καρυοθραύστις ● ΤΕΥΧΟΣ 16/17 ● ΙΟΥΝΙΟΣ 2024

η ανάρτηση γίνεται για να θυμάμαι να χαίρομαι και  να ε υ χ α ρ ι σ τ ώ!

στο τεύχος 16/17 της "καρυοθραύστιδας", ανάμεσα σε έναν πλούτο υλικού - αφιερώματα, συνεντεύξεις, δοκίμια, μεταφράσεις, πεζός λόγος, ποίηση, βιβλιοπαρουσιάσεις -,  περιλαμβάνονται εννέα ποιήματα της Ντόροθι Πάρκερ σε πρώτη δική μου μετάφραση και πρώτη δημοσίευση

έγραφα στον κύριο Γιώργο Δελιόπουλο στην ηλεκτρονική επικοινωνία μας ετοιμάζοντας το μικρό αυτό αφιέρωμα στην ποίηση της Ντ. Πάρκερ:

"στέλνω, επίσης, ένα βιογραφικό που δεν μπόρεσα χωρίς να αδικήσω την Ντ Π να κλείσω σε 17 γραμμές όπως είδα άλλους στο τεύχος που μου στείλατε και για το οποίο ευχαριστώ!

θα παρακαλούσα να συμπεριληφθούν όλα καθώς η προσωπικότητά της δεν ήταν μόνο, ή κυρίως, ποτό και κατάθλιψη και το γεγονός ότι δώρισε τα πνευματικά της δικαιώματα στον Μ Λ Κίνγκ πριν τον θάνατό της και δίχως να γνωρίζονται, σηματοδοτεί μια σπουδαία ή γενναία για την εποχή της προσωπικότητα"

                                                                                   και έγινε, όπως διαπίστωσα με ικανοποίηση

πιο κάτω παραθέτω την εισαγωγή-βιογραφικό

    Η Ντόροθι Πάρκερ (1893-1967) ήταν Αμερικανίδα

δημοσιογράφος, ποιήτρια, διηγηματογράφος, κριτικός.

Αντικομφορμίστρια, ενάντια στην κοινωνική αδικία,

μια πρωτοπόρος στις απόψεις και τις πράξεις για τη

θέση των γυναικών· σαρκαστική, με ιδιαίτερη αίσθηση

χιούμορ· ρομαντική, πολιτικοποιημένη, μαχητική· ανε-

ξάρτητη, σπαρακτική, τρυφερή, εύθραυστη. Αντιτά-

χθηκε νωρίς στον πατέρα της που θαύμασε σαν παιδί,

διακρίνοντας σε αυτόν κοινωνική συμβατικότητα, ανει-

λικρίνεια και υποκρισία εις βάρος των εργατών τού

εργοστασίου του. 24 χρονών ανοίγεται στη λογοτεχνία

και δημοσιογραφία. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Στρογ-

γυλής Τράπεζας του Αλγκονκέν. Τον Ιούνιο του 1937

εκλέγεται στο νέο ΔΣ της Ένωσης Σεναριογράφων

μαζί με τους Ντ. Όγκντεν Στιούαρτ, Ντάσιελ Χάμετ,

Λίλιαν Χέλμαν. Εξ αιτίας των πολιτικών της απόψεων

και δραστηριοτήτων, διώκεται και συγκαταλέγεται

στη Μαύρη Λίστα του Μακάρθυ. Αναγνωρίζεται από

πολ-λούς σύγχρονούς της λογοτέχνες και καλλιτέχνες

σε Αμερική και Ευρώπη. Ιδιαίτερη εκτίμηση τρέφει

στον ΄Ερνεστ Χέμινγουεϊ ώς το τέλος της ζωής της.

Δύο γάμοι (ο ένας δυο φορές), τέσσερεις απόπειρες

αυτοκτονίας, δύο αποτυχημένες εγκυμοσύνες. Η πιο

μακρόχρονη σχέση της ήταν η φιλία της με τον

Ρόμπερτ Μπέντσλεϋ. Η μικρόσωμη, λευκή κυρία

πεθαίνει από καρδιακή προσβολή στις 7 Ιουνίου 1967,

73 ετών, σε δωμάτιο του φτηνού ξενοδοχείου Βόλνεϊ.

Λέγεται ότι τελευταία της αναζήτηση ήταν αν ο

αγαπημένος της Ε. Χέμινγουεϊ την αγάπησε ποτέ ή

όχι.

Παθιασμένη με θέματα Πολιτικών Δικαιωμάτων, δύο

χρόνια πριν τον θάνατό της, κληροδοτεί το σύνολο των

λογοτεχνικών και πνευματικών της δικαιωμάτων στον

Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ μετά την δολοφονία του οποίου,

 η περιουσία παραδόθηκε στο National Association for

the Advancement of Colored People όπως η ίδια είχε

ορίσει.

 τα ποιήματα, στο τεύχος

© Assimina

βάζω τα κουκιά στην κατσαρόλα

Σελίδα διακόσια σαράντα επτά, 247, ενότητα 24., διαβάζω:

«ΒΑΖΩ ΤΑ ΚΟΥΚΙΑ στην κατσαρόλα και τα παρακολουθώ
να στροβιλίζονται αργά καθώς βουλιάζουν στο νερό.»

Ασύνειδα μα γνώριμα μετακινώ το επίρρημα μέσα στην πρόταση αγοράζοντας χρόνο στις σκέψεις παίζω με τα νοήματα δημιουργώντας εικόνες πως τα sites μοιάζουν στα περιοδικά ποικίλης ύλης των παιδικών χρόνων εκείνα που έμπαιναν στο σπίτι που σελίδες τους ξέκλεβαν λογοτεχνήματα τώρα γίνεται μάλλον αντίθετα το σημείωσα μάλλον και ποια ήταν τα περιοδικά και που η μητέρα αγόραζε και φιγουρίνια να ενημερώνεται όπως ήταν μοδίστρα για τις τάσεις και να αντιγράφει χρησιμοποιώντας όχι τα πατρόν μα τη γεωμετρία των σωμάτων και το λιλά, το μωβ των κυκλάμινων, ποτέ το ροζ, και κάποτε το πορτοκαλί, το βαθύ πορτοκαλί του ώριμου φρούτου ή της δύσης που προαναγγέλλει άνεμο, το φόρεμα που ράψαμε μαζί μια σταλιά παιδί εγώ, με τα μικρά χρυσά κουμπάκια κι αυτό είναι το «μεγάλωσα» μια διαρκής ανάθεση του παρόντος σε παρελθοντικά επιρρήματα κι αδύναμο ένα μόριο του μέλλοντος σαν χρώμα από φτερό πεταλούδας που φυσήχτηκε από ανάσα ανέμου ή παιδιού «θα» αδύναμο περιεχομένου κι ίσως γι αυτό αγαπώ τις αναρτήσεις της Ve που συνδέουν τα παρόντα με τα άλλα που έφυγαν ή που έγιναν υπόστρωμα μέλλοντος να ξεκολλήσουμε πρέπει να φτάσουμε το μέλλον μετακινήθηκε αρκετά το επίρρημα κάτι να τελειώσει τις σκέψεις όπως στα θεατρικά ένας χορός να λύσει την αγωνία που γερνά μαζί μου σαν ετούτο το λιγοστεμένο από την κάψα του Ιούνη τριαντάφυλλο στην οδό Σάκη Καράγιωργα της γειτονιάς μου. 

© Assimina