καρυοθραύστις ● ΤΕΥΧΟΣ 16/17 ● ΙΟΥΝΙΟΣ 2024

η ανάρτηση γίνεται για να θυμάμαι να χαίρομαι και  να ε υ χ α ρ ι σ τ ώ!

στο τεύχος 16/17 της "καρυοθραύστιδας", ανάμεσα σε έναν πλούτο υλικού - αφιερώματα, συνεντεύξεις, δοκίμια, μεταφράσεις, πεζός λόγος, ποίηση, βιβλιοπαρουσιάσεις -,  περιλαμβάνονται εννέα ποιήματα της Ντόροθι Πάρκερ σε πρώτη δική μου μετάφραση και πρώτη δημοσίευση

έγραφα στον κύριο Γιώργο Δελιόπουλο στην ηλεκτρονική επικοινωνία μας ετοιμάζοντας το μικρό αυτό αφιέρωμα στην ποίηση της Ντ. Πάρκερ:

"στέλνω, επίσης, ένα βιογραφικό που δεν μπόρεσα χωρίς να αδικήσω την Ντ Π να κλείσω σε 17 γραμμές όπως είδα άλλους στο τεύχος που μου στείλατε και για το οποίο ευχαριστώ!

θα παρακαλούσα να συμπεριληφθούν όλα καθώς η προσωπικότητά της δεν ήταν μόνο, ή κυρίως, ποτό και κατάθλιψη και το γεγονός ότι δώρισε τα πνευματικά της δικαιώματα στον Μ Λ Κίνγκ πριν τον θάνατό της και δίχως να γνωρίζονται, σηματοδοτεί μια σπουδαία ή γενναία για την εποχή της προσωπικότητα"

                                                                                   και έγινε, όπως διαπίστωσα με ικανοποίηση

πιο κάτω παραθέτω την εισαγωγή-βιογραφικό

    Η Ντόροθι Πάρκερ (1893-1967) ήταν Αμερικανίδα

δημοσιογράφος, ποιήτρια, διηγηματογράφος, κριτικός.

Αντικομφορμίστρια, ενάντια στην κοινωνική αδικία,

μια πρωτοπόρος στις απόψεις και τις πράξεις για τη

θέση των γυναικών· σαρκαστική, με ιδιαίτερη αίσθηση

χιούμορ· ρομαντική, πολιτικοποιημένη, μαχητική· ανε-

ξάρτητη, σπαρακτική, τρυφερή, εύθραυστη. Αντιτά-

χθηκε νωρίς στον πατέρα της που θαύμασε σαν παιδί,

διακρίνοντας σε αυτόν κοινωνική συμβατικότητα, ανει-

λικρίνεια και υποκρισία εις βάρος των εργατών τού

εργοστασίου του. 24 χρονών ανοίγεται στη λογοτεχνία

και δημοσιογραφία. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Στρογ-

γυλής Τράπεζας του Αλγκονκέν. Τον Ιούνιο του 1937

εκλέγεται στο νέο ΔΣ της Ένωσης Σεναριογράφων

μαζί με τους Ντ. Όγκντεν Στιούαρτ, Ντάσιελ Χάμετ,

Λίλιαν Χέλμαν. Εξ αιτίας των πολιτικών της απόψεων

και δραστηριοτήτων, διώκεται και συγκαταλέγεται

στη Μαύρη Λίστα του Μακάρθυ. Αναγνωρίζεται από

πολ-λούς σύγχρονούς της λογοτέχνες και καλλιτέχνες

σε Αμερική και Ευρώπη. Ιδιαίτερη εκτίμηση τρέφει

στον ΄Ερνεστ Χέμινγουεϊ ώς το τέλος της ζωής της.

Δύο γάμοι (ο ένας δυο φορές), τέσσερεις απόπειρες

αυτοκτονίας, δύο αποτυχημένες εγκυμοσύνες. Η πιο

μακρόχρονη σχέση της ήταν η φιλία της με τον

Ρόμπερτ Μπέντσλεϋ. Η μικρόσωμη, λευκή κυρία

πεθαίνει από καρδιακή προσβολή στις 7 Ιουνίου 1967,

73 ετών, σε δωμάτιο του φτηνού ξενοδοχείου Βόλνεϊ.

Λέγεται ότι τελευταία της αναζήτηση ήταν αν ο

αγαπημένος της Ε. Χέμινγουεϊ την αγάπησε ποτέ ή

όχι.

Παθιασμένη με θέματα Πολιτικών Δικαιωμάτων, δύο

χρόνια πριν τον θάνατό της, κληροδοτεί το σύνολο των

λογοτεχνικών και πνευματικών της δικαιωμάτων στον

Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ μετά την δολοφονία του οποίου,

 η περιουσία παραδόθηκε στο National Association for

the Advancement of Colored People όπως η ίδια είχε

ορίσει.

 τα ποιήματα, στο τεύχος

© Assimina

βάζω τα κουκιά στην κατσαρόλα

Σελίδα διακόσια σαράντα επτά, 247, ενότητα 24., διαβάζω:

«ΒΑΖΩ ΤΑ ΚΟΥΚΙΑ στην κατσαρόλα και τα παρακολουθώ
να στροβιλίζονται αργά καθώς βουλιάζουν στο νερό.»

Ασύνειδα μα γνώριμα μετακινώ το επίρρημα μέσα στην πρόταση αγοράζοντας χρόνο στις σκέψεις παίζω με τα νοήματα δημιουργώντας εικόνες πως τα sites μοιάζουν στα περιοδικά ποικίλης ύλης των παιδικών χρόνων εκείνα που έμπαιναν στο σπίτι που σελίδες τους ξέκλεβαν λογοτεχνήματα τώρα γίνεται μάλλον αντίθετα το σημείωσα μάλλον και ποια ήταν τα περιοδικά και που η μητέρα αγόραζε και φιγουρίνια να ενημερώνεται όπως ήταν μοδίστρα για τις τάσεις και να αντιγράφει χρησιμοποιώντας όχι τα πατρόν μα τη γεωμετρία των σωμάτων και το λιλά, το μωβ των κυκλάμινων, ποτέ το ροζ, και κάποτε το πορτοκαλί, το βαθύ πορτοκαλί του ώριμου φρούτου ή της δύσης που προαναγγέλλει άνεμο, το φόρεμα που ράψαμε μαζί μια σταλιά παιδί εγώ, με τα μικρά χρυσά κουμπάκια κι αυτό είναι το «μεγάλωσα» μια διαρκής ανάθεση του παρόντος σε παρελθοντικά επιρρήματα κι αδύναμο ένα μόριο του μέλλοντος σαν χρώμα από φτερό πεταλούδας που φυσήχτηκε από ανάσα ανέμου ή παιδιού «θα» αδύναμο περιεχομένου κι ίσως γι αυτό αγαπώ τις αναρτήσεις της Ve που συνδέουν τα παρόντα με τα άλλα που έφυγαν ή που έγιναν υπόστρωμα μέλλοντος να ξεκολλήσουμε πρέπει να φτάσουμε το μέλλον μετακινήθηκε αρκετά το επίρρημα κάτι να τελειώσει τις σκέψεις όπως στα θεατρικά ένας χορός να λύσει την αγωνία που γερνά μαζί μου σαν ετούτο το λιγοστεμένο από την κάψα του Ιούνη τριαντάφυλλο στην οδό Σάκη Καράγιωργα της γειτονιάς μου. 

© Assimina

τίποτε να μην κάνετε, παιδιά να κάνετε

έλα τώρα στίξη εσύ να μού δώσεις την εκφορά του νοήματος που στέλνω με το θέμα του τίτλου...

...

στην Μαρία Κοτινοπούλου, το λεπτό προσωπάκι από το κάποτε του 1ου Γυμν Ζεφυρίου, ο πρώτος άνθρωπος από προσωπικό σ τον χώρο του 2ου ορόφου, η καθαρίστρια που με αναγνώρισε μετά τόσα χρόνια, μαθήτριά μου στο 1ο γυμνάσιο Ζεφυρίου

στην από πείσμα να συμπαρασταθεί σε κάθε φάση, λαθρεπιβάτιδα του γαλανού ουρανού

την Κατερίνα Αλ

την Αναστασία

τη Σπυριδούλα

τον Αντώνη Παναγάκο

και φυσικά στον Κωστή και την Ειρήνη μου

τίποτε μην κάνετε, παιδιά να κάνετε

Σελήνη κι  Άστρα

Κάτασπροι γλάροι, πουλιά πετούμενα

Τι θέλει ο νους μου στα προηγούμενα

Αν σας ρωτήσουν που ζω, θα έλεγα 

Εκεί που ζούνε τα άγρια πέλαγα 

Πείτε αγάπη πως δεν ζητιάνεψα

Την μοναξιά μου πως παραπλάνησα

Τι κι από αγάπες που είμαι φτωχότερος 

Πείτε πως τάχα είμαι σοφότερος

Σελήνη κι άστρα σταθείτε αντάμα μου

Κι αν σας κοιτάξει στα μάτια η μάνα μου

Κι αν σας ρωτήσει ,να ζω αν έμαθα

Πείτε της κάτι , πείτε της ψέματα

Καράβια πάτε και ταξιδεύετε 

Στεριά να βρείτε, στερεά γυρεύετε

Αν σας ρωτήσει για μένα η θάλασσα 

Μην της το πείτε πως παρακάλεσα

Πείτε πως κρύβω βαθιά στο στήθος μου 

Ψυχή που αρνείται να δει τα μήπως μου

Κι όλο καυχιέται πως δε ξοδεύεται

Πως δεν φοβάται κι όλο αντρειεύεται 

Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Μουσική : Αλέξανδρος Χατζηνικολιδάκης

Στίχοι : Χρήστος Φλουρής

Φωνητικά : Αλέξανδρος Χατζηνικολιδάκης

 

 © Assimina

Εμβόλιμον, 99-100

Το 1996 - '97 στο Κυριάκι Βοιωτίας, τόπος πρώτου διορισμού για εμένα, ανάμεσα σε άλλα πολλά έμαθα και πώς ένας οργανισμός, μια βιομηχανία, μπορεί να επηρεάσει τη ζωή των κατοίκων του χωριού επιμελούμενη θέματα που αφορούν την ποιότητα ζωής των κατοίκων οι οποίοι τυγχάνουν και εργαζόμενοί της

     Το 2013 και μέσα από τον εδώ δικτυακό χώρο συναντώντας τον Γιώργο Χ. Θεοχάρη και το "Εμβόλιμον" μαθαίνω και ότι μπορεί να συμβάλει, ενισχύσει την ανάπτυξη κουλτούρας και πολιτισμού των γύρω τόπων. Η "Αλουμίνα", όπως την λένε οι ντόπιοι, επιχορηγεί μαζί με το Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών, την έκδοση του περιοδικού "Εμβόλιμον".

Ένα εγχείρημα που ωστόσο δεν θα υπήρχε δίχως τους εμπνευστές του και τους εργάτες, τους ανθρώπους που το πραγματοποίησαν, το κράτησαν και το συνέχισαν. Χάριν σε αυτούς λοιπόν, το περιοδικό κλείνει φέτος 35 έτη ύπαρξης και 100 τεύχη

Επομένως,

     Συγχαρητήρια!

     Συγχαρητήρια για την έμπνευση, το κουράγιο, τον χρόνο, τον κόπο, τα αποτελέσματα, την προαγωγή του πολιτισμού στην Βοιωτία σε όλους τους συντελεστές κι ευχές για δυναμική, δημιουργική συνέχεια και από εμένα

"Εμβόλιμον" περιοδικό, 35 έτη λειτουργίας, τεύχος 99-100, 

συγχαρητήρια κι ευχές από εμένα και το αντίγραφο του Κλέε

"Εμβόλιμον" περιοδικό, 35 έτη λειτουργίας, τεύχος 99-100, 

συγχαρητήρια κι ευχές απο εμένα, 

το τριανταφυλλάκι όπου πόζαρε φωτογραφία του Δαυίδ Μπάκα 

και την,  με χρυσή κλωστή πλεγμένη, οχίτσα της φίλης μου Δήμητρας Ντούσια

η ανάρτηση έγινε κ α ι για να θυμάμαι, χαίρομαι κι ε υ χ α ρ ι σ τ ώ

© Assimina

Μemorial event for the children of Palestine @ Heraklion, Crete

οι γυναίκες του Ηρακλείου κινητοποιούνται, συγκινούν και κινητοποιούν

 

 © Assimina

τον έκανε καλύτερο άνθρωπο;

παπαδίτσα, φράουλες, τομάτα, η σκουριά, αίμα, ντροπή, αυγή, χαρά, τα Χριστούγεννα, το προσπέκτους της PORTOFINO PIZZA, η Coca Cola, το κόκκινο πιπέρι, το γαρύφαλλο του Μπελογιάννη, το πρώτο στην RGB κλίμακα, φωτιά, το φανελένιο πανί των Γαλατών για τον πυρετό, το «κι», πάθος, αγάπη, νίκη, STOP, έρωτας, θυμός, κίνδυνος, το απυρόβλητο, έκκριση ενδορφινών, πείνα, οι Χασασίνοι, θάνατος, ένας κόκκος βελανιδιού, κεράσια, παπαρούνα, πυρίτιο, Πάσχα, ο βόρειος καρδινάλιος, και άλλα, και άλλα

