.Διαβάστε σε καμιά Wiki την σάγκα με τα λεμόνια της Κέρκυρας, να καταλάβετε.

Με τους γύφτους ρίχναμε αμέτρητα μπινελίκια, επειδή ζούσαν σε καθεστώς ρηγάτου, ενμέρει δικαιολογημένου, επειδή ο τρόπος της ζωής τους, δεν έθελγε τον «αχ-ένα-κεραμίδι-πάνω-από το καυκάκι –μου» γραικό.

Δηλαδή τους αφήναμε να κορφολογούν ό,τι εκινείτο, κρατούσαν και οι ίδιοι από πίκα και παραδόσεις το απαρτχάιντ, φτάσαμε σε δυο τρία μέρη να συνυπάρχουμε σχετικώς αρμονικά.

Από τα τριακόσια μέρη που τσακωνόμαστε. Μέσα σε δύο αιώνες, καλυτέρευση σχέσεων κατά 1%, είναι νεοελληνικό ρεκόρ. Άσε που τραγουδάμε και το Εντερλέζι.

Τους Αλβανούς, όταν ήρθαν στην χώρα, τους βλεπαμε οι πολλοί, φιλανθρωπικώς. Αισθανόμασταν ότι με τρία χιλιάρικα που έγιναν πέντε, αργότερα, μπορούσαμε να φτιάξουμε καπάκι στο κοτέτσι μας, να στρώσουμε καλντερίμι στην πίσω αυλή.

Αλλά επειδή οι δικοί μας Αρβανίτες, οι προεπαναστατικοί εννοώ, ήσαν ήδη επιφανείς πολιτικοί, κτηνοτρόφοι ,ταβερνιάρηδες και καλλιτέχνες, ήσαν δηλαδή αρκούντως γραικωμένοι, ξέχασαν να ειδοποιήσουν την όψιμή μας ομογένεια,εμάς δηλαδή, ότι ο Αλβανοί γίνονται έξαλλοι όταν τους ρίχνεις, και ότι πιστεύουν στην μπέσα.

Όταν λοιπόν, οι δικοί μας οι πανέξυπνοι, παράγγελναν σε αλβανικές κομπανίες να σοβατίζουν εργολαβικώς το νέο τους σπίτι στο ένα τρίτο της τιμής και δεν τους πλέρωναν, αλλά ειδοποιούσαν το μπατσικό να έρθει να τους απελάσει,οι άνθρωποι κατάλαβαν ότι έπρεπε να συσσωματωθούν, να φτιάξουνε μάγκες (μάγκα είναι μια ομάδα αλληλοϋποστηριγμένη, που ενίοτε τραμπουκίζει, συνήθως δε σαχλαμαρίζει) μήπως και στρώσουν οι Έλληνες.

Θυμάμαι πόσο φοβισμένοι ήταν οι Αλβανοί στα πρώτα χρόνια. Όποιος ψείριζε από μια απλωμένη μπουγάδα ένα μπουφάν, του κάναμε λαϊκό δικαστήριο. Τους βαφτίζαμε εν μεγαλειότητι.  Εμένα μου εμπιστεύονταν ακόμη και τα λεφτά τους για να τα γλυτώσουν «από τους Αλβανούς» εννοώντας άλλες φάρες. Οι περισσότεροι ήταν με τελείως πλαστά, στον βαθμό της γελοιότητας, χαρτιά.

Ενώ ήταν πεντακάθαρα μουσουλμάνοι (δεν έτρωγαν χοιρινό, παρά μετά το 1992,3) είχαν όλοι ονόματα Γιάννης, Κώστας, κι ας τους έλεγαν Έλβις και Κοστέλο.

Αυτοί, μόλις παντρεύτηκαν και τεκνοποίησαν, τα παιδιά τους, σήμερα δεκαοχτάρηδες ,είναι ελληνάκια απολύτως.

Αξεχώριστα. Με τις πρέπουσες αλβανίζουσες ουρίτσες στην συμπεριφορά τους, συμπεριφορά που ανιχνεύεται ακόμη και σε συμπατριώτες μας αλβανούς όγδοης γενιάς.

Τα χουν αυτά οι Καππαδόκες, οι Πομάκοι, οι Σμυρνιοί, οι Σταμπολήδες, οι Τσετσένοι, οι Καραγκούνηδες, οι Πόντιοι, οι Καρσλήδες και λοιποί εμείς. Θυμούνται. Θυμούνται τρελά.

Τους Αλβανούς τους ρήμαξε η επίθεση της μάγκας των Ρώσων, που ήταν αμείλικτη. Οι ίδιοι δεν είχαν σχηματίσει μαφίες, αλλά περισσότερο εμπιστεύονταν έναν «κάπο», έναν καπετάνιο, που τους μοίραζε την δουλειά.

Μετά, έπεσε πολύ ξύλο. Με διάφορους.

Λιγότερο, με τους Βούλγαρους,που δούλευαν στην αρχή ομαδικά, μαθημένοι σε σκοτεινές μάγκες και παρέες από τα τελευταία χρόνια του Ζίφκωφ.

Απορώ:κανένας δεν θυμάται την κλεμμένη βενζίνη στους βουλγάρικους δρόμους, στην δεκαετία του ογδόντα και την μάκινα με τα πλαστά χαρτονομίσματα ,στα οποία διέπρεπαν οι Βιετναμέζοι;

Γιατί δεν παρήχθη η σχετική λογοτεχνία και ο «ξένος» στην ελληνόφωνη κειμενογραφία περιορίζεται να μπαίνει ως Λιάπκιν ή ως παπαδιαμαντικός δερβίσης, ένας-ένας στο κάδρο και παράξενα;

Και συνεχώς υπό φιλανθρωπικό μάτι της καλύβας του Μπαρμπα Θωμά ; ξεχνώντας ότι για κάθε μπαρμπαΘωμά, ετοιμάζεται ένας Γκρίφφιθ, με την γέννηση ενός έθνους, αλλά και το όσα παίρνει ο Άνεμος και άχ ο καημένος ο Νότος;

Δεν καταλαβαίνουμε ότι η υπέρ των ξένων κλαψομουνίαση, δημιουργεί ανύπαρκτους ακροδεξιούς ήρωες;

Οι Αλβανοί αραίωσαν, άρχισαν να επενδύουν στην χώρα τους, σε δέκα χρόνια θα είναι μεγάλη επιτυχία να παραθερίζουμε εκεί,έτσι που το πάμε.

Ότι ήμασταν τελείως αδιάφοροι για τους μετανάστες, αποδεικνύεται από το ότι έως πρόσφατα που ψιλορωτούσα,δεν ξέρω κανέναν μικτό γάμο, μήτε πήγα επίσκεψη στις κυράδες που καθάριζαν το σπίτι, μήτε ήξερα πόσα παιδιά είχαν. Μήτε ήξερα που έμεναν. Δεν μοιράστηκα τραπέζι μαζί τους, δεν συμπέσαμε πουθενά, εκτός από κάτι γεωργιανούς διάσημους αρσιβαρίστες που κι αυτοί έχαιραν μιας περιορισμένης ασυλίας.

Ώσπου στο τέλος, έχει τέσσερα χρόνια, ρώτησα έναν καλό τεχνίτη πως τον λένε και μου είπε Erik. Aπό το «Ερρίκος;» απόρησα. Ο νεαρός Γεωργιανός αρνήθηκε: «από το Έρυξ, του Έρυκος» μου απαντά. «Συγγενής του Ποσειδώνα, ε;» ρώτησα αναθυμούμενος κάτι αόριστο, σικελικό.

Χάρηκε. «Είσαι ο πρώτος που ξέρει την ιστορία μας» απάντησε. Δεν την ήξερα, αλλά δεθήκαμε.

Με λίγα λόγια, δένονται με τις πλάγιες ελληνόφωνες μυθολογίες μας, που ήκμασαν στην αρχαιότητα σε Δωριείς στην Λιγυρία και μαυροθαλασσίτες που έβαζαν τους Αργοναύτες να κάνουν σλάλομ στον Ευρωπαϊκό χάρτη. Κανένα παιδί ελληνάκι, κανένας διανοούμενος τραγικός ή οργανικός δεν θυμάται άνευ παραπομπής τον Έρυκα και την Διομήδου νήσον.

Αλλά ο Ερικ και τα παιδιά του,θα πιστεύουν εσαεί ότι κατάγονται από τον Έρυκα, τον πανέλληνα, προέλληνα και παντέλληνα.

Επειδή ως τραντέλληνες, αναπαυόμαστε πάνω στα τυπικά μυθολογικά της Απολλοδώρειας  μυθολογίας.

Οχι αυτοί.

Αυτοί αναβιώνουν την αδέσποτη μυθολογία. Έχουν παραπάνω μυαλό από τον Λιακόπουλο που θεωρεί ελληνικό καθετί που σημειώνει στην Αλμαγέστα του ο Πτολεμαίος.

Βλέπετε, από την ποντιακή μου καταγωγή, δεν διστάζαμε ποτέ να είμαστε περήφανοι που από τα μέρη μας, είδαν οι μύριοι του Ξενοφώντα την «θάλαττα, θάλαττα», αλλά και από το ότι εμείς υπαγόμασταν στην επισκοπή Χαλδίας. Είμεσθεν δηλαδή Χάλδοι, όπως θέλει η παράδοση τους Μάγους.

Και από την πλευρά της μάνας μου, βλάχοι απέναντι από το Μορίχοβο, με δηλωμένη καταγωγή απο τα Μογλενά, όπου έφτασαν ως Κομάνοι ή Πατσινακίτες.

Και βλεπετε τα ελληνικά που γράφω, όσα και οποία εισίν.

Διακόπτω τον ειρμό, γιά να συνοψίσω μιά δημιουργικη άποψη.

Οποιος μπαίνει στη χώρα, καλώς τονα. Αρκεί να τακτοποιήσει τα οικονομικά του. Να έχει δουλειά, να ανοίξει μαγαζί, να κατοχυρώσει το πτυχίο του, αν έχει, να σπουδάζει και να κυκλοφορεί ελευθέρως. Αλλά δουλειά θα έχει εκεί που οι ανάγκες της χώρας και του όποιου οικονομικού συστήματος επιβάλουν. Αν είναι πτωχός, στο πτωχοκομείο κι όχι σε στρατόπεδο. Να δικαιούται ανεργίες και τα λοιπά, αλλά όχι ως ζήτουλας, παρά ως εργαζόμενος στην χώρα. Να έχει μια πράσινη κάρτα. Μετά από ένα διάστημα, και εφ΄όσον θέλει, να παίρνει και ιθαγένεια. Αλλά αν έχει την πράσινη κάρτα, αν δουλεύει και παλεύει και ζει όπως θέλει, να μου το θυμηθείτε ότι μπορεί και να μη θέλει πάρα πολύ να αποκτήσει υπηκοότητα ή ιθαγένεια, πράγμα που θα πληγώσει βαναύσως πολλούς.

Και τα εθνίκια που πιστεύουν ότι είναι προικισμένοι του Σειρίου, όσο και ταις συμπονετικές καρδιές που συμπονούν τους συμπονεμένους (άν ήταν τόσο ψυχοπονιάρηδες, δεν θα υπήρχε σήμερα κανένα αγκάθι, κανένα πρόβλημα με τους γύφτους.)

Δηλαδή υποστηρίζω ό,τι και γιά το Μακεδονικό.

Λύστε το οικονομικά, ξεχάστε τις ιστορικές ερμηνείες και την ανθρωπολογία.

Απλά,πολύ απλά,αν τους βάζαμε να πληρώσουν το ένα πέμπτο από αυτά που τους παίρνουν οι δουλέμποροι ως βίζα, ή αν μας το χρωστούσαν και τους το παίρναμε έναντι άυλων ανταλλαγμάτων,η στάση μας θα άλλαζε.

Μα κανένας δεν είδε τις μελέτες στη Γερμανία, τι ευεργετήματα έχουν οι ντόπιοι από τα εκατομμύρια των Τουρκώνε που ζουν, εργάζονται, ξοδεύουν και προσεύχονται εκεί;

Μια παροικία Πακιστανών, δέκα παροικίες Πακιστανών, που κατοικούν στη χώρα μας νόμιμα, και πληρώνουν φόρους και πληρώνουν ασφάλειες και λοιπά, από   μόνη της θα πολεμάει τους Ταλιμπάνηδες. Και αν έχει Ταλιμπάνηδες εντός, είναι δικό τους ζήτημα, αφού κι αυτοί θα κατοικούν στη χώρα μας υπό τους νόμους μας.

