ότι φέρει η χρονιά
ΑΦΗΣΤΕ ΑΝΟΙΚΤΗ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ
ΣΧΟΛΕΙΩΝ
ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ
ΟΜΑΔΕΣ
Πρέπει να το έχεις ζήσει για να αντιληφθείς το «γιατί» και το κόστος μιας τέτοιας επιλογής. Κανένας μαθητής μου δεν έκλεψε θέση ή βραβείο εκείνων που εύκολα λογίζονται ή μπορούν να μετατραπούν σε καλούς ή άριστους μαθητές. Έγιναν όμως τεχνίτες, καλοί τεχνίτες κάποιοι, και με την αύρα τους πλουτίσανε τον κόσμο των σχολείων που φοίτησαν.
Κάνετε ότι θέλετε
με τους συναδέλφους μου (αρκεί να μην εχει ως αποτέλεσμα το κλείσιμο σχολικών
μονάδων σε ευαίσθητες περιοχές – δείξτε μου μία που δεν είναι πια, για
διάφορους λόγους –, κάνετε ότι θέλετε με τους συναδέλφους μου διότι είμαι
σίγουρη το ίδιο θα πράξετε και με άλλες επαγγελματικές ομάδες εκείνες που
δωρίζοντας δάφνες ανέξοδα ονομάζουμε: λειτούργημα –λειτουργούς. Δικαστικούς υπαλλήλους,
γιατρούς, νοσηλευτές κλπ κλπ προκειμένου να βελτιώσουμε την απόδοση τους με την
αξιολόγηση. Έτσι δεν είναι;
***
Στους μαθητές
μου όλους
Στην μνήμη
του σχ μου σύμβουλου κύριο Γιάννη Αρναουτάκη ο οποίος είπε κάποια φορα σε
επίσκεψή του στο σχολείο: και τα θέματα της Γεωγραφίας που θα εξετάζετε στους
διαγωνισμούς θα είναι όσα οι ίδιοι διδάξατε μέσα στις τάξεις κι όχι εκείνα που
ο γιος του γιατρού μπορεί να βρει στην βιβλιοθήκη του μπαμπά.
Η Ντόροθι Πάρκερ (1893-1967) ήταν Αμερικανίδαδημοσιογράφος, ποιήτρια, διηγηματογράφος, κριτικός.Αντικομφορμίστρια, ενάντια στην κοινωνική αδικία,μια πρωτοπόρος στις απόψεις και τις πράξεις για τηθέση των γυναικών· σαρκαστική, με ιδιαίτερη αίσθησηχιούμορ· ρομαντική, πολιτικοποιημένη, μαχητική· ανε-ξάρτητη, σπαρακτική, τρυφερή, εύθραυστη. Αντιτά-χθηκε νωρίς στον πατέρα της που θαύμασε σαν παιδί,διακρίνοντας σε αυτόν κοινωνική συμβατικότητα, ανει-λικρίνεια και υποκρισία εις βάρος των εργατών τούεργοστασίου του. 24 χρονών ανοίγεται στη λογοτεχνίακαι δημοσιογραφία. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Στρογ-γυλής Τράπεζας του Αλγκονκέν. Τον Ιούνιο του 1937εκλέγεται στο νέο ΔΣ της Ένωσης Σεναριογράφωνμαζί με τους Ντ. Όγκντεν Στιούαρτ, Ντάσιελ Χάμετ,Λίλιαν Χέλμαν. Εξ αιτίας των πολιτικών της απόψεωνκαι δραστηριοτήτων, διώκεται και συγκαταλέγεταιστη Μαύρη Λίστα του Μακάρθυ. Αναγνωρίζεται απόπολ-λούς σύγχρονούς της λογοτέχνες και καλλιτέχνεςσε Αμερική και Ευρώπη. Ιδιαίτερη εκτίμηση τρέφειστον ΄Ερνεστ Χέμινγουεϊ ώς το τέλος της ζωής της.Δύο γάμοι (ο ένας δυο φορές), τέσσερεις απόπειρεςαυτοκτονίας, δύο αποτυχημένες εγκυμοσύνες. Η πιομακρόχρονη σχέση της ήταν η φιλία της με τονΡόμπερτ Μπέντσλεϋ. Η μικρόσωμη, λευκή κυρίαπεθαίνει από καρδιακή προσβολή στις 7 Ιουνίου 1967,73 ετών, σε δωμάτιο του φτηνού ξενοδοχείου Βόλνεϊ.Λέγεται ότι τελευταία της αναζήτηση ήταν αν οαγαπημένος της Ε. Χέμινγουεϊ την αγάπησε ποτέ ήόχι.Παθιασμένη με θέματα Πολιτικών Δικαιωμάτων, δύοχρόνια πριν τον θάνατό της, κληροδοτεί το σύνολο τωνλογοτεχνικών και πνευματικών της δικαιωμάτων στονΜάρτιν Λούθερ Κίνγκ μετά την δολοφονία του οποίου,
η περιουσία παραδόθηκε στο National Association forthe Advancement of Colored People όπως η ίδια είχεορίσει.
τα ποιήματα, στο τεύχος
Σελίδα
διακόσια σαράντα επτά, 247, ενότητα 24., διαβάζω:
«ΒΑΖΩ
ΤΑ ΚΟΥΚΙΑ στην κατσαρόλα και τα παρακολουθώ
να στροβιλίζονται
αργά καθώς βουλιάζουν στο νερό.»
Ασύνειδα
μα γνώριμα μετακινώ το επίρρημα μέσα στην πρόταση αγοράζοντας χρόνο στις σκέψεις
παίζω με τα νοήματα δημιουργώντας εικόνες πως τα sites
μοιάζουν
στα περιοδικά ποικίλης ύλης των παιδικών χρόνων εκείνα που έμπαιναν στο σπίτι
που σελίδες τους ξέκλεβαν λογοτεχνήματα τώρα γίνεται μάλλον αντίθετα το σημείωσα
μάλλον και ποια ήταν τα περιοδικά και που η μητέρα αγόραζε και φιγουρίνια να
ενημερώνεται όπως ήταν μοδίστρα για τις τάσεις και να αντιγράφει χρησιμοποιώντας
όχι τα πατρόν μα τη γεωμετρία των σωμάτων και το λιλά, το μωβ των κυκλάμινων,
ποτέ το ροζ, και κάποτε το πορτοκαλί, το βαθύ πορτοκαλί του ώριμου φρούτου ή της
δύσης που προαναγγέλλει άνεμο, το φόρεμα που ράψαμε μαζί μια σταλιά παιδί εγώ,
με τα μικρά χρυσά κουμπάκια κι αυτό είναι το «μεγάλωσα» μια διαρκής ανάθεση του
παρόντος σε παρελθοντικά επιρρήματα κι αδύναμο ένα μόριο του μέλλοντος σαν
χρώμα από φτερό πεταλούδας που φυσήχτηκε από ανάσα ανέμου ή παιδιού «θα» αδύναμο
περιεχομένου κι ίσως γι αυτό αγαπώ τις αναρτήσεις της Ve
που συνδέουν τα παρόντα με τα άλλα που έφυγαν ή που έγιναν υπόστρωμα μέλλοντος
να ξεκολλήσουμε πρέπει να φτάσουμε το μέλλον μετακινήθηκε αρκετά το επίρρημα
κάτι να τελειώσει τις σκέψεις όπως στα θεατρικά ένας χορός να λύσει την αγωνία
που γερνά μαζί μου σαν ετούτο το λιγοστεμένο από την κάψα του Ιούνη τριαντάφυλλο στην
οδό Σάκη Καράγιωργα της γειτονιάς μου.