σήμερα διαλέγω τη χαρά

*

κανείς δεν ρώτησε "για ποιον λόγο", Μαρία

                                                                ☙ ❧  

η έκφραση στον τίτλο είναι ένα ερώτημα που μού έθετε ο συνάδελφος Γιώργος Βάθης, στο γυμνάσιο Μαραθώνα όπου συνυπήρξαμε δυο χρονιές, 1991-'92, 1992-'93, εκείνος ως μόνιμος, Φιλόλογος στην ειδικότητα, εγώ ως αναπληρώτρια, Φυσικός στην ειδικότητα

μου απηύθυνε το ερώτημα κάθε που ήθελε να με προβληματίσει αν κάποια επιλογή μου ως καθηγήτρια των παιδιών, μια συμπεριφορά μου απέναντί τους, τους έκανε καλύτερους

αυτό ήταν για εκείνον -έγινε και δικό μου- το κριτήριο με το οποίο αξιολογούσε τα πεπραγμένα μας

μεγάλο σχολείο ο κύριος Βάθης

τον ευχαριστώ

© Assimina

εμβόλιμον 97-98

Έλαβα κι εγώ σήμερα το τεύχος 97 – 98 του περιοδικού «εμβόλιμον»

Στο πρώτο ξεφύλλισμα το βλέμμα μου συγκράτησαν δύο τίτλοι ανάμεσα σε πολλούς άλλους: ο ένας: «ποίηση χωρίς εικόνα είναι σώμα χωρίς ψυχή» και ο άλλος: Η ποίηση των Ταλιμπάν
Στον πρώτο στάθηκα με αφορμή αφιέρωση συγγενούς πίσω από φωτογραφία του – 1938 – την οποία έχω δώσει στο περιοδικό λόγου «παρέμβαση» για το αφιέρωμά του το σχετικό με τον χρόνο, κι έδειχνε την σύνδεση ψυχής και εικόνας
Στον δεύτερο γι’ αυτό καθ’ αυτό το θέμα του που μού κέντρισε την περιέργεια

Ξεχωριστά, το αφιέρωμα στον Δημήτρη Ιορδ. Καρασάββα, τον Βεροιώτη ποιητή, όπου μέσα από κείμενα φίλων, συμπατριωτών και συναδέλφων του δίνεται η εικόνα του ποιητή ανθρώπου, αλλά και των παρουσιαστών, αφού, όπως συνήθισα να ισχυρίζομαι από παλιά σε φίλο ποιητή: ο τρόπος που κάποιος μιλάει για τους άλλους προσφέρει υλικό να μάθεις για τον ίδιο.
Κι άλλες, όμως, αξιανάγνωστες τουλάχιστον, συμμετοχές. Μην μακρηγορώ.

Τέλος, όσον αφορά στη δική μου συμμετοχή, ένα ειλικρινές ευχαριστώ στον Γιώργο Χ. Θεοχάρη και την συντακτική επιτροπή για την ευκαιρία της συμμετοχής στο περιοδικό
κι ένα ακόμη στον Κώστα Θ. Ριζάκη καθώς:
έβαλα τη μαγιά κι έβαλε το ψήσιμο
Ή, έβαλα τις κλωστές κι έκανε το γνέσιμο
Ή, επειδή με την επιμέλεια στο ποίημα μού έδειξε έναν άλλον τρόπο ποιητικής ρητορικής ξεδιπλώνοντας την θαυμαστή δεξιότητά του στο θέμα.
Ο Βασίλης Λαλιώτης σε κάποιο από τα παλιά του ποιήματα έγραφε: «το μη διδασκόμενο είναι σπατάλη εκδοχών και δεν δίνεται, δείχνεται». Ίσως το έχουν πει κι άλλοι κι ενδεχομένως καλύτερα, εγώ αυτό θυμάμαι, και το έβλεπα να ενεργεί στις λίγες ευκαιρίες συνεργασίας για επιμέλεια των ποιημάτων μου με τον Κώστα Θ. Ριζάκη.

Περισσότερα στο μέλλον, αν αξιωθώ.

Προς το παρόν και σε επανάληψη: ευχαριστώ.
.
.
.
σ.σ.: (εκ των υστέρων) εδώ, στην παράγραφο όπου αναφέρεται ο Βεροιώτης ποιητής Δημήτρης Ιορδ. Καρασάββας και στην σειρά του λόγου: από κείμενα φίλων, συμπατριωτών και συναδέλφων, όφειλα να προσθέσω και το: ομότεχνων
οι λέξεις όμως κρύβονται όταν τις ψάχνω
διόρθωση, 23 07 2023

από τον χώρο μου στο f/b 

η ανάρτηση γίνεται κ α ι για να θυμάμαι, να χαίρομαι κι ε υ χ α ρ ι σ τ ώ

© Assimina