Η επίδρασή τους στην τοπική κοινωνία θα είναι όση και οία ενός ΤΕΙ. Λεφτά στον τόπο. Πολλοί φοιτητές από μεγάλες πόλεις, εξάλλου, ζουν πολύ πιό παράξενα και προβλεπόμενα κι από τους Σιίτες.

Τα επιχειρήματα του τύπου "είναι ξένοι και έχουν άλλο αίμα και αμάν χανόμαστε" τα βαρυέμαι. Αν καποιος το θελησει, να του κοινοποιήσω τα βυτία ξένου αίματος που ήρθαν στη χώρα τους τελευταίους 30 αιώνες, να στανιάρει και να το βουλώνει ολοταχώς.Και να μου πει αν τα θέλει σε γαλόνια ή μετρικούς τόνους.

Εκεί είναι το πρόβλημα. Φοβόμαστε ότι με πολλούς νομιμόφρονες μετανάστες, πολίτες πλέον, που δεν θα κλέβουν την  εφορεία και τον Ικα (ο όρος απο τον Κώστα Χατζηχρήστο)  το κράτος θα τους έχει μεγαλύτερη ανάγκη από εμάς τους ρεμπεσκέδες.

Αυτοί έχουν ήθη και έθιμα. Μπορεί να μας φαίνονται άγρια,αλλά δεν μας καλούν κι όλας να ραβδιζόμαστε.

Γι΄αυτό και τα μεταναστευτικά που θεωρούνται από την κυβέρνηση θεσμικά ,πρέπει προηγουμένως να έχουν τελεσιδικήσει μέσα σε μαγαζιά, σε χωράφια, σε υπηρεσίες, σε ΑΣΕΠ, σε τέτοια.

Να υπάρχει πρώτα πράσινη κάρτα.

Μετά όλα γίνονται.Και γρήγορα, και χωρίς φασαρίες. Μη βλέπετε πολιτιστικά τους μετανάστες. Μη βλέπετε ιστορικά το Μακεδονικό.  Να τα βλέπετε οικονομικά, και μάλιστα, οικονομικά νεοφιλελεύθερα και υπό δυτικήν έποψιν.

Μη έχετε ελπίδες "εθνικών" ή "σοσιαλιστικών" δικαίων. Κοστίζει ένα διάολο λεφτά και μπόλικους τσακωμούς άνευ λογου.

Οι μετανάστες, αν ενταχθούν στην παραπαίουσα οικονομία μας, θα το σώσουν το γκουβέρνο.Παραπαίουσα οικονομία, σημαίνει άμεση ανάγκη να υπάρξουν ενεργές οικονομικές ελεύθερες ζώνες. Εμπορίου, δικτύων, βιομηχανίας ή μεταποίησης. Επομένως να ξέρουν οι εισερχόμενοι πως το Ελλάντα τους χρειάζεται σε συγκεκριμένες οικονομικές ζώνες.

Όπως Γερμανία, λέμε.

Αν ,από την άλλη, ενταχθούν ως κοριτσάκια με τα σπίρτα, που θέλουν προστασία από τον Σύριζα, θα το κάψουν το ρημάδι.

Επειδή θα σφάζονται τα εθνίκια με τα μπαχαλάκια. Τα ελληνάκια εθνίκια με τα ελληνάκια μπαχαλακια, βέβαια.

Δεν θέλω η χώρα μου να μακελευτεί.

Θέλω ίσα δικαιώματα για όλους.

Θέλω πολιτική ισότητα και πολιτιστική δικαιοσύνη.

Θέλω να πάψω να ασκώ πολιτιστική φιλανθρωπία. Δε γουστάρω την φιλανθρωπία.

Κοστίζει ένα κάρο λεφτά για να αποκτηθεί από τους «άλλους» η δέουσα απανθρωπιά…

=========================

© Assimina

περί τα ποιητικά

ποιητής του ενός ύφους
ή
ποιητής του κυρίως ενός ύφους;




© Assimina