ένας κήπος τον χειμώνα
{με αφορμή}
Πώς
να το πω; Παγώνει ο χειμώνας τη ζωή, μα κήπο έχει ο γέροντας, την
φροντίζει
Πίσω απ’ την πορτούλα που σ’ ανοίγει ρόδινη προσφέρει αυλήν
άνθια στα κίτρινα από φως ντυμένα
ότι έτσι η αγάπη δείχνει
Ασπάλαθοι
κι αγγελικές, ερεμόφυλλα και δάφνες,
γεράνια γλυτσίνιες και γαζίες,
ηλίανθοι και κατηφέδες, λεμονοθύμαρο, ασφάκες,
ταπεινά τα χαμομήλια και
νάρκισσοι περιανθείς,
μάραθα μαργαρίτες και μανόλιες,
χρυσάνθεμα
χειμονανθοί και σπάρτα,
δεντρολίβανα κι υάκινθοι,
φορούθια και ρομνιές
κι ο ίσκιος του πατέρα
α! που κάτω του εσύ
κυπαρίσσι κάποιο κάποτε
πευκάκι τον κορμό σου έστερξες
με το κοντό του
–εκείνον–
τον πλάτανο
σ’ ανέμους να στηρίζεις
υγ. δεν είναι αυτή η συμμετοχή μου στο ανθολόγιο,
ούτε και ποίημα είναι, παρά ο τρόπος μου να πω
ε υ χ α ρ ι σ τ ώ
και τη χαρά να δείξω
© Assimina
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου