Ανάκατα .
Επιτέλους το ακούσαμε.
Η Μέρκελ τόπε! Πρέπει να μάθει ο γερμανικός λαός να ζει με αυτά που μπορεί. Ξοδεύει πολλά που δεν του ανήκουν. (ξέρεις τώρα… στη χώρα αυτή που χρόνια , συντεταγμένα μείωναν μισθούς και δικαιώματα για να είναι σήμερα η πιο πλεονασματική εμπορικά ευρωπαϊκή οικονομία). Κοντά ο «σύντροφος της χώρας μας» Σαρκοζύ, δίπλα οι νέοι Βρετανοί ηγέτες κηρύσσουν την λιτότητα. Το πιο μεγάλο πλάνο σε βάρος των εργαζομένων σε όλο το μεγαλείο του. Το μεγάλο αφεντικό το χρηματιστηριακό κεφάλαιο, δικαστής. (ξέρεις.. αυτοί που ζουν απ’ τον τίμιο ιδρώτα τους.. αυτοί που πριν λίγα χρόνια με την «προσδοκία κέρδους» έκαναν τα τρόφιμα απρόσιτα και καταδίκασαν λαούς στη πείνα… αυτοί που δυο χρόνια τώρα, μοιράζουν τις ζημιές τους στα κράτη…) Αποσβολωμένες μα και τρομοκρατημένες ηγετικές φιγούρες ενός άθλιου μεταπολιτευτικού τοπίου λοιδορούν (αλήθεια ποιους) τρομοκρατούν με την σειρά τους και διαβουλεύονται για το ιερό : τη σωτηρία του πολιτικού και οικονομικού συστήματός τους. Οι βαλτοί κι οι ανόητοι μιλούν γα κάθαρση «στην ελληνική τραγωδία». Ως τώρα αντιπαθούσα τον στόμφο στην σύγχρονη εκδοχή της αρχαίας τραγωδίας, τώρα εξοργίζομαι με τα ψεύτικα νοήματα.
Όχι! Δεν είμαστε ίδιοι!
Ναι! Έχουμε ευθύνη!
Γι αυτούς που μας κυβέρνησαν και μας κυβερνούν. Φανήκαμε ιστορικά λίγοι, μικροί, αδύναμοι, διχασμένοι, μπορεί κι ανόητοι.
Μα αυτός που δεν τα κατάφερε να σταματήσει την αδικία δεν ήτανε ποτέ ίδιος με αυτόν που έπραξε άδικα.
Αφήστε ήσυχη την αξιοπρέπεια της αριστεράς. Αφήστε ακόμη ήσυχη την αξιοπρέπεια του ανθρώπου της δουλειάς, που γελασμένος αλλά και συχνά μέσα στην ιδιοτέλεια του , υπήρξε πρώτιστα θύμα κι όχι θύτης.
Να μιλήσουμε τώρα πριν είναι αργά!
Να πάμε σε όλους τους νέους, στα παιδιά μας, τους μαθητές μας που δε θάχουν δει και δε θα μπορούν να ξέρουν: ανάμεσα στη συλλογική σύμβαση εργασίας και στη προσωπική συμφωνία είναι το όριο ανάμεσα στην «εκμετάλλευση και την ανθρώπινη δουλεία». Να πούμε στα παιδιά ότι η σύνταξη είναι δικαίωμα ζωής κι όχι επίδομα ανημποριάς (που δίνεται με οικονομικά κριτήρια). Είναι η περηφάνια του ηλικιωμένου που την οικοδόμησε με πολλών χρόνων μόχθο, που έζησε και θέλει να φύγει απ’ τη ζωή χωρίς να χρωστάει σε κανένα, μήτε και στα παιδιά του! Λεηλάτησαν τα αποθεματικά, ανέχτηκαν την εισφοροδιαφυγή, ξεκοκαλίσανε με τις φαρμακευτικές εταιρίες, τα διαγνωστικά κέντρα και τα ιδιωτικά και δημόσια θεραπευτήρια τους κλάδους υγείας και τώρα γίνονται σπόνσορες των ιδιωτικών ασφαλιστικών. Ο Μητσοτάκης τη δεκαετία του ’90 ήταν ο πρώτος που ανακοίνωσε επίσημα ότι το κράτος δεν εγγυάται τις συντάξεις. Τώρα ο σοσιαλιστής Παπανδρέου κι ο υπουργός Λομβέρδος μας ανακοινώνουν την βιωσιμότητα του συστήματος ανά μήνα. Τότε, δυο πωλητές ιδιωτικών ασφαλιστηρίων χτυπούσαν κάθε απόγεμα την πόρτα μας. Τώρα δεν γίνεται ούτε αυτό! ‘Ίσως ξέρουν ότι δεν έχουμε να δώσουμε ίσως φοβούνται περισσότερο την οργή μας.
Κυβερνώντες, νομοθετούντες και δημόσιοι λειτουργοί έχουν ονοματεπώνυμο. Τους διαβεβαιώνουμε ότι ο κόσμος έχει μνήμη…!
Μίζες. Όταν δωροδοκείς δίνεις λίγα για να βγάλεις πολλά.
Ο γιατρός τα παίρνει για να πουλήσει η αγγλική De Puy. Ο εφοριακός τα παίρνει για να γλυτώσει ο επιχειρηματίας πολλά. Ο κυβερνητικός λαδώνεται για να παραλάβει ένα δρόμο δολοφόνο πέντε φορές πάνω από την αξία του. Η Siemens δίνει στα κόμματα εξουσίας για να βγάλει πόσα;…
Το μεγαλείο της υγιούς επιχειρηματικής δραστηριότητας! Χόρτασε η ψείρα και βγήκε στο γιακά.
Επιθυμούμε κι ονειρευόμαστε την απάντηση μιας τάξης.
Μην επιτρέψουμε στον εαυτό μας να πράξουμε για τίποτα λιγότερο!
Για την Ρ. Α. Κ. Ε.,
Α.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